Od autora: Biała zazdrość to uczucie, które gdy sąsiad odnowił farbę w stodole, sprawia, że ​​wybierasz się do Leroy Merlin po modną boazerię w aktualnej kolorystyce. A czarny jest wtedy, gdy w myślach podpalasz świeżo pomalowaną stodołę sąsiada. Wydawałoby się, że nie ma tu o czym rozmawiać, to nieprzyjemne i wstydliwe uczucie jest znane i rozumiane przez wszystkich, niezależnie od tego, czy jesteś 13-letnim gopnikiem Wasią, czy starszą laureatką Nagrody Nobla, czarującą gimnastyczką czy szczurem bibliotecznym, potentat naftowy czy niania w przedszkolu. Jak stwierdził niemiecki socjolog Helmut Schöck, „podstawowa kategoria antropologiczna”. Podstawa jest podstawowa, ale nie jest uznawana w kulturalnym społeczeństwie. Co się dzieje, gdy jest tyłek, ale nie możesz o tym rozmawiać? Zgadza się, nerwica. Ale o tym trochę później, ale na razie naszkicujmy portret Tej-O której-nie-można-rozmawiać Starożytni Rzymianie dokładnie wiedzieli, jak wygląda Envy: „Bledsza twarz jest rozmazana, szczupłość wyczerpała całość. ciało, Oczy nie wyglądają prosto, zepsute zęby czernieją, a język ma zalany trucizną. Nie zna śmiechu – czasem śmieje się tylko, gdy widzi cierpienie. Nawet nie śpi, bo ona jest podekscytowana zmartwieniami. Widzi ludzkie osiągnięcia, które jej się nie podobają, i widząc, Marnuje się; torturuje innych, dręcząc jednocześnie siebie, „Torturując siebie”. (Owidiusz, Metamorfozy). Starożytni Grecy identyfikowali dwa bóstwa zazdrości: Zel, czyli Phton, boga zazdrości, zazdrości i rywalizacji oraz Nemezis – boginię, której jedną z funkcji była zemsta za niezasłużone szczęście i szczęście (sic!). . Uosobiona zazdrość do bogów. Nawiasem mówiąc, siostra Zela jest boginią zwycięstwa Nike. Te. Już starożytni Grecy zauważyli, że tam, gdzie jest cudze szczęście lub osiągnięcia, pojawia się zazdrość i rywalizacja. Dla uwiarygodnienia tekstu zwyczajem jest cytowanie Platona i Arystotelesa, więc cytuję: zazdrość to „pewien rodzaj smutku, który pojawia się przy życiu”. widok pomyślności ludzi takich jak my” (Arystoteles), „smutek z powodu dóbr, jakie przyjaciele posiadają obecnie lub mieli w przeszłości” (Platon). Zazdrością zajmowali się także współcześni filozofowie. Bacon, La Rochefoucauld, Kartezjusz, Spinoza, Kant, Schopenhauer i tak dalej, i tak dalej – nasza starsza pani miała rzeszę wielbicieli Ze wszystkich namiętności, zazdrość jest najbardziej wytrwała i niespokojna, przyznał Bacon, na inne namiętności jest godzina i czas, ale zazdrość to święto, które zawsze jest z tobą. „Ludzie często przechwalają się najbardziej zbrodniczymi namiętnościami, ale nikt nie ma odwagi przyznać się do zazdrości, namiętności nieśmiałej i wstydliwej” – ubolewał La Rochefoucauld. Schopenhauer dość kategorycznie przeciwstawiał się zazdrości współczuciu, twierdząc, że człowiek może być albo zazdrosny, albo współczujący, nie ma trzeciej opcji. Kant podzielił zazdrość na czarną i białą. Biała zazdrość, wierzył Kant, to uczucie, które gdy sąsiad odnowił farbę w stodole, sprawia, że ​​wybierasz się do Leroy Merlin po modną boazerię w aktualnej kolorystyce. A czarny jest wtedy, gdy w myślach podpalasz świeżo pomalowaną stodołę sąsiada. Albo nie tylko mentalnie – czego nie da się zrobić w przypływie pasji. Chociaż większość nadal radzi sobie z fantazjami, przestrzegając kodeksu karnego. Kreatywni ludzie tworzą lalkę voodoo i świetnie się przy niej bawią. Nietzsche poszedł dalej i wprowadził koncepcję resentymentu. Osoba z urazą, widząc stodołę sąsiada błyszczącą nową farbą, deklaruje, że farba jest wymysłem diabła, a ci, którzy ją malują, za moralnie skorumpowanych agentów wroga, którzy zagrażają mu osobiście i całej ludności cywilnej kraju. Codziennie rano, przechodząc obok, będzie pluł w stronę stodoły przeklętego sąsiada, co wieczór, płonąc słusznym gniewem, będzie zamieszczał na Instagramie zdjęcia tego podważania fundamentów i nieuginania apoteozy niemoralności. W końcu stodoła pięknego sąsiada dla zazdrosnej osoby jest niczym innym jak przeszkodą na drodze do jego własnej świetlanej przyszłości. Mniej zdecydowani zazdrośni ludzie po prostu po cichu emanują trucizną, nie pozwalając sobie w jakiś sposób okazać swojej irytacji, a nawet mogą, zaciskając zęby, fałszywie uśmiechnąć się do obiektu i zapytać, ile zapłacił za farbę. Ważne jest tutaj, aby stodoła była sąsiada. Arystoteles zauważył również, że zazdrości nie byle komu, ale sąsiadom, krewnym, rówieśnikom, współpracownikom itp..