Wyobraź sobie, że jedziesz pociągiem i nie znasz jego ostatecznego celu. „Za trzy dni dojeżdżamy do stacji końcowej” – słychać głos konduktora, a stacja końcowa jest dla Ciebie niespodzianką. Pytasz kogokolwiek w pociągu i nikt nie ma pojęcia, dokąd jedziecie. Można oczywiście schować głowę w dłonie, myśleć, przewidywać, zakładać różne opcje, przygotować się w swoich fantazjach na coś bardzo urzekającego po przyjeździe. , albo możesz modlić się bez przerwy, żeby dopiero tam, na końcu, na nieznanej ci stacji, nie wydarzyło się nic strasznego i z tego horroru oczekiwania na ogół zwariujesz jeszcze przed końcem podróży kierunek ruchu - wystaw rękę za okno, żeby poczuć, skąd wieje wiatr, przyjrzyj się uważnie pobliskim drzewom, z której strony rośnie na nich mech, tam jest południe. Ale ten, który chciał ukryć przed tobą kierunek pociągu, też nie jest mądry, inaczej nie rozpocząłby twojej podróży, więc pociąg będzie się kręcił, a prawdziwe zdjęcia za szybą mogą być wirtualne, prawda? mogłoby być. Oczywiście trzeba było przestudiować i znaleźć jakiś wzór. Ale za trzy dni prawie nie będziesz miał czasu na wykonanie żadnej istotnej pracy, która cokolwiek wyjaśni. Inną opcją jest nie tracić nadziei, że ktoś w pociągu nadal wie, dokąd jedzie pociąg, a wtedy będziesz mógł przejść przez wszystkie wagony w poszukiwaniu. wszechwiedzący, który wie, dokąd jedzie pociąg. I przesłuchajcie każdą osobę i dowiedzcie się, że pociąg jest, no cóż, po prostu nieskończony i ma tak wiele wagonów, że nie jest jasne, co stanie się wcześniej – pociąg dotrze do celu, albo będziecie mogli przesłuchać każdego pasażer we wszystkich wagonach. A wtedy jest jeszcze ciekawiej. Cóż, znajdzie się ktoś, kto powie, że wie, dokąd zmierzamy. Czy w to uwierzysz? Nikt nie wie. I tylko ten wspaniały człowiek z tamburynem szamana uśmiecha się i mówi: „Wiem, usiądź, powiem ci”. Może będzie jeszcze kilku takich samych Znajków, którzy też wiedzą, ale problem w tym, że powiedzą zupełnie inne historie. A komu chcesz wierzyć Jeśli nie wiedziałeś, to nadal nie wiesz, a nawet jeśli wierzyłeś, to nie jesteś pewien, jaki jest sens tej całej podróży? Kto to rozwiąże? Inną rzeczą jest to, że podczas poszukiwań i podróżowania wagonami spotykałeś różnych ludzi, a wśród nich byli ludzie, którzy byli dla ciebie bardzo interesujący. Rozmawialiśmy i cieszyliśmy się, a w jednym z wagonów dzieci płakały, a mama miała taką udręczoną twarz, a ty byłeś taki wspaniały, że potrafiłeś bawić się z dziećmi i powiedzieć matce miłe słowo, pogłaszcz ją po ręce, uspokój ją, daj jej trochę przespać, a ty zajmujesz jej dzieci A w jakimś wagonie facet skleja model statku i widzisz, że nie jest w tym zbyt dobry. Teraz straci wiarę, porzuci ten biznes i na zawsze pozostanie z myślą, że jest przegrany. I podchodzisz do niego i dajesz mu wskazówki, i znajdujesz kilka słów, które pozwolą mu zrozumieć, że sam już dużo sklejał i będzie mógł to robić nadal. I mówisz mu tak: „W twoim wieku nie mogłabym tego zrobić, jesteś świetny!” A Twoje słowa na pewno zostaną w pamięci tego chłopca. Żaden z pasażerów tego pociągu nie wie, jaki jest sens ich pobytu w pociągu Jest. Ale to, co nasz bohater robi w pociągu, to jego misja w tej podróży. Misja to coś, co wykracza poza osobiste interesy, to wartość, którą reprezentujesz dla innych. Pytanie o sens życia jest pytaniem – Po co mi to tym życiu? (choć ciekawe, że w tym przypadku w twojej kompetencji leży nie zadawanie tego pytania, ale udzielenie na nie odpowiedzi)), ale o tym następnym razem). Ale pytanie o misję – dlaczego to Życie mnie potrzebuje? Dlaczego żyję na Ziemi? A jeśli w poszukiwaniu sensu życia można popaść w rozpacz, to dzięki misji wszystko staje się jaśniejsze. Czy zastanawiałeś się kiedyś nad swoją misją? ?