Od autora: Jednym z głównych praw systemów, któremu podlegają wszystkie systemy, jest prawo homeostazy, czyli dążenie do stałości . A jeśli w systemie musi być tyran, to on tam będzie. System się tym zajmie. A jeśli trzeba nagle przerwać to, co planowano od dawna, potrzebne jest poświęcenie, które zrekompensowałoby taką kompresję czasu. Nie ma na świecie smutniejszej historii niż historia Romea i Julii. nie znasz tych linijek? A smutna historia miłości dwojga nastolatków, która kosztowała ich życie, może przeżyć tylko ktoś o sercu z kamienia. Ale gdzie przeciętny człowiek będzie po prostu płakać nad niedoskonałością wszechświata i kręcić głową nad smutnymi okolicznościami. Za serią losowych zdarzeń profesjonalista zobaczy system. I będzie jeszcze bardziej przerażony. Ale najpierw sprawy. Spójrzmy na podsumowanie i główny wątek tragedii: Istnieje wrogość między szlacheckimi rodzinami werony, Montagues i Capulets. Po kłótni między sługami wybuchła nowa walka między panami. Książę Werony Escalus po daremnej próbie przywrócenia pokoju pomiędzy walczącymi rodzinami ogłasza, że ​​odtąd sprawca rozlewu krwi będzie za to płacił własnym życiem. Młody Romeo z rodu Montague nie brał udziału w masakrze. Bezgranicznie zakochany w zimnej piękności Rosalinie, przyjaciółce Julii, woli oddawać się smutnym myślom. Jego kuzyn Benvolio i przyjaciel Mercutio, krewny księcia Werony, starają się rozweselić młodego człowieka swoimi dowcipami. W domu Kapuletów przygotowywane jest wesołe święto. Signor Capulet wysyła służącego do szlachty Werony z zaproszeniem na bal. Pielęgniarka jego jedynej córki Juliet wzywa swoją ulubienicę do Signory Capulet. Matka przypomina 13-letniej dziewczynie, że jest już dorosła, a wieczorem na balu poznaje swojego pana młodego – młodego i przystojnego hrabiego Parisa, spokrewnionego z księciem Mercutio i Benvolio namawiają do tego Romea wkraść się z nimi na bal w domu Kapuletów, zakładając maski. Będzie tam także Rozalina, siostrzenica właścicielki domu. Piłka trwa pełną parą. Tybalt, kuzyn Julii, rozpoznaje w Romeo przedstawiciela wrogiej rodziny. Signor Capulet powstrzymuje porywczego Tybalta. Ale Romeo niczego nie zauważa. Zapominając o Rozalinie, nie może oderwać wzroku od nieznanej dziewczyny o promiennej urodzie. To jest Julia. Czuje także nieodparty pociąg do nieznanego młodego mężczyzny. Romeo całuje Julię. Dowiadują się, jaka przepaść ich dzieli. Julia głośno śni o Romeo. Romeo przychodzi na jej balkon i słyszy te przemówienia. Odpowiada na nie żarliwym wyznaniem. Pod osłoną nocy młodzi ludzie składają sobie przysięgę miłości i wierności. Romeo, nie wychodząc do domu, udaje się do brata Lorenza i prosi go o jak najszybsze poślubienie jego i Julii. Lorenzo początkowo odmawia, ale ostatecznie się zgadza, mając nadzieję, że związek Romea i Julii położy kres spórowi między obiema rodzinami. Za pośrednictwem Pielęgniarki kochankowie zgadzają się na tajną ceremonię. Tego samego dnia Tybalt i Mercutio stają twarzą w twarz. Kłótnia szybko przeradza się w walkę na miecze. Benvolio bezskutecznie próbuje rozdzielić przeciwników. Tybalt śmiertelnie rani Mercutio. Rozwścieczony Romeo rzuca się za Tybaltem. Po długiej, zaciętej walce Romeo zabija Tybalta. Julia dowiaduje się od pielęgniarki o śmierci kuzynki i decyzji księcia o wygnaniu Romea z Werony. Lorenzo pociesza młodego mężczyznę, radząc mu, aby schronił się w sąsiednim mieście Mantua. Następnego ranka rodzice Julii mówią jej, że musi zostać żoną Parisa i nie chcą słuchać jej sprzeciwów. Julia jest w rozpaczy. Jest nawet gotowa zażyć truciznę, ale Lorenzo zaprasza ją do wypicia specjalnego eliksiru, który uśpi ją w taki sposób, że wszyscy uznają, że nie żyje. I Romeo, widząc, że Julia nie żyje, nie wiedząc, że to prawda to tylko sen, pije truciznę. Julia budzi się i zrozpaczona na widok jego zwłok zadźga się na śmierć. Nad ciałami swoich dzieci głowy rodów Montague i Capulet zapominają o krwawym sporze. * * * * * Zaprawdę, to wszystkoniestety! W rodzinach dochodzi do waśni, kuzyn zostaje zabity, a kochankowie popełniają błędy i przez pomyłkę umierają. Niestety. A teraz pokażmy, że to nie tylko smutne, ale i straszne. W tym celu zwracamy się do tak zwanej teorii systemów. Najogólniej Teoria Systemów stwierdza, że ​​zbiorowość składników pewnego systemu po połączeniu zamienia się w coś więcej niż tylko sumę składników tworzących ten system. Weźmy prosty przykład: stół. Jeśli weźmiemy cztery słupki i szeroką deskę i połączymy je ze sobą, to nie będą to już tylko słupki i tablica. Pojawi się zupełnie nowa jednostka, jakiej wcześniej nie było. To nie tylko słupki i blat - to stół! A w momencie łączenia komponentów ma zarówno odrębne parametry charakterystyczne dla stołu, jak i cele funkcjonalne. Wszystkie systemy działają mniej więcej w ten sam sposób: wcześniej odmienne elementy, łączą się, tworzą zupełnie nową jednostkę funkcjonalną i zaczynają działać zgodnie z inną rzeczywistością i, jeśli wolisz, innymi prawami. Dobry przykład dostrzegli nauczyciele w jednej z elitarnych szkół. Jak to zwykle bywa w każdej klasie, byli tylko uczniowie, był uczeń wzorowy i był tyran. Ponieważ, jak już wspomnieliśmy, szkoła była elitarna, aby utrzymać markę, podjęto decyzję o usunięciu tyrana. Jakież było zdziwienie dyrekcji, gdy po pewnym czasie okazało się, że w klasie znów pojawił się chuligan – kolejny uczeń, który „zapełnił wolne miejsce”. Ponieważ klasa szkolna jest także podtypem systemu. A jednym z praw systemów, którym podlegają wszystkie systemy, jest prawo homeostazy, czyli pragnienie stałości. A jeśli w systemie powinien znajdować się tyran (a widzieliśmy, że powinien być, ponieważ był już tam wcześniej), to on tam będzie. System się tym zajmie. Cóż, żeby było to całkowicie jasne, podamy przykład, który każdy nieustannie czuje i widzi na własne oczy. Dzień po dniu: Ta sama osoba zachowuje się zupełnie inaczej w różnych sytuacjach. To tak, jakby to byli zupełnie inni ludzie: kiedy jest sam, czy kiedy jest w towarzystwie, czy kiedy jest w innym towarzystwie. Będąc członkiem i uczestnikiem różnych systemów, człowiek staje się ich elementem funkcjonalnym i zmuszony jest zachowywać się i reagować nie zawsze tak, jak by sobie tego życzył. Wcześniej było w zwyczaju mówić „sytuacja zobowiązuje”, my natomiast powiemy „system zobowiązuje”. W psychologii najpoważniej rozważa się teorię systemów. Przecież to właśnie homeostaza ustroju staje się powodem, dla którego żona, która strasznie cierpiała z powodu alkoholizmu męża, który wysłał go na leczenie, jako pierwsza przyniesie szklankę mężowi, który wraca po leczeniu uzależnienia od alkoholu. Dobrze. Teraz uzbrojeni w całą tę wiedzę wróćmy do twórczości W. Szekspira. I opowiedzmy fabułę jeszcze raz, używając teraz teorii systemów: „Pomiędzy dwiema rodzinami szlacheckimi toczy się krwawa waśń. Istotą krwawej waśni jest to, że od czasu do czasu umierają ważne postacie walczących klanów. Krwawa waśń może zakończyć się na dwoje przypadkach: albo wszyscy ważni głowy rodów umrą, albo wydarzy się coś tak silnego, że będzie to równoznaczne ze śmiercią wszystkich ważnych głów rodów. Ponieważ książę wydaje dekret nakazujący zakończenie sporu i zabrania wzajemnych pojedynków pomiędzy członkami rodziny, pierwszy sposób rozwiązania sytuacji (śmierć wszystkich) staje się niemożliwy i system rozpoczyna poszukiwanie tych, którzy zostaną poświęceni, aby mógł zostać zrealizowany drugi scenariusz (przerażające wydarzenie). I dlatego zamiast na starszych członków rodziny, konflikt przenosi się na młodych, dla których Tybalt i Romeo toczą bitwę (Merkucjo, który rozpoczął walkę, nie jest członkiem walczących rodzin, staje się nasieniem, ogniwem łączącym, którego cała funkcja polega na jednoczeniu młodych mężczyzn. Dlatego początkowo był skazany na porażkę w tej walce. Młody człowiek musi zginąć z rąk prawdziwego wroga). Jednak śmierć tybala i tybalta również nie jest rozwiązaniem, ale jest potrzebna systemowi (składającemu się z dwóch rodzin i ich najbliższego kręgu, tworzącego trójkąt, w którym W.