Sukces przyszłej rodziny leży we wczesnym dzieciństwie przyszłych małżonków i rodziców. Dorastając, nie wymyślają nowych sposobów interakcji, ale wdrażają wzorce zachowań wyuczone w dzieciństwie podczas procesu identyfikacji. Proces identyfikacji jest dla dziecka bardzo ważny, gdyż determinuje przyszły sukces lub porażkę w wypełnianiu roli małżonka i małżonka rodzicem swoich dzieci. Dziecko odczytuje model: jak postępować, jak reagować w różnych sytuacjach. Proces identyfikacji z rodzicem tej samej płci rozpoczyna się w wieku 4–4,5 roku. Dziecko stara się naśladować zachowania, działania, maniery i metody działania rodzica. Proces identyfikacji kończy się w okresie dojrzewania. O powodzeniu procesu identyfikacji decyduje wiele czynników, jednym z najważniejszych jest to, jak harmonijna jest relacja między małżonkami. Jest to bardzo ważne dla budowania udanej relacji z partnerem w przyszłym małżeństwie. Proces ten jest gwarancją przyszłości szczęśliwej osoby. Jeśli proces identyfikacji zostanie zakłócony, ma to znaczący negatywny wpływ na rozwój osobowości dziecka, a następnie objawia się różnymi naruszeniami relacji z przyszłym małżonkiem i dziećmi Wdrukowanie zachodzące u dziecka w procesie identyfikacji jest bardzo trwałe. Bardzo trudno jest zmienić np. postawę kobiety wobec mężczyzny jako nierzetelną i bezpodstawną. Trudno zatem nastawić dorosłe dzieci z rodzin dysfunkcyjnych (nie tylko zewnętrznie, ale i wewnętrznie) na tworzenie dużej, dużej rodziny: nie tylko nie mają one pozytywnego wzorca relacji, ale wykształciły się w nich wyraźnie negatywne wzorce relacji. wizerunek, postawa wobec obrony swoich interesów. Oczywiście praca na rzecz wzmocnienia instytucji rodziny, ukierunkowania młodych ludzi na tworzenie dużej rodziny powinna uwzględniać czynniki zakłócające proces identyfikacji ról płciowych już w dzieciństwie: rodzina niepełna, odwrócenie ról w rodzinie , zakłócenie relacji między małżonkami, niezgodność dziecka z oczekiwaniami rodziców Rodzina niepełna prowadzi w każdym przypadku do zakłócenia procesu identyfikacji. Dziecko w takiej rodzinie nie widzi zwykłych relacji między mężczyzną i kobietą, a zatem nie kształtuje pewnych cech swojego zachowania. Co więcej, chłopiec w takiej rodzinie znajduje się w najbardziej niekorzystnej sytuacji. Dziewczyna ma przynajmniej przykład rodzica swojej płci, natomiast chłopak nie będzie wiedział, jak w wielu sytuacjach zachowują się mężczyźni, jak powinien się zachować, jaką rolę i funkcje ma pełnić w przyszłości jako mąż, ojciec. Kobieta, matka, może dźwigać podwójny ciężar opieki nad rodziną, ale w żadnej sytuacji nie będzie reagować jak mężczyzna. Reakcje kobiet są bardziej emocjonalne i niespokojne. Chociaż sytuację można rozwiązać, dla dziecka ważne jest, w jaki sposób, rodzaj reakcji jest ważny dla rozwoju jego osobowości. Przecież jest to typ reakcji, którego dziecko się uczy i jakie przejawia w relacjach z rówieśnikami. I czytają: czego można oczekiwać od tej osoby, co można, a czego nie wolno w relacji z nim. Odczuwa się to bez zrozumienia, bez racjonalnego podejścia. Jeśli matka wychowuje córkę samotnie, wówczas dziecko uczy się jedynie modelu relacji dziecko-rodzic i w przyszłości może być doskonałą matką dla swoich dzieci. Ale takie dziewczyny nie mają modelu odpowiedniej komunikacji z małżonkiem. Rolą ojca jest ochrona. Dziecko bez ojca jest na poziomie nieświadomości bardziej bezbronne. Dziewczyny z rodzin niepełnych starają się znaleźć ochronę i nie zawsze wiedzą, jak zrozumieć swój wybór. Postrzegają niegrzeczne, zewnętrzne formy zachowania jako przejaw męskości. Dziewczęta z rodzin niepełnych nie mają wzorców zachowań i rozwiązywania konfliktów w relacjach z mężczyznami. Próbują zdobyć miłość czasami na bardzo szerokie sposoby. W rezultacie dziewczyna, która mogłaby być wspaniałą matką dla kilkorga dzieci, może powtórzyć los swojej matki (po rozwodzie), samotnie wychowując jedno dziecko. Odwrócenie ról w rodzinie. We współczesnym społeczeństwie istnieje tendencja do.