Od autora: Historia z życia. Obserwacja. Analiza. Technologia. „Wygląda na to, że w końcu jestem głową rodziny!” – pomyślała Natasza, zdejmując pensję męża ze stolika nocnego pod telewizorem. Wcześniej, kiedy po raz pierwszy się pobrali, Wasilij włożył pieniądze w telewizor, jak to było w zwyczaju w jego rodzinie, a także w rodzinie Nataszy. Ale czasy się zmieniają, telewizory stały się płaskie, postęp nie stoi w miejscu. I jak mogliby kupić ten nowy, fantazyjny telewizor, gdyby ktoś inny niż Natasza zarządzał pieniędzmi? Osobiście? Czy naprawdę zaoszczędziliby tyle na sprzęcie AGD, na wakacjach, na… i kto wie na co jeszcze? I cała ona. Kupuje jedzenie znikąd i nie wyrzuca pieniędzy w błoto. Odpowiedzialna za nią jest głowa rodziny, „finirektor”. A kto ma szczęście, ten rządzi, prawda? To wszystko. Czasami jednak Nataszę niepokoił fakt, że jeśli przyjrzysz się bliżej, członkom jej rodziny nadal wolno jest robić wszelkiego rodzaju psoty. Każdy miał jakieś kieszonkowe. Dała to dzieciom „na lody”, ma cały budżet, nie ma o co pytać ojca. Wycieczki, nowe rzeczy, rozrywka. Mąż jednak też miał pieniądze. Jaki facet jest bez kieszonkowego? Wszystko, co jest poza pensją, jest jego własnością. Jest tam benzyna, albo nigdy nie wiadomo. Obiady są takie same. Wędki, haczyki w ogóle, jego, męskie figle, jak mówi Natasza. Ale... okazało się, że ona sama, strażniczka ogólnego budżetu, nie miała kieszonkowego na osobiste psikusy. Jak to? Tak, tak to się stało. Ona ma wszystkie pieniądze, kupuj co chcesz. Wydawałoby się, że. Tak naprawdę okazało się, że musieliśmy to odłożyć na rzecz czegoś ważnego i naprawdę potrzebnego. I są różne drobnostki... Gdy tylko zauważy coś dla siebie, córka od razu podlatuje: „Mamo, daj mi pieniądze na wycieczkę, jedziemy z klasą!” I jakimś cudem pieniądze już „skazane” na słodkie drobiazgi matki dosłownie wypływają z jej rąk dla córki. „Potrzebuje tego, skąd dostanie więcej pieniędzy? A ja mam cały budżet. Jeśli będę tego potrzebować, wezmę to. Czy jest to konieczne? Pomyślę o tym, może dam radę, nadchodzi lato, wakacje przed nami” – pomyślała Natasza, odmawiając sobie zakupu i czując się bardzo odpowiedzialną, gorliwą gospodynią domową. A jak wiadomo, jest to utalentowana osoba utalentowany we wszystkim. Jej odpowiedzialność rozszerzyła się na inne dziedziny życia. „Czas na interesy to czas na zabawę” – powiedziała Natasza i często odmawiała niepoważnych spotkań z przyjaciółmi. Wybrała pobliską siłownię i stwierdziła, że ​​po treningu będzie miała dość spotkań towarzyskich w saunie. Jednak z siłownią coś nie poszło tak, jak się spodziewała. Jesienne porządki, obowiązki noworoczne, wiosenne zmartwienia i letnie wakacje bardzo przeszkadzały jej w wyjazdach do tego miejsca. Mówiąc dokładniej, to siłownia uniemożliwiła jej prowadzenie domu zgodnie z oczekiwaniami. A jeśli tam zajrzała, to tylko po to, żeby zrobić szybki trening i wrócić do domu, ugotować obiad czy cokolwiek innego, usiąść w bufecie lub w saunie. Spędzają tam czas tylko bezczynni ludzie. Tak myślała, była z siebie zadowolona i cieszyła się życiem. Jakiś rodzaj wewnętrznej niezgody z samą sobą pojawił się później, bliżej połowy jej życia. W końcu, jak mówią, „miłość pojawi się niespodziewanie, kiedy najmniej się tego spodziewasz!” Niech Bóg będzie z Tobą. To nie jest miłość, która rozbija rodziny i niszczy losy. Chociaż…. Próbowałem tylko wyjaśnić, że była to miłość i pasja, ale nie dla mężczyzny. Nataszę fascynowało coś innego. Kreacja. Poszła na wystawę rysunków, w której wzięła udział jej córka. I, mój Boże, co to były za rysunki! Jak ona może teraz z tym żyć? Myślała, że ​​od ukończenia szkoły nie wzięła do ręki pędzla. W dorosłe, inteligentne życie. Próbowała malować deski, a raczej deski do krojenia, ale musiała tam napisać coś związanego z kuchnią, jak myślała, a nie była zainteresowana. A właścicielka wystawy zaprosiła zainteresowanych na kurs mistrzowski, a Natasza z nim z załamanym sercem poszłam do pracowni, gdzie pachniało akwarelami, były sztalugi i stoły. Rozłożone farby i pędzle zachwycały oko tęczą kolorów i różnorodnością rozmiarów; jak we śnie podeszła do czystej kartki papieru i…. Wpadłem w proces twórczy. Kiedy „wypłynęła na powierzchnię”, zauważyła bliskosiebie jako gospodynię wydarzenia i otrzymała zaproszenie do regularnej nauki z nią. Natasza poleciała do domu jak na skrzydłach. Szykując się do snu, długo łapała pod zamkniętymi powiekami przebłyski tęczowych pociągnięć szerokiego pędzla i rysując, rysując... aż do zaśnięcia Przygotowując się wieczorem do studia, długo tupała butami w przedpokoju, poprawiała szalik i spoglądała z ukosa na męża. „No cóż, powiedz coś” – poprosiła. „Miłej podróży” – odpowiedział Wasia, nalewając sobie filiżankę herbaty. „I tyle?....tak on może to zrobić?” – pomyślała Natasza, zamykając drzwi. „No tak, niech myśli, że jestem złą gospodynią domową, skoro zostawiam go samego na obiedzie. Ale muszę się też dobrze bawić. A dokładniej... Nie mam zamiaru się bawić, to wszystko! Słuchaj, Masza, co mi powiedziała, gdy ją zapytałem, jak udaje jej się znaleźć czas na studio? Mówiła, że ​​dzięki niej rodzina jest miłą i szczęśliwą matką. Tutaj. Czy jest mi to zabronione? A trenerka jogi powiedziała w zeszłym roku, że odpoczynek to nie robienie niczego, to regeneracja. Tutaj. Nawet samochód wymaga przeglądu technicznego, nawet Wasia musi uporządkować haczyki, nawet telewizor trzeba wyłączyć, żeby się nie spalił, a lodówkę trzeba rozmrozić... o tak... mamy teraz opcję „no-frost”, nie wymaga rozmrażania.... Co więcej!” Nikt nie wie, czego „więcej” tam było, bo Natasza już przyszła do studia. I nawet nie zauważyła, jak się tam znalazła, była tak pochłonięta wewnętrznym sporem z nieznanym wrogiem. Wydychając, usiadła przy sztalugach. Anna powiedziała, że ​​tematem dzisiejszej lekcji było zobrazowanie czegoś, co przykuło uwagę na ulicy w drodze do pracowni. Ups... łał! Natasza zmarszczyła czoło i na próżno próbowała sobie przypomnieć, jaka była pogoda na zewnątrz. Tak szybko poleciała na randkę ze sztalugami, że nie widziała nic wokół siebie. Myślała o tym. Ale nic nie przyszło mi do głowy. Poruszyła pędzlem, rysując jakieś chaotyczne linie, po czym zdecydowanie wstała i poszła do domu. „Dokąd jedziesz tak szybko?” – zapytała Anna. U nas dzisiaj bułki. Urodziny. Zostań i napij się herbaty. „Nie, czekają na mnie w domu” – odpowiedziała Natasza – „i nie wtrąciłam się, nie wiedziałam o moich urodzinach. Pobiegnę.” I odeszła. Odeszła, użalając się nad sobą, jak robią to małe dzieci. No cóż, dlaczego, dlaczego tam nie zostałem? Rozmawialiśmy z dziewczynami, rozmawialiśmy. Ech, jaki ze mnie głupiec. I już miała zawrócić, ale patrząc na zegarek, zdała sobie sprawę, że jest już bardzo późno i pobiegła do domu, a Wasia już prawie spała. Weszła cicho i jakoś dziecinnie, jak niegrzeczna uczennica, pochylając się do przodu i zapytała: „Jak sobie radzisz beze mnie? Czy jest za późno?” Mąż spojrzał na nią: „Dlaczego jesteś taka miła i szczęśliwa? Czy rysunek Cię uwiódł? Dlaczego jesteś do niczego, przebiegły?” „No wiesz, była pewna dziewczyna, która obchodziła urodziny. Ale nie zostałem. Wiesz, te wydatki są niepotrzebne i trochę mi szkoda czasu, ale w pewnym sensie tego chcę. I warto kupić farby. I ogólnie byłem całkowicie zdezorientowany”. Historia miłosna Nataszy nie trwała długo. Miała już dość przepraszającego proszenia męża o randkę przy sztalugach. Miała dość uzasadniania swoich wydatków na farby i pędzle. Postanowiła, że ​​wszystko pozostanie tak, jak jest. I Wasia... Wasi było bardzo przykro z tego powodu. Lubił wieczory kawalerskie, jednak za każdym razem czuł się nieco zawstydzony przepraszającym pojawieniem się żony, jakby w tajemnicy jadła dżem. Z drugiej strony, prawdę mówiąc, cieszył się, że znów jest w domu. Dlaczego dorosła kobieta miałaby mu się tak „kłaniać” po każdej wizycie w studiu? Nie, na pewno było tam brudno... prawdopodobnie. Jednak jaką to robi różnicę teraz? Natasza znów się uspokoiła i piecze ciasta. I wszystko jest jak dawniej. Moi przyjaciele, na podstawie wyników tej historii powiem dwie rzeczy. Najprawdopodobniej jest ich znacznie więcej, jeśli jest chęć - nie ma za co, omówimy najpierw. Wszystko ma tylko dwie strony. Medal, archetyp, właściwość psychiczna i tak dalej. Władza, czyli to, co Natasza tak bardzo ceni, z jednej strony daje jej moc, z drugiej czyni ją „służebnicą swego ludu”, która na ołtarzu tej mocy składa największe ofiary. To moment, który nawiązuje do metafizyki i który opisałem w innych artykułach. O tym, co zabrać!