Od autorki: Studium relacji, jakie budują między sobą mężczyzna i kobieta, a które nazywają miłością Artykuł ukazał się na moim blogu „Błędy myślenia czy rozmowy świadomość” Miłość „z nadmiaru”. Potrzebuję Cię, bo kocham. Jestem kochany, bo kocham. Miłość „z obfitości” to zupełnie inna relacja niż relacje, które wypływają „z braku”. Ta relacja przypomina taniec-dialog pomiędzy dwojgiem ludzi, którzy są współzależni, ale całkowicie swobodni w swoich przejawach. W takim tańcu-dialogu partnerzy czują zarówno swoje ciało, swoje pragnienia, jak i ciało i pragnienia swojego partnera. Przecież taniec-dialog jest niemożliwy, jeśli nie ma pełnej akceptacji i zrozumienia partnera, jeśli nie jesteś nasycony ruchami partnera, jeśli mu nie ufasz, nie sprawiasz przyjemności swojemu partnerowi i nie robisz sobie cieszyć się faktem, że jesteś blisko. Miłość „z nadmiaru” przypomina zakochanie się, gdy partnerzy patrzą sobie w oczy z czułością, zdziwieniem i uwielbieniem, gdy podziwiasz indywidualność partnera i odmienność od ciebie. Oczywiście możesz nie lubić czegoś u swojego partnera, ale postrzegasz to nie jako jego wadę, ale jako jego osobliwość i znajdujesz wygodną interakcję dla obojga. Wasza para tańczy dialog taneczny, w którym występuje wzajemne zrozumienie, uległość, pasja i przyciąganie. W Twoim tańcu Twoje możliwości zostają w pełni ujawnione, ponieważ zwracasz się do partnera całym sobą, a nie masz pojęcia, jaki partner powinien być, żadnych oczekiwań, reagujesz na ruchy partnera, jesteś przesiąknięty jego ruchami i robisz nie dyktuj warunków. W tym tańcu-dialogu jest niewiele zależności, nie ma poczucia obowiązku, potrzeby pochwały i poczucia przywiązania do drugiego człowieka. Podstawą jest tu chęć bycia razem, kiedy można spokojnie powiedzieć: „Dobrze mi z Tobą, ale dobrze mi bez Ciebie”, nie naruszając przy tym poczucia własnej wartości drugiej osoby. Ale czy to możliwe? Może. Jeśli partnerzy będą wolni od ocen z perspektywy swojej wiedzy, jeśli będą skupieni na wzroście i rozwoju, na poszerzaniu swojego obrazu świata, a nie na uzupełnianiu deficytów i nie na ochronie swoich pozycji i wiedzy. Być może, jeśli dla ciebie drugi nie jest źródłem zaopatrzenia, ale jest akceptowany jako osoba absolutnie wyjątkowa, niepowtarzalna i kompletna. Jeśli pociąga Cię i podziwia nie tylko wyjątkowość Twojego partnera, ale także jego obraz świata, jeśli jesteś gotowy dzielić się (a nie narzucać!) swoim obrazem świata, jeśli nie traktujesz partnera przedmiotowo a twoja miłość do niego nie jest miłością - potrzebą. Być może, jeśli twoja miłość jest miłością podziwu, nie jesteś od niego zależny, autonomiczny, nie zazdrosny, potrafisz być dumny i podziwiać jego zwycięstwa oraz pomagać swojemu partnerowi w tych zwycięstwach, okazując jedynie niezbędną troskę i nie wkładając całego problemy na Twoich barkach. Przecież miłość „z nadmiaru” to taka miłość, która tworzy partnera, poprzez akceptację, poprzez zaufanie, poprzez zapewnienie wsparcia i pomocy w rozwoju. Ale nie można powiedzieć, że wszystko idzie tylko na korzyść jednego z partnerów, bo w takiej miłości zdajesz sobie sprawę, że potrzeby drugiego są równie istotne jak Twoje. A potrzeba „bycia kochanym” u obojga partnerów przekształca się w potrzebę „kochania”, a zatem i dawania. Nie da się też takiej miłości nazwać bezwarunkową, bo jest ona możliwa tylko pod warunkiem wzajemności i umiejętności kochania. Zobaczmy, co powstrzymuje nas przed wejściem w takie relacje. 1. Nie akceptujemy siebie w pełni i zawsze staramy się udawać, kim naprawdę nie jesteśmy. Ale jeśli jesteśmy w stanie to dostrzec, mamy już możliwość wejścia w takie relacje. Oznacza to, że pierwszym warunkiem jest otwartość i szczerość wobec siebie. 2. Jeśli nie zaakceptujemy siebie, nie będziemy w stanie otworzyć się na siebie, a tym bardziej na innych. Aby wejść w relację miłości „z nadmiaru”, musimy przestać bać się wyglądać śmiesznie, przestać wstydzić się siebie i swoich przejawów. I w rezultacie ucz się.