Od autora: Ludzie bardzo często mylą dwa procesy - intymność i zależność. Są to jednak dwa zupełnie różne doświadczenia, zupełnie różne doświadczenia. Nie da się mówić o intymności, o miłości, pomijając zjawisko zależności. ... Ta druga osoba traktuje mnie dobrze - czuję się taka zadowolona, ​​bezpieczna, czuję się kochana. To chyba jest MIŁOŚĆ. Ale... Gdy tylko mnie opuścił, poczułam się opuszczona, niebezpieczna, świat się zawalił. A to już jest ZALEŻNOŚĆ. Przyczyny powstawania uzależnień mają swoje korzenie w głębokim dzieciństwie. Kiedy rodzi się dziecko, pozostaje ono w symbiozie z matką. Najważniejszym zadaniem tego okresu, który trwa do około 9 miesięcy, jest nawiązanie więzi emocjonalnej, która stanowi podstawę rozwoju dziecka i jego zaufania do świata. Dzieci, które w pełni przeżyły ten etap, które mają dobry kontakt emocjonalny z rodzicami, które otrzymały wystarczającą ilość miłości i opieki, nie boją się poznawać świata, łatwo nawiązują kontakt z innymi ludźmi, są otwarci i otwarci na naukę. Jeśli na tym etapie rozwoju zdarzy się jakaś porażka, np. matka była zdystansowana i nie nawiązała się bliska więź emocjonalna między matką a dzieckiem, dziecko nie będzie miało poczucia bezpieczeństwa. Takie dzieci boją się otaczającego ich świata i zmian. Do innych ludzi podchodzą nieśmiało i ostrożnie, co utrudnia im eksplorację nieznanego. Takie dzieci wydają się być „przywiązane” do rodziców. Brak miłości, uwagi i opieki czyni je bezbronnymi i „przyklejonymi” do rodziców, a w przyszłości zależnymi od innych osób. W kolejnym okresie rozwojowym, który osiąga szczyt w wieku 18-36 miesięcy, głównym zadaniem rozwojowym jest separacja. Dziecko ma silną motywację do poznawania świata i izolowania się („sam chcę to zrobić”). Na tym etapie dziecko powinno słyszeć „tak” dwa razy częściej niż „nie”. Środowisko jest dostępne do eksploracji i bezpieczne. Rodzic jest blisko, obecny fizycznie i emocjonalnie, zapewnia bezpieczeństwo i wsparcie, ale nie ogranicza impulsu eksploracyjnego. Dziecko musi mieć poczucie, że samo może coś zrobić, że jest wartościowe i ważne dla swoich rodziców, a owoce jego działań też są cenne. Ważne jest, aby czuć, że nawet jeśli rodzica nie ma teraz w pobliżu, nadal jest kochany i rodzic powróci. Wszystkie te warunki są niezbędne, aby później, jako osoba dorosła, człowiek czuł się spełniony, szanował siebie i innych, potrafił nawiązywać głęboki kontakt emocjonalny z ludźmi, był aktywny i odpowiedzialny dziecka nie nastąpi. „Utknie” w zależnej relacji z rodzicami (najczęściej matką), odczuje wzmożony niepokój, świat będzie dla niego straszny, a impuls badawczy zostanie ograniczony. Trudno będzie mu budować ciepłe relacje z ludźmi; wszystko będzie zatrute strachem i nieufnością. Nie będzie czuł się odrębną osobą, zdolną do zadbania o siebie, odpowiedzialną za swoje czyny. Relacje, w które taka osoba wejdzie, będą w takim czy innym stopniu zależne, tj. nie darmowy. Będą kompulsywne, niezbędne do przetrwania, motywowane strachem przed życiem. Rozwój nie kończy się na tym etapie, a w okresie wzrostu człowiek przechodzi przez inne etapy rozwoju, podczas których można wyleczyć wczesne uszkodzenia. Jeśli jednak nie nastąpi uzdrowienie, wówczas jako dorosły wejdzie w zależne relacje z innymi ludźmi. O Miłości i intymności możemy mówić, gdy „ja” i „ty” utrzymujemy granice. „Szukamy optymalnego punktu, doświadczając bliskości tylko w krótkich chwilach, stale czując, jaka może być teraz między nami optymalna odległość… Nie mogę kochać, jeśli nie mam prawa nie kochać”. Intymność wiąże się z ciągłym ryzykiem separacji. Tam, gdzie jest wartość, zawsze jest potencjalny ból, a często chęć uniknięcia bólu prowadzi do unikania intymności... Intymność jest możliwa tylko wtedy, gdy.)