Często się czegoś biorę i nie kończę. Mówią, że to „kompleks Syzyfa”. Według testu Belbina „Role Zespołowe” jestem dyplomatą i generatorem pomysłów, a na ostatnim miejscu jestem realizator i producent. Może to jest wskaźnik „Syzyfa”? Tak, lubię generować pomysły i komunikować się, ale nie lubię kończyć tego, co zacząłem. Dobrze jest zwalić wszystko na test i dalej żyć tak, jak się żyło. Ale w życiu nie można żyć tylko pomysłami i komunikacją, nadal trzeba być realizatorem i wykonawcą. Dlaczego nie dokończę rzeczy, które zacząłem? Myślę, że odpowiedź, jak zawsze, można znaleźć w dzieciństwie. Kiedy byłam mała i podejmowałam się czegoś nowego, nie udało mi się to za pierwszym razem. Zdenerwowałem się i zrezygnowałem. Dorośli nie wtrącali się, preferując moją niezależność. Ale to był ich błąd. Oczywiście nie trzeba było spieszyć się z pomocą od razu. Mogłam najpierw skomentować swoje emocje i uczucia, jakie przeżywałam w tamtym momencie, a następnie zasugerować: „Jeśli chcesz pomocy, poproś”. Pomagając dziecku, trzeba skupić się na pozytywnych stronach tej sprawy: pochwałach kiedy to działa i wsparcie, kiedy nie. Najważniejsze jest, aby zakończyć to, co wspólnie rozpoczęliśmy. Stopniowo obecność osoby dorosłej będzie mniej potrzebna, w miarę wzrostu wiary w siebie i pewności siebie. Dziecko będzie szczęśliwe, że mu się to uda i będzie się radować, gdy uda mu się wykonać zadanie. Jak to robimy? Nawet zauważyłam: kiedy moje dziecko Andrei prosi o pomoc, pomagam i wtedy mówię: „Teraz możesz to zrobić sam”. Widzi, że radzi sobie gorzej, denerwuje się i nie chce kontynuować pracy. Z czasem to zauważyłem i staram się to wspierać i wspólnie dokończyć, bez względu na to, jak trudne jest to dla mnie. Muszę przyznać, że jest to bardzo trudne: nie da się dokończyć własnej pracy, a potem trzeba w tym pomóc komuś innemu. Teraz Andrey robi postępy – sam sprząta swoje łóżko i praktycznie nie prosi mnie o pomoc . Patrząc na niego, również odłożyłem swój. Muszę wspierać osobistym przykładem to, czego uczę. Teraz to nie ja, ale on pomaga mi walczyć z moim „Syzyfem”. Zauważyłam też, że jak Andriej mnie o coś prosi, a ja nie chcę, to on mówi: „Mamo, chodź, a ja to zrobię”. pomóc Ci!" I to naprawdę pomaga. Okazuje się, że moje dziecko jest w pewnym stopniu dojrzalsze ode mnie i pomaga mi dorosnąć. Co się dzieje? Jeśli dana osoba ma „kompleks Syzyfa”, to niezależnie od wieku potrzebuje pomocy: dokończyć to, co zaczął? Na czym polega: pomaganie wewnętrznemu dziecku dorosnąć, usamodzielnić się, wziąć odpowiedzialność za siebie i swoje czyny, doświadczyć radości z wykonanego zadania? To rzeczywiście jest zwycięstwo! Zwycięstwo nad Syzyfem! Teraz jestem pewna, że ​​dziecko w rodzinie to nie tylko odpowiedzialność i zmartwienia, ale także doskonała okazja, aby „powrócić” tam, gdzie pojawiły się problemy charakterologiczne i wspólnie z dzieckiem wykształcić niezależnego i odpowiedzialnego dorosłego. Być może dzieci są nam dane, abyśmy mogli „przeżyć swoje dzieciństwo” na nowo, przypomnieć sobie, czego nam brakowało i zapobiec temu, aby rozwijało się to u naszego potomstwa, czyniąc je silniejszym, bardziej odpornym i łatwo przystosowującym się do wszelkich problemów życiowych droga do rozwoju. Oni się uczą, a my uczymy się i uczymy się obok nich. I jest nam o wiele trudniej, musimy się zmuszać, przełamać, pozbyć się starych nawyków i wypracować nowe. Postrzegajmy więc dzieci nie tylko jako kontynuację rodziny, ale także jako szansę na skorygowanie naszych kompleksów, zacisków i zmartwień. stereotypy, które uniemożliwiają nam życie. Ucz się, dorastaj ze swoimi dziećmi i bądź szczęśliwy!