"Ufaj, ale sprawdzaj!" w procesie terapeutycznym często przekształca się w „Nie ufasz? Spróbuj sprawdzić!” Klient, który ma trudności z wejściem w intymność, żyje w świecie swoich obiektów wewnętrznych, stara się uniezależnić od kogokolwiek, samowystarczalny . W ten sposób się chroni. Doświadczenie podpowiada, że ​​relacje są czymś bardzo bolesnym i niemal nie do zniesienia. Oczywiście nie same relacje, ale ich rezultaty (przemoc, zdrada, odrzucenie itp.). „Wszystko to skończy się dokładnie tak, kropka, jeśli po prostu stracę czujność i pozwolę sobie podejść zbyt blisko!” Tak właśnie się stało, i to najprawdopodobniej wiele razy, ale tego doświadczenia nie można było przeżyć i pozostawić w przeszłości . On przejął i kontroluje całe życie. Od tego momentu wyrażenie: „stanie się to, czego się boimy” wygląda w innym świetle. W rzeczywistości nasze lęki mogą już nigdy się nie spełnić, ale chociaż nasze oczekiwania zawierają te lęki, stale je ze sobą nosimy. Na przykład dość boję się wysokości, gór, klifów. Kiedy znajduję się w takich miejscach, w środku jestem zajęty tylko tym, żeby nie spaść. Cała się na tym skupiam, mój obraz świata w tej chwili jest taki, że upadam i muszę z tym walczyć! I nie ma znaczenia, że ​​nigdy nie upadłam w takich miejscach. Nie dzieje się to w rzeczywistości, zdarza mi się to cały czas, noszę to ze sobą. Podobnie jest w związkach. Dość standardowy dialog terapeutyczny: - Co się stanie, jeśli pozwolisz sobie na złość? - Zostawią mnie - Czy miałeś kiedyś w życiu takie przeżycie? - Tak, moja mama zawsze wychodziła do innego pokoju i zamykała za sobą drzwi ją, kiedy byłem zły - I zdarzyło się tak, że byłeś zły, ale ludzie nie odeszli? - Nie, nigdy nie pozwoliłem sobie na złość (Albo częściej: - tak, kiedy już nie mogę się opanować gniew i wybuchnął wściekłością) - Czy możesz to sprawdzić? Na przykład zapytaj mnie, czy wychodzę, gdy ludzie są na mnie źli? Albo jak reaguję na złość – nadal nie wierzę w odpowiedź. Nigdy nie wiesz, co powiesz. Odnalezienie siebie to droga pełna ryzyka, ryzyka ponownego spotkania się z doświadczeniem, które kiedyś okazało się nie do zniesienia. A jeśli do tego spotkania dojdzie, często okazuje się, że nawet jeśli ten drugi rzeczywiście odejdzie, to da się już to przeżyć. Było to nie do zniesienia tylko w dzieciństwie, kiedy nie można było zastąpić rodziców, którzy zdecydowali się wyjechać. Teraz wszystko jest inne. Podjęcie tego ryzyka to jedyna szansa na zdobycie kolejnego doświadczenia. Wartości gniewu i różnicy w związkach. Możliwość bycia w pełni akceptowanym i wysłuchanym, z różnorodnymi uczuciami. To doświadczenie nazywa się intymnością. I nie lgnięcia do relacji, w których nie da się żyć inaczej, jak tylko kontrolując każdy swój krok, swoją myśl, swoje uczucie. Doświadczenie intymności wypełnia, czyni życie kolorowym, wieloaspektowym. Doświadczenie przystosowalności, uzależnienia wyczerpuje się, czerpie siły witalne. Kolory blakną. Życie staje się szare. Skalibrowana szarość czy pełne przygód poszukiwanie kolorów? Wybór zawsze należy do nas.