Współczesne społeczeństwo zachodnie charakteryzuje się wysokim poziomem konsumpcji różnorodnych dóbr i usług. Nieustannie otaczają nas wezwania: „Kupuj! Kupić! Kup to!" Billboardy i ekrany telewizyjne bardzo barwnie i obficie opowiadają nam o tym, bez czego wciąż nie możemy się obejść, i kształtują nasz wizerunek osobowości sukcesu Media (i to nie tylko telewizja, ale także Internet, publikacje elektroniczne, materiały drukowane) są rzecznikiem która kształtuje opinię publiczną, kształtuje potrzeby, wartości, pewien standard społeczny, do którego wszyscy powinniśmy wspólnie dążyć. Modne, błyszczące magazyny, wykonane w stylu zachodnim, zachęcają młodych ludzi do życia dla siebie, czerpania z życia wszystkiego i spędzania czasu na zabawie i beztrosce. Miarą osobistego sukcesu w takich magazynach są otwarte relacje i mnóstwo różnych modnych „bibelotów”, a dla dorosłych mężczyzn i kobiet te same „błyskotki” pojawiają się w postaci całkowicie bezużytecznych, sztucznie stworzonych usług i opcji dla ich drogich samochodów, telefony itp. .d. Na sprzedaż wystawione jest prawie wszystko, nie tylko dobra materialne, ale także czas, umiejętności, kobieca uroda. Całkiem niedawno dowiedziałam się, że pojawiła się taka usługa jak „przyjaciel na godzinę”. Przyjaźń stała się już przedmiotem negocjacji. Dokładniej, symulakrum przyjaźni. Społeczeństwo konsumpcyjne to społeczeństwo sztucznych wartości, społeczeństwo fałszywe Można dużo mówić o przyczynach i przesłankach, które posłużyły do ​​powstania takiego społeczeństwa. Jednak jasne jest, że to wszystko jest dziełem człowieka. W tym artykule chcę zwrócić uwagę na pewne cechy psychologiczne jednostki, które kształtują się pod wpływem tego typu społeczeństwa. W społeczeństwie konsumpcyjnym wartości i kryteria tego, co w człowieku prawdziwie ludzkie, zastępują sztuczne. Osoba w społeczeństwie konsumpcyjnym czuje się wartościowa, samowystarczalna, godna szacunku dla siebie, jeśli ma bardzo specyficzne zachowania konsumenckie, a nie cechy osobiste. Struktura poczucia własnej wartości konsumenta obejmuje kryteria posiadania różnych „zabawek”: samochodu prestiżowej marki, drogiego telefonu komórkowego, różnych usług i towarów podyktowanych modą, a nie naglącą koniecznością. I taka osoba zaczyna się cenić nie za jakieś osobiste osiągnięcia, ale za to, że ma różne modne zabawki czy nadmiar rzeczy. Taka osoba może np. myśleć sobie, że mi się udało i cenię siebie za to, że mam ładny dom , stać mnie na to i tamto, mam dobrą pracę. Co więcej, dobry nie zawsze jest tym, który dana osoba lubi zgodnie ze swoją Duszą, ale tym, który jest uważany za prestiżowy w społeczeństwie konsumpcyjnym, społecznie normatywny. W tym sformułowaniu nie ma nic o osobie, a jedynie o cechach zewnętrznych, opakowaniach po cukierkach. Jestem moim modnym samochodem, jestem moim nowym domem lub telefonem. W tym ustawieniu rzeczy stają się przedłużeniem człowieka. W niektórych przypadkach zastępują samą osobę. Zanikają wewnętrzne kryteria wartości człowieka-konsumenta. Można na przykład cenić siebie za realne osiągnięcia w pracy nad własną osobowością. Za wychowanie syna lub córki, za bycie dobrą matką lub ojcem, za akceptację rodziców takimi, jakimi są, za możliwość dokonania pewnego niezależnego wyboru, jeśli wcześniej nie można było tego dokonać, lub za spokojniejsze stosunek do tego, co mówią o mnie inni. Trzy ostatnie przykłady to zmiany wewnętrzne i wynik pracy człowieka nad sobą, które są bezpośrednio związane z jego rozwojem osobistym. Jak społeczeństwo konsumpcyjne wpływa na dojrzewanie psychiczne człowieka? Z grubsza wszystkie potrzeby człowieka można podzielić na dwie kategorie . Pierwsze to te, które są zdeterminowane potrzebą istnienia i rozwoju duchowego, osobistego (jedzenie, mieszkanie, edukacja, twórczość, potrzeba kontaktu z innymi ludźmi, akceptacja miłości itp.), a drugie to potrzeby pasożytnicze. Są to te, które przyczyniają się do degradacji, zatrzymania rozwoju: tytoń, alkohol,potrzeby, które mają swoją redundancję, potrzebę popisywania się, „materializm” wyróżniania się zewnętrznymi cechami, zwłaszcza rzeczami. Przykładowo jedna osoba ma kilka samochodów lub ponad 20 par drogich szwajcarskich zegarków, jak były gubernator jednego z regionów naszego kraju. Po co mu one? Społeczeństwo, w którym sprzyja się nadmiernej konsumpcji i „materializmowi”, w którym kształtują się sztuczne potrzeby, nie mogłoby pojawić się samoistnie. Opiera się to na przesłankach ekonomicznych i społecznych. A jednym z tych warunków są wygórowane apetyty globalnych korporacji transnarodowych i polityka całkowitego kredytowania ludności. Potentaci finansowi i banki rozdają pieniądze na lewo i prawo, na każdym rogu. Nawet jeśli nie chcesz. Jesteśmy zmuszeni żyć w długach. Zastanówmy się teraz, czym to grozi w sensie psychologicznym? Po pierwsze, niepohamowana konsumpcja, chwilowa, chwilowa (poszła za rogiem, wzięła pożyczkę), bez żadnej pracy - korumpuje, bo w tym stanie człowiek staje się zwierzęciem. Zwierzę żyje instynktem, zaspokajając swoje potrzeby i niczym więcej. Ale w przeciwieństwie do człowieka, zwierzę jest ograniczone instynktami i nie będzie nadmiernie konsumować, natomiast człowiek będzie, bo ma rozum, nie ma granic. Podobna sytuacja jest bardzo wyraźna, gdy obserwujemy małe dzieci. Świat dziecka to świat jego pragnień i potrzeb. Dziecko do 5 roku życia żyje wyłącznie własnymi pragnieniami. Nie potrafi sam sobie wyznaczyć granic, tego uczą go dorośli. Szczerze wierzy, że cały świat kręci się wokół niego. Chciał czegoś, pisnął, a dorośli natychmiast podbiegli i dali mu to, czego potrzebował. Co więcej, dziecko nie włożyło w to wiele wysiłku! Dla dziecka taki stan rzeczy jest całkiem naturalny i na pewnym etapie rozwoju całkiem przydatny, ale dla dorosłych? Podobny obraz możemy zaobserwować w społeczeństwie konsumpcyjnym. Ludzie zmuszeni są żyć wyłącznie według swoich pragnień. Kiedy mówimy o kupowaniu na kredyt, zakłada się, że dana osoba nie posiada własnych środków, a pożycza na kredyt, co oznacza, że ​​nie zainwestowała jeszcze swojej społecznie użytecznej pracy w „wspólny garnek”, za który by otrzymać pieniądze . Każdy produkt, który kupujemy na kredyt, został już przez kogoś stworzony, ktoś włożył w to swoją pracę. A jak się komuś to szybko uda, bez włożenia jakiejkolwiek pracy, to okazuje się, że wykorzystuje w ten sposób cudzą pracę, wygląda to na pasożytnictwo. Po drugie, jak już mówiłem, nacisk wyłącznie na konsumpcję jest swego rodzaju „powrót” do dzieciństwa, do stanu dzieciństwa. Co więcej, większość aktywności człowieka będzie miała na celu zaspokojenie nadmiernych lub pasożytniczych potrzeb, które są formowane przez określone „władze”. Robimy coś, jesteśmy aktywni w życiu tylko dlatego, że czegoś chcemy, do czegoś dążymy. Pod tym względem możesz chcieć znacznie więcej niż tylko „napełnić brzuch”. Aby jednak człowiek mógł uformować i sformułować dla siebie to, czego naprawdę chce, musi mieć kontakt ze sobą, słuchać siebie, nauczyć się równoważyć swoje możliwości ze swoimi pragnieniami. Taka umiejętność jak „życie w granicach własnych możliwości” czy równoważenie własnych zasobów i możliwości z celami i zadaniami życiowymi jest jedną z oznak dorosłości. Nieokiełznana konsumpcja, jej kult, wzywa do precyzyjnego zneutralizowania tej umiejętności, która kształtuje w człowieku cechy infantylne, a cechy takie można dość często zaobserwować u ludzi w społeczeństwie konsumpcyjnym, zwłaszcza wśród młodych ludzi. Infantylizacja społeczeństwa staje się coraz bardziej powszechna. W codziennym życiu objawia się to późniejszym dojrzewaniem, orientacją na łatwe, beztroskie życie, niemożnością wykonywania pracy fizycznej, coraz większą liczbą osób popadających w uzależnienie od gier i Internetu, a w psychologii istnieje coś takiego jak działalność wiodąca. Oznacza aktywność związaną z pojawieniem się najważniejszych nowych formacji psychologicznych u człowieka w procesie jego rozwoju.Innymi słowy, jest to główna forma aktywności człowieka w pewnym wieku, w obrębie której i na podstawie której zachodzą główne zmiany w jego rozwoju psychicznym. Główną aktywnością przedszkolaka jest zabawa, a pracy osoby dorosłej. Wyłania się interesująca paralela: rośnie liczba osób popadających w uzależnienie od gier i Internetu, zmienia się także podejście do pracy jako takiej. Większość z tych osób zmienia wiodącą aktywność na odpowiadającą wiekowi przedszkolnemu. Kolejne przejście do dzieciństwa. A w konsekwencji tych procesów wzrasta wiek zawierania pierwszego małżeństwa, a także odsetek tych, którzy w ogóle nie związali życia małżeństwem. Małżeństwo to odpowiedzialność. Odpowiedzialne działania są charakterystyczne dla osób bardziej dojrzałych. Dziecko nie potrzebuje równego „Partnera”, potrzebuje „Rodzica”. „Partner” i „Rodzic” to oczywiście role. A swoją drogą, ta nieodpowiedzialność objawia się nie tylko w sferze budowania relacji małżeńskiej, ale także na różnych poziomach naszego życia. Ludzie boją się brać odpowiedzialność. Czyż nie z tym dzisiaj mamy do czynienia? Po trzecie, w społeczeństwie nastawionym wyłącznie na konsumpcję zmienia się podejście do pracy jako takiej? Zwłaszcza młodsze pokolenie, które wkracza w życie, podchodzi do tego bardzo poważnie. Pojawiają się nowe zawody, które występują wyłącznie w sektorze usług, a większość usług jest albo zbędna, albo nakierowana na „pasożytnicze” potrzeby. Ciągle słyszymy, że życie powinno być łatwe i wszystko powinno być dostępne za naciśnięciem jednego przycisku. Wcale nie musisz wiele robić. Zrobią wszystko za ciebie. Wystarczy nacisnąć przycisk. Nie musisz nawet wychodzić z domu – przywiozą ci świeżą żywność, wodę i inne towary oraz zapewnią usługi. Byłem świadkiem, jak pewna firma handlowa oferowała studentom i nastolatkom pracę polegającą na przeprowadzaniu ankiet wśród obywateli. Za 4 godziny pracy nastolatek otrzymał 1000 rubli. A od nastoletnich uczniów, którzy byli zaangażowani w tę sprawę, słyszałem opinie: „Po co w ogóle się uczyć? Można pracować pół dnia i ogólnie zarabiać przyzwoicie. Tylko pomyśl, za 4 godziny niewykwalifikowanej pracy firma płaci więcej niż lekarz, nauczyciel czy jakiś inżynier w fabryce otrzyma za ten sam czas. Zgadzam się, wkład tych pracowników w społeczeństwo nie jest wcale współmierny. Albo jakiś konsultant ds. sprzedaży zarabia więcej niż ten sam nauczyciel. Niezdolność do systematycznej pracy lub skupienia się na „łatwych” zarobkach to kolejna oznaka niedojrzałości. Ponadto łatwe pieniądze są kultywowane w tak wątpliwe pasożytnicze sposoby, jak sprzedaż kosmetyków, hazard itp. Po czwarte. Kiedy niewidzialne władze kształtują nasze potrzeby i wartości, przypomina to również proces, w którym rodzice decydują za dziecko, co ma zrobić i co dzisiaj zje na obiad. Nie wszyscy dzisiaj dorośli, nie mówiąc już o młodych ludziach, potrafią odpowiedzieć na pytanie, dlaczego zmieniają telefon komórkowy czy samochód, kupując nowszy i bardziej zaawansowany model, pod warunkiem, że stary będzie w miarę dobrze spełniał swoje funkcje. I jak to można nazwać niezależnym wyborem, kiedy decydują za ciebie? Ale najważniejsze jest to, jak to się wszystko kończy dla przeciętnego człowieka - uzależnienie i ucieczka. Uzależnienie od dóbr już skonsumowanych, uzależnienie od obciążenia kredytem. Ludzie tracą sen, spokój, czas, pozytywne myśli tylko po to, aby spłacić pożyczki i znaleźć szansę na ponowne „wzbogacenie się” zanosząc swoje oszczędności do bankierów, spłacając długi. Ten stan rzeczy powoduje u człowieka kolejne uzależnienie i oczywiście ucieczkę - ucieczkę od prawdziwego życia. Ucieczka w świat wirtualny, w symulakrum życia, wirtualne gry, które faktycznie zastępują życie, ratując człowieka przed szaleńczym wyścigiem konsumpcji współczesnego świata. Co można zrobić? Opisane powyżej problemy i obserwacje mają charakter systemowy natury i wymagają zmian na różnych poziomach: duchowym, społecznym, politycznym. Każdy z nas, mimo że jest tylko człowiekiem, może zmienić obecny stan rzeczy na innyjego poziom, niezależnie od tego, jaką niszę społeczną zajmuje. Poniżej podam kilka zaleceń, po których można zmienić sytuację. Ogólne zalecenia: 1. Żyj na miarę swoich możliwości. Przekaż tę ideę nie tylko sobie, ale także swoim dzieciom. Pokaż im na własnym przykładzie, że życie w długach to co najmniej osobista porażka, niemożność planowania, dokonywania wyborów i cieszenia się wewnętrzną wolnością. 2. Odmawiaj pożyczek. Spłacaj stare pożyczki (jeśli istnieją) i odmawiaj nowych. Przeanalizuj swoje potrzeby w zakresie nadmiaru (rzeczy, bez których zdecydowanie możesz się obejść) i pasożytnictwa.3. Dostępne środki przeznacz na swoją edukację, zdrowie i rozwój osobisty. Lub dla edukacji i rozwoju Twoich dzieci.4. Wyeliminuj materializm w swojej rodzinie. Najlepiej przekazywać to swoim dzieciom i członkom rodziny na własnym przykładzie.5. Ogranicz oglądanie telewizji nie tylko dzieciom, ale całej rodzinie. Wolny czas zastąp czytaniem książek, wspólnymi zajęciami, rodzinnym wypoczynkiem, samokształceniem, sportem. Co należy przekazywać dzieciom? Aby rozwijać ciężką pracę: 1. Osobisty przykład. Kiedy rodzice pracują w rodzinie i tworzą użyteczny produkt społeczny, jest to najlepszy przykład dla dzieci. Gra na giełdzie lub kupno i sprzedaż akcji lub walut nie jest zbyt dobrym przykładem do naśladowania. Tacy „gracze” nie tworzą niczego pożytecznego dla społeczeństwa. Pieniądze zdobywa się w sposób „pasożytniczy”. Dziecko powinno wiedzieć i widzieć, czym zajmują się rodzice. Jakie pożyteczne rzeczy robią dla innych.2. Wspieranie zabawy dziecka w wieku przedszkolnym, w której pomaga rodzicom, robi coś pożytecznego. Dziecko otoczone dorosłymi, poprzez mechanizm naśladownictwa, modeluje w zabawie działania i zachowania, które widzi wokół siebie. Od trzeciego roku życia dziecko staje się aktywne, modelując w zabawie pożyteczne czynności, które obserwuje w rodzinie. Mogą to być różne prace domowe. Dorośli powinni zachęcać swoje dzieci do zabawy na wszelkie możliwe sposoby, pomagając w tym rodzicom. Daj mu kilka prostych instrukcji. Oczywiste jest, że dziecko na razie się tym tylko bawi, ale tworzy to trwałe emocjonalno-pozytywne połączenie w kontekście pracy. Nie mówię tu o obowiązkach domowych, które wykonuje dziecko, ale o zabawie, w której dziecko je wzoruje. Również dorosły może świadomie intensyfikować wspólne zajęcia z dzieckiem, w których dziecko będzie mu pomagać. Ważne jest, aby przekazać dziecku, że pomaga, wykonuje pożyteczną pracę i robi to dobrze (niezależnie od wyniku). Dla dziecka w tym wieku jest to wciąż gra.3. Podział obowiązków. Od 5 roku życia dziecku w rodzinie można powierzyć kilka prostych obowiązków. Może to być podlewanie kwiatu, karmienie kotów, czyszczenie zabawek. Aby pomyślnie ukończyć zadanie, pamiętaj o pochwałach i wsparciu. 4. Rodzice powinni zrezygnować z takich motywatorów dla dzieci jak pieniądze i kupowanie. Mówimy o zastąpieniu uwagi rodziców kupowaniem zabawek lub pieniędzy. Niektórzy rodzice dają pieniądze za dobre oceny w szkole lub zachowanie. W takim przypadku dziecko może rozwinąć jednoznaczny związek między pieniędzmi a jego osiągnięciami. Osiągnięcia powinny służyć rozwojowi osobistemu, a nie pieniądzom, a w dziecku może rozwinąć się przekonanie, że nauka w szkole i zachowanie są towarem. W takim przypadku ważne jest, aby wymyślić dla dziecka inne premie, a nie pieniężne. Kształtowanie rozsądnego podejścia do pieniędzy u dziecka. Dzieci zazwyczaj zauważają, jak dorośli w ich rodzinach traktują pieniądze, jak je wydają i jak wiedzą, jak nimi zarządzać. Dziecko kształtuje swój stosunek do nich na tyle, na ile dorośli potrafią mądrze gospodarować swoimi pieniędzmi.6. Obowiązkiem nastolatków jest zdobycie doświadczenia w samodzielnym zarabianiu pieniędzy. Pożądane jest, aby była to praca fizyczna. Dobrym momentem na to są wakacje. W tym okresie należy wykluczyć wydawanie kieszonkowych. Może to „upiec kilka ptaków na jednym ogniu”: doświadczenie zarabiania pieniędzy poprzez pracę fizyczną może być doskonałą motywacją do nauki w szkole. Po otrzymaniu takiego doświadczenia nastolatekmoże przeceniać wagę i konieczność studiowania, zdobywania dalszej edukacji, zamiast chwilowej chęci zarobienia pieniędzy. Nastolatek na własnej skórze uczy się, jak zdobyć pieniądze, że nie spadają z nieba i że rodzice ich nie „drukują”. Nastolatek zarobi własne kieszonkowe. Zarobione pieniądze mają zupełnie inne podejście do pieniędzy otrzymanych bezpłatnie od rodziców. Dodatkowym efektem będzie mądrzejsze spędzanie czasu. Kształtowanie odpowiedzialności: Odpowiedzialność to akceptacja konsekwencji swoich działań lub zaniechań. Ponieważ dziecko żyje w rodzinie, a każda rodzina jest małym społeczeństwem, każdy członek społeczeństwa ma swoje miejsce i rolę, z którą wiążą się działania społecznie użyteczne. Nieodpowiedzialne zachowanie kształtuje się, gdy człowiek nie akceptuje konsekwencji tego, co robi i „rozwiązuje” za niego błędy, pomyłki, bierność kogoś innego. Jednym z zadań osoby dorosłej jest pokazanie dziecku, do czego prowadzą jego działania.1. Bądź sam odpowiedzialny. Najlepszym sposobem nauczenia dziecka odpowiedzialnego postępowania jest dawanie przykładu. 2. Dziecko ma obowiązki. Obowiązek nie jest prośbą, którą można zignorować. Obowiązek zawsze zakłada, że ​​ten, kto ma obowiązek, ponosi odpowiedzialność za jego niewykonanie lub nienależyte wykonanie. Stopień reakcji, czyli odpowiedzialności, jest ustalany inaczej w każdej rodzinie. Obowiązki wobec dziecka muszą być adekwatne do jego wieku, cech osobowości, umiejętności i zdolności Już od wieku szkolnego należy przekazywać dzieciom, że rodzice w rodzinie nie pełnią funkcji służącej, która karmi, poi, myje i myje. czyści. W każdym wieku dziecko musi posiadać pewne umiejętności samoopieki. W różnym wieku są własne. Objętość i tematyka artykułu nie pozwalają na szczegółowe omówienie tego zagadnienia.3. Organizuj wspólne zajęcia ze swoimi dziećmi, podczas których każdy członek rodziny będzie miał swoje obowiązki i możliwość wzajemnej pomocy. Gdzie na przykładzie tej czynności dziecko może zaobserwować, jak wypełnienie lub niewypełnienie obowiązków w ramach tej czynności wpływa na ogólny wynik.4. Daj dzieciom wolność tylko w takim zakresie, w jakim mogą ponieść za nią odpowiedzialność. Osoba, która nie ma wolności, nie może być odpowiedzialna i odwrotnie. Innymi słowy, jeśli wymagasz czegoś od dziecka, pozwól mu, w kontekście lub zadaniu, które jest od niego wymagane, dokonać własnego wyboru, określić metodę lub czas wykonania. Dziecko musi wiedzieć, że jest coś, co w ramach tej odpowiedzialności samo określa. Wolność to jeden z ważnych bonusów dla dziecka. Czasem słyszę opinie, że odpowiedzialność przyjdzie na dzieci później, sama, że ​​trzeba poczekać, aż podrosną i wszystko się ułoży. Takie opinie są wielkim nieporozumieniem. Nic nie przychodzi samo. Odpowiedzialność to nie zima, która przychodzi nagle. Jest to cecha osobowości, która kształtuje się pod wpływem bardzo specyficznych doświadczeń samego dziecka i przekazów rodziców. Przykład: Mam syna, który w tym roku poszedł do 5 klasy. Przed rozpoczęciem roku szkolnego na naradzie rodzinnej powiedziałam mu, że jest już dojrzalszy i że od tego roku ma w naszej rodzinie nowe obowiązki, no i oczywiście pojawiły się też nowe prawa. Omówiliśmy z nim obowiązki, on zaproponował swoje opcje, my zaproponowaliśmy nasze i zgodziliśmy się. Potem wraz z żoną zaczęliśmy się zastanawiać, jakie prawa mu dać. I wpadli na pomysł, żeby codziennie chodzić do szkoły i chodzić do klubów. Każdego dnia musi przeznaczyć pieniądze 1) na dojazd do szkoły lub do klubu 2) na dodatkowe wyżywienie po klubie 3) na kieszonkowe. Zaproponowaliśmy następującą opcję. Zamiast przydzielać pieniądze na każdy dzień z późniejszą kontrolą, przydzielamy mu kwotę na tydzień i na takich warunkach, aby mógł ją wydać na powyższe pozycje, a sam kontroluje wydatki. Chce, codziennie jeździ autobusem do szkoły, chce chodzić na piechotę (odległość pozwala). Zaletą jest to, że może dystrybuować i"