Miałem dobry dzień. W pracy dali mi niespodziewaną premię, a mąż nagle zaprosił mnie do restauracji. Dlaczego, gdy tylko usłyszałam dzisiaj Twój głos, Mamo, w ciągu jednej sekundy zmieniłam się w zagubioną i rozpaczliwie zawstydzoną dziewczynę i zdecydowałam, że nie zasługuję na życie, które sama zbudowałam?! Odnoszę sukces we wszystkim, czego się podejmę. Znajomi mówią, że praca w moich rękach idzie pełną parą i są zaskoczeni moją energią. A gdzie to dostanę?! Nie zdają sobie sprawy, że w samotnych ścianach mojego domu dokonuje się we mnie przemiana: „piękno” zamienia się w „potwora”. I miły przytulny dom w pożerającej klatce. Wesołe dziecięce zamieszanie w mieszkaniu sąsiadów, a nawet energetyczny skandal sprawiają, że czuję się coraz bardziej oderwana od życia. Moje życie to nudna egzystencja. Wszystko, co jest w niej jasne, zostaje w jednej chwili przyćmione i zapomniane, gdy tylko na sekundę dotkniesz swojej samotności. Nie chcę taki być. To nie ja! Jestem bardzo troskliwą mamą, mój mąż nawet twierdzi, że jest idealna i szkoda, że ​​nie ma takiej. Na mojej twarzy nieprzerwanie gości uśmiech, skierowany w stronę dziecka. Staram się zamieniać obowiązki domowe w zabawę i dobrą zabawę. Często przytulam bliskich i rozmawiam o swoich uczuciach. Są najcenniejszą rzeczą, jaką mam. I tylko czasami, gdy jesteśmy sami z dzieckiem, wydobywa się ze mnie straszny krzyk. Jako dziecko tak na mnie krzyczeli. Tak się przestraszyłam, że chciałam zniknąć. Wtedy obiecałam sobie, że nigdy nie będę krzyczeć na swoje dziecko. Słowo, którego nie dotrzymałem. Nienawidzę siebie za to! I jakby to nie ja, wcale nie ja, krzyczała. Potem znów słychać kliknięcie i przeżywam nieludzkie przerażenie: „Czy to naprawdę mogłem być ja?!” To nie może być prawdą. A ja próbuję zapomnieć. Najczęściej mi się to udaje. Jestem bardzo cierpliwą osobą. Całe dzieciństwo spędziłam w szpitalach. To był straszny czas, ale choroba została pokonana. A potem w moim życiu wszystko jest w porządku: ciekawa praca, kochająca rodzina. Tylko jedna rzecz zatruwa mi życie: każda wzmianka o chorobie. Coś ciemnego wymyka się z głębin i wypełnia mnie całego. Wygląda na to, że jest strasznie. Lepki horror, który nie ma końca ani krawędzi. Która zdaje się nigdy nie kończyć. A jeśli to się skończy, to wróci... I całe życie albo jest w takiej ciemności, albo czeka na ciemność... Czy to naprawdę ja?! Najprawdopodobniej nie byłbym w stanie włożyć tyle rozpaczy w te różne, ale podobne wyobrażenia na swój temat, gdybym sam nie przeżył traumatycznego doświadczenia. W tych fragmentach próbowałem odsłonić od wewnątrz mechanizm dysocjacji osobowości W wyniku traumatycznego wydarzenia osobowość może „rozpaść się” na części. Głębokość pęknięcia i liczba części zależy od wielu czynników, ale najważniejsze to: - wiek. Osobowość dziecka nie jest jeszcze wystarczająco zintegrowana, bardziej prawdopodobne jest wystąpienie dysocjacji - Trauma związana z przestrzenią relacji. W wyniku klęsk żywiołowych znacznie rzadziej obserwuje się zaburzenia po stresie traumatycznym niż te spowodowane traumą spowodowaną przez osobę - przebytą traumą rozwojową. Zaniedbanie lub molestowanie w dzieciństwie stają się czynnikami ryzyka wystąpienia dysocjacji podczas traumatycznego wydarzenia w wieku dorosłym – umiejętności otrzymania wsparcia ze strony otoczenia. Traumatyczne doświadczenia najlepiej integrują się wśród osób, które zbudowały bliskie relacje. Samotność znacznie pogłębia przeżycie traumy. Im wcześniej nastąpi trauma i im więcej czynników będzie zaangażowanych, tym większe prawdopodobieństwo rozszczepienia osobowości tak głębokiego, że każdy z „odłamków” może mieć własną tożsamość, taką jak imię, płeć, wiek. Zaburzenie to nazywane jest zaburzeniem osobowości wielorakiej (Putnam) lub trzeciorzędową dysocjacją strukturalną (Van der Hart). Co więcej, każda z osobowości może nie domyślać się istnienia drugiej, dziwiąc się zanikom pamięci i śladom swoich działań, np. odnajdywaniu rzeczy w niewłaściwym miejscu, w którym je odłożono; świadectwa znajomych, których poznali itp. W zapalniczce.