Tajemnicze stworzenia z książek Tove Jansson raczej nie trafiłyby do psychologa. Są wyjątkowi i samowystarczalni, a magiczny świat, w którym żyją, dostarcza im w pełni nowych wrażeń. Mają jednak też wewnętrzne konflikty i zaburzenia stanu, które psycholog może zauważyć Muminek (akcent schizoidalny) Przychodzi do gabinetu ze srebrną podkową w dłoni. Wita się grzecznie i pyta, czy robią tu kawę. Mówi, że bardzo kocha swoją matkę i swojego przyjaciela Snusmumrika. Brakuje mu emocjonalnej bliskości z tatą, ponieważ jest zajęty obserwowaniem zwyczajów morskich, podróżowaniem z Hattifnatemi lub uprawą tytoniu w rabatach ogrodowych. Nawet nie zabrałem go ze sobą na ryby, kiedy przez wieki mieszkali na morzu! Tata jest sam, pisze pamiętniki i nie uczy syna męskich zajęć. Trzeba samemu poznawać świat. Muminek ma pewne cechy schizoidalne. Uwielbia towarzystwo, ale lubi też samotność. W swoich fantazjach może bawić się konikami morskimi i światłem księżyca. Ale nie jest jeszcze gotowy na dłuższą rozłąkę z rodziną. Bajka nie wskazuje na wiek Muminka, ale czuje się na około 10-12 lat Mama Muminka (kompleks ratownika) Przychodzi na wizytę zrelaksowana i spokojna, ale ani na chwilę nie puszcza torby. Jeśli coś się stanie, musi uratować rodzinę przed głodem, zimnem, przeziębieniami i problemami żołądkowymi. Czasami mama naprawdę za sobą tęskni. I żeby ktoś też się nią zaopiekował. Muminek patrzy na życie filozoficznie i akceptuje wszelkie zmiany. Nie martwi się, ale dostosowuje i przyzwyczaja się do rzeczywistości taką, jaka jest. To prawda, że ​​​​czasami musi wziąć 100% odpowiedzialności za komfort rodziny. Muminek jest bardzo aktywny i praktyczny, ale ma też schizoidę. Potrafi tworzyć własne światy i do nich wchodzić. Któregoś dnia w latarni morskiej narysowała na ścianie obraz i... zniknął w nim Tata Muminek (unikanie emocjonalne) Przychodzi na przyjęcie, aby opowiedzieć o swoim trudnym dzieciństwie i późniejszych wyczynach. Pomimo tego, że wychowywał się w sierocińcu przez surową hemulih, ogień awanturnictwa tlił się w jego duszy od samego początku. Ucieczka z sierocińca Muminków i późniejsze morskie przygody wzmocniły charakter Tatusia Muminka, został stworzony do wielkich rzeczy i o wszystko dba. Tata zawsze ma w głowie różne projekty i pomysły, interesuje się sobą. Czasami czuje się urażony przez domowników, ale nie potrafi tego wyrazić. Zatrzymuje wszystko dla siebie. A potem podejmuje impulsywne decyzje. Na przykład niespodziewanie opuszcza rodzinę i wyrusza w podróż z Hattifinatami. Albo z nudów postanawia wszystkich przewieźć na bezludną wyspę i zostać latarnikiem Snusmumrik (wyraźny schizoid) przychodzi na przyjęcie w wymiętym kapeluszu z piórkiem, w znoszonych spodniach i śmierdzącej dymem i koszuli. mech. Zapala fajkę. „Czy nie jest jasne, że słowa tylko wszystko niszczą?” - on mówi. Przez pierwsze pół godziny milczymy. Wszystko z nim w porządku, jest prawie cały czas w trasie i nie jest obciążony niepotrzebnymi rzeczami i przywiązaniami. Tak, czasami tęskni za swoim przyjacielem Muminkiem, ale zawsze może „po prostu zapomnieć” i iść dalej. Lubi pisać piosenki i leżeć nocą w swoim namiocie w lesie i słuchać spadających gwiazd. W głębi duszy chce być cieplejszy w towarzystwie innych. Dręczy go poczucie winy, że niektóre leśne zwierzęta denerwują się jego chłodem i nietowarzystwem. Z tego powodu pewnego dnia popada w drugą skrajność i zostaje ojcem 24 leśnych szczeniąt. Czasem udaje mu się połączyć ze swoimi uczuciami i wyrazić je, przynajmniej w myślach! „Muminek” – pomyślał Włóczykij z nagłą czułością. „Znowu przepłyniemy księżycową ścieżką, a potem usiądziemy w grocie i pogadamy…” Mała My (uroczy żonkil) z hukiem otwiera drzwi biura i od razu pyta, czy podają tu dżem truskawkowy, bo jej starsza siostra Mymla jej obiecała. W przeciwnym razie nie ma absolutnie żadnego powodu, aby tu być! Twardo stąpa po ziemi i wie, jak bawić się sama. W ogóle nie czuje potrzeby o tym mówić.