Kiedy się rodzimy, Mama jest dla nas całym światem, Aniołem o imieniu MAMA. Nie ma dla nas znaczenia, czy jest piękna, czy nie, pulchna czy szczupła. Jest dla nas WSZYSTKIM. Słyszymy jej głos i uśmiech, widzimy jej kochane oczy i czujemy się dobrze i spokojnie. Dorastamy w takiej przyjemnej zależności od niej, chcemy, żeby mama zawsze była przy niej. Nie śpi w nocy, martwi się, gdy zachorujemy, jesteśmy takie małe i bezradne, ale wiemy, że mama wyzdrowieje, mama ochroni. , mama może wszystko. Dorastamy.. idziemy do przedszkola i na początku jest nam bardzo ciężko bez niej. Ale rozumiemy, że tak trzeba, wymyślamy różne bajki mama wysłucha i będzie się śmiać. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, gdy mama nas chwali, przytula i mówi: „Słoneczko, jesteś moja”. Dla nas jest najlepsza, najpiękniejsza, czujemy się w życiu chronieni, obok niej naśladować ją we wszystkim, a nawet próbować myśleć jak ona. Potem idziemy do szkoły, z niecierpliwością czekamy na 1 września i dumnie wchodzimy do klasy naszego nowego życia. Ale tam okazuje się, że tak nie jest, czasami wszystko jest różowe. Nauczyciele nie są zbyt mili, dzieci nie są zbyt miłe, a po szkole spieszymy do mamy ze łzami, skargami, pytaniami i klepaniem mamy. po głowie, przytula nas i mówi: „Wszystko będzie dobrze”. Dobrze, moje słoneczko. I wiesz, że naprawdę wszystko będzie dobrze. Lata szkolne mijają, dorastamy. A na maturze widzimy, jak mama ociera łzy ze swojej niezupełnie młodej twarzy, ale bawimy się, jesteśmy wolni, jak nam się wydaje, od wyczerpujących lekcji, siedzenia za biurkiem, od irytujących nauczycieli. Jesteśmy dorośli , możemy już powiedzieć mamie: „Sam to wiem”, „To moja sprawa”. Odżywa w nas bunt niezależności. Pragniemy niezależności, przestrzeni osobistej i żeby nikt w nią nie wtrącał, dotyczy to także mamy. Wybieramy dla siebie przyjaciół, których z jakiegoś powodu ona nie lubi. Złościmy się i krzyczymy – to mój wybór! A z czasem rozumiemy, jak bardzo miała rację. Zostaliśmy obrażeni, zdradzeni, opuszczeni… A my, zapominając o przestrzeni osobistej, nikt… nawet nasza mama nie ucieka do niej, Przełykając łzy, szukamy tej samej ochrony, jaką mieliśmy w dzieciństwie. A ona głaszcze się po głowie i mówi: „Wszystko będzie dobrze, kochanie”… i puszcza nas… i wiemy… wszystko będzie dobrze. I oto my, sami rodzice, opiekujemy się naszymi dziećmi, martwimy się o nie, kochamy je, karzemy je, a w każdej chwili babcia naszych dzieci biegnie do wnuków, pieści, chroni, głaszcze je po głowie i powiedzieć: „Wszystko będzie dobrze.” „Kochanie”. A my w zabieganym życiu nawet nie zauważamy, że moja mama jest już zupełnie stara. Rzadko wpadamy, mamy co robić, już jesteśmy chronieni, mamy immunitet „na całe życie”. Nie musimy słuchać: „Wszystko będzie dobrze”. Wiemy, że wszystko będzie, jak będzie. I nagle pewnego dnia przychodzisz do niej, bo jesteś po prostu zmęczony , bo nie wszystko jest dobrze i widzisz....oczy mamy wcale nie są takie same, bezbarwne, a ona słyszy, jak swoją drogą dosypie cukru do kubka, bo słabo widzi, a ona chodzi niepewnie, a jej uśmiech bardziej przypomina dziecięcy... I nagle tak bardzo zabolało ją serce!!! Zabolało ją całe ciało, z beznadziei....straty....a tak bardzo chciałam uchronić się przed zbliżaniem się starość, przytul, pogłaskaj po głowie... krzyknij: „Nie! To niesprawiedliwe! Mamo, kochanie, wszystko będzie dobrze!!"