Od autora: Nawet jeśli Twój Świat tak naprawdę nie ma przewagi, warto go stworzyć. Dla żartu. Co jeszcze, przepraszam, jest tu do zrobienia?! Jeśli na Świecie nie ma krawędzi, jest on pusty i nudny... Ludzie od dzieciństwa uczą się obrażać innych ludzi, aby zmusić ich do zrobienia tego, co konieczne dla nich samych, ich najbliższych. To „. Uczucie „gorące do smaku” ma wielowarstwowe podłoże. Przypomina to „rozczarowanie rzeczywistością”, gdy ktoś postępuje wbrew temu, czego od niego oczekuje. Przeciwieństwem poczucia urazy jest poczucie winy. Płaszczyzna przejawów urazy Porozmawiajmy bardziej szczegółowo o urazie i tym, co się z nią wiąże. Przykładowo, jeśli w pewnym momencie zgodziłeś się z jakimś systemem przekonań – powiedz, że jesteś dobrym człowiekiem – to teraz musisz go bronić w oczach innych, często bardzo namiętnie i emocjonalnie. System wymaga obsługi i podporządkowania sobie – to cecha wszystkich systemów, w które się angażujesz. Dlaczego - więcej o tym później. Prawdę mówiąc, nie jest to oczywiście „system przekonań”, ale raczej uczucie wchłonięte i manifestujące się w tobie. Najprawdopodobniej ma to swoje źródło w uczuciach, jakie towarzyszyły Ci w dzieciństwie w kontaktach z bliskimi. I rodzi się w Tobie pewne wewnętrzne „przekonanie”, że w relacjach ze wszystkimi ludźmi powinni żywić do Ciebie takie same uczucia, jak Ty do nich. Zwłaszcza, gdy zachowujesz się „dobrze” – co mocno potwierdza przyjęty w rodzinie system nagród i kar. I nagle pewnego dnia okazuje się, że tak nie jest. Zachowujesz się „dobrze” wobec innych ludzi, ale oni tego nie doceniają. Dla nich „dobro” i „zło” to coś innego... A wtedy wewnętrzne dziecko „spuszcza głowę” i wydyma wargi, nie rozumiejąc, co jest „nie tak”? I denerwuje się: „Jestem dobry! Bądź dla mnie miły, protekcjonalny i otwarty!” Ale - w relacjach z innymi tak nie jest, nie mają oni opinii, że jesteś taki wyjątkowy i lepszy od wszystkich innych. Dla innych nie ma takiego porozumienia. Żyją spokojnie według innego systemu - według własnego systemu. Jak to się stało, że Twój system, który wydaje się tak totalny, w rzeczywistości był tylko za taki uważany? A skąd wzięła się ta opinia o jej całości? Dziedziczna uraza Jak się okazuje, pod presją oskarżenia o niesprawiedliwość kryje się sposób na zmuszenie drugiej osoby do zaakceptowania jej wewnętrznego punktu widzenia na temat tego, co „dobre, a co złe”. Żeby ten drugi zrobił co trzeba, byle się na niego nie obraził – ten drugi np. rodzice zmuszają dziecko do czegoś. Ale robią to, strasząc go możliwą niechęcią, że zostanie pozbawiony dobrego stosunku do niego (czytaj - energii), korzyści, usposobienia, jakichś wspólnych spraw (wzajemność - w szczególności jako wymiana identycznych doświadczeń ). I oto one – te ukryte, niewypowiedziane procesy. I tak – jedną z części tego samego systemu jest wykorzystywanie urazy. Kiedy zostałeś zmanipulowany za pomocą poczucia urazy, wtedy też to zrobisz (w każdym razie, dopóki świadomie nie przepracujesz tego i nie przekształcisz). Wymiary systemów Takie systemy są często bardziej całościowe (kompleksowe) niż się wydaje na pierwszy rzut oka. Wymykają się obiektywowi, by wysunąć się na pierwszy plan. Są one niejako stłumione, umiejscowione na peryferiach uwagi i często trudno skierować uwagę konkretnie na nie. Skąd się bierze taki stan rzeczy, że o takich i podobnych peryferyjnych obszarach nie da się nawet pomyśleć. Jak tu nie pamiętać filmu „13 piętro”. Ten moment, kiedy bohater, przełamując bariery, dotarł do krawędzi ekumeny – i na własne oczy zobaczył ramę, na której zmontowany jest cały znany mu (nam?) świat. Kto tworzy te ramki? Jak to się zazwyczaj dzieje? System jest systemem tylko wtedy, gdy zachowuje swoją integralność. Te. we wszystkich systemach część energii interakcji między elementami ma na celu utworzenie i utrzymanie „szkieletu”, „struktury” samego systemu. W odpowiedzi system przyznaje uprawnienia swoim elementom. Uwalniając nas od wolności, nas.