Nie jestem nauczycielem, żeby kogokolwiek czegokolwiek uczyć, życie uczy wszystkiego, a my uczymy się od siebie, jeśli oczywiście pamiętamy, o czym była ostatnia lekcja. Życie jest przesiąknięte prawdą i znaczeniem, jak gąbka wodą i niezależnie od tego, jak bardzo staramy się tego unikać, i tak zmoczy nam ręce. Szczerze wierząc w dobrą sprawę, legiony pustej zbroi idą budować dobroć i harmonię, niszcząc szczerość na ścieżce cnoty. Wykładając ścieżkę złotem, oślepiając idących, rozkoszując ich uszy słodkimi obietnicami szybkiej zemsty i przywrócenia sprawiedliwości, oddalamy od siebie naszą pierwszą i jedyną istotę – to, czym jesteśmy. Pieniądze w zamian za akceptację i uczucia, groźby i szantaż - zamiast miłości i troski. Podobnie jak bomby zrzucone z samolotu na miasta, na ich głowy spadają pociski odpowiedzialności za stłumione uczucia. Zrzucając te bomby wierzymy w zwycięstwo rozumu nad uczuciami i zamiast celowej agresji głosimy ślepą powściągliwość. Jesteśmy na tyle niewrażliwi, że nie czujemy w sobie eksplozji tych zrzuconych bomb, wpadają one do tego samego lejka, zagłuszając dźwięk poprzedniej eksplozji. Trwa wojna i wszyscy ją widzimy, ale uparcie nie chcemy jej rozważać i uznać. Dzieje się to przede wszystkim w nas samych, to my jesteśmy poligonem doświadczalnym, to my atakujemy i zabijamy, to my umieramy za każdym razem, gdy nie możemy powiedzieć o sobie słów szczerości, zamiast nacisnąć spust. A potem długi okres rekonwalescencji i wypis ze szpitala z orzeczeniem o niepełnosprawności. Zastąpienie pojęć tu i tam, we mnie i w Tobie, szczerość umarła, a jej miejsce zajęła zimna obrona. Żelazna kurtyna mnie przeraża. Budowanie go zajęło mi całe życie, a teraz stoję obok niego, przepasany pasem złotych sztabek, który zawsze noszę ze sobą, i myślę, że jestem cholernie zmęczony. Jak już zmęczeni tym wszystkim, całą tą grą i niekończącą się walką o rzeczy nieistniejące, które ktoś kiedyś wymyślił, żeby usprawiedliwić swoją kłamliwą naturę. Jakże jestem zmęczony codzienną burzą iluzji rozbijających się o moją żelazną kurtynę. Chcę wypuścić wszystkie rakiety atomowe i rozbroić ten kompleks mocy, niszcząc z całą mocą wszystko wokół mnie, abym po śmierci już się nie bał i żył spokojnie. Jakże chcę zrzucić ten złoty pas i poczuć ulgę, skoczyć i wzbić się w powietrze jak ptak i spaść jak Ikar. Tak bardzo tego chcę, a jednocześnie jestem słaby do wewnętrznego rozbrojenia. Pozbyć się podstawienia pojęć? Po co. Jeśli to jest podstawa mojego obecnego funkcjonowania, to jest to moja ochrona i mój własny świat funkcjonujący według moich zasad. Jedyną rzeczą niedoskonałą w zastępowaniu pojęć jest to, że same pojęcia nie są w żaden sposób odzwierciedlane we mnie i moich uczuciach. Są sztuczne do ostatniego atomu, tak nierealne, że wierzę w nie bardziej niż we własne istnienie. Podstawianie pojęć jest strategią życiową i takie niszczenie niesie ze sobą poważne konsekwencje. Zjawisko to to znacznie więcej niż jesteśmy przyzwyczajeni o nim myśleć, to nasza esencja, za którą chowamy się jak pod parasolem przed deszczem. A jednocześnie chcemy spacerować bez parasola i cieszyć się słońcem. I nie ma jednego bez drugiego. Kłamstwa odsłaniają prawdę, wskazując jej cień.