Od autora: Trochę o tym, co może dać diagnoza psychologa i dlaczego w ogóle jest ona potrzebna Witam! W tym artykule chcę porozmawiać diagnozę patopsychologiczną, o tym, jak psycholodzy medyczni prowadzą badania w szpitalu psychiatrycznym i dlaczego są tam potrzebne, jakie istnieją zaburzenia psychiczne, jak je rozpoznać, gdzie jest różnica między osobą zdrową a chorą psychicznie, czy czy można zdiagnozować u siebie chorobę psychiczną, samą chorobę i wiele innych rzeczy związanych z tematem Trochę o mnie: mam na imię Krystyna, ukończyłam studia medyczne na kierunku psychologia kliniczna ze specjalizacją neuropsychologia, przez trzy lata pracowałam w szpitalu psychiatrycznym jako psycholog medyczny, a obecnie prowadzę prywatną praktykę. Oprócz samej psychologii bardzo interesuję się psychiatrią i psychofarmakologią. Szczerze cieszę się, że istnieją odmiany psychologii, które działają w ramach podejścia ścisłego [1] i wiele rodzajów psychoterapii (w rzeczywistości psychologowie stosują techniki psychoterapeutyczne, chociaż nie są psychoterapeutami) / psychokorekty mają udowodnioną skuteczność [2 ,3,4,5,6,7] Podczas mojej pracy w szpitalu miałem do czynienia z różnymi kategoriami pacjentów – u niektórych zdiagnozowano schizofrenię paranoidalną, u innych zaburzenia schizotypowe, u innych różne zaburzenia. formy zaburzeń nastroju (zaburzenia afektywne: depresja, choroba afektywna dwubiegunowa itp.), u innych występują różnego rodzaju zaburzenia nerwicowe (np. zaburzenia lękowe, zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne itp.), mieliśmy też osoby z różnymi zaburzeniami organicznymi ( np. różne rodzaje demencji), z zaburzeniami osobowości, upośledzeniem umysłowym oraz zaburzeniami psychicznymi i zachowaniem spowodowanymi używaniem substancji psychoaktywnych. Część z nich szukała pomocy dobrowolnie, część trafiła do szpitala w stanie ostrym i przebywała na przymusowej hospitalizacji, część „odbyła” przymusowe leczenie (to osoby, które popełniły przestępstwo, ale zostały wysłane przez sąd nie do więzienia, ale do naszego szpitala) , ponieważ w chwili popełnienia przestępstwa, ze względu na obecność choroby psychicznej, nie mogli realizować swoich działań, w związku z czym sąd uznał ich za niepoczytalnych i wymagających leczenia). Opowiem historię na przykładzie moich doświadczeń z pracy w szpitalu psychiatrycznym. W niektórych instytucjach szczegóły mogą być różne, ale sama istota jest niezmienna. A więc chodźmy trochę o diagnostyce patopsychologicznej. Zanim zaczniemy rozważać konkretne metody diagnostyki patopsychologicznej, zrozummy trochę, co to jest i dlaczego to jest. potrzebne. Ogólnie rzecz biorąc, diagnostyka patopsychologiczna to zespół technik i metod, które pomagają specjalistom zidentyfikować określone zaburzenia aktywności psychicznej człowieka. W szpitalu psychiatrycznym diagnostyka dzieli się na dwa etapy: jeden przeprowadza lekarz psychiatra, drugi lekarz psycholog. Do obowiązków psychologa medycznego, zgodnie z opisem stanowiska pracy [23] należy m.in. „prowadzenie badań psychodiagnostycznych i długotrwałych obserwacji diagnostycznych pacjentów, ze szczególnym uwzględnieniem osób z czynnikami ryzyka wystąpienia zaburzeń psychicznych. Wspólnie z lekarzem prowadzącym opracowanie programów rozwojowych i psychokorekcyjnych uwzględniających czynniki indywidualne, płeć i wiek pacjentów.” Oznacza to, że w idealnym przypadku wyniki badania/diagnozy przeprowadzonej przez psychiatrę powinny pokrywać się z wynikami eksperymentalnego badania psychologicznego przeprowadzonego przez psychologa, co z kolei w teorii zapewnia większy obiektywizm w stawianiu diagnozy i opracowywaniu leczenia strategia Psychiatra w swojej pracy Aby postawić diagnozę, wykorzystuje rozmowę kliniczną z samym pacjentem, ankietę wśród jego bliskich/bliskich osób, dane.obserwacje pacjenta zebrane przez personel pielęgniarski i młodszy personel medyczny, wyniki badań, rozmowy uzyskane podczas badania pacjenta przez lekarzy o innym profilu (np. neurologa), a także wyniki eksperymentalnych badań psychologicznych. Na podstawie wszystkich otrzymanych danych psychiatra stawia diagnozę za pomocą ICD-10. Osobliwością ICD jest to, że ma dość jasne i wyraźne kryteria przypisywania zestawu zjawisk, które możemy zaobserwować w zachowaniu pacjenta, do określonej jednostki nozologicznej. Wszystko jest tam bardzo proste: jeśli spełnione są znaki N z M, diagnoza jest właściwa. Jeśli nie, poszukaj innego. My (psycholodzy medyczni) w swojej pracy wykorzystujemy następujące metody i techniki: obserwację, rozmowę kliniczną, wywiad ustrukturyzowany, kwestionariusze osobowości, testy projekcyjne itp. Jesteśmy bardziej wyspecjalizowanymi specjalistami niż psychiatrami. Z jednej strony pozwala to dostrzec więcej szczegółów w życiu psychicznym pacjenta, z drugiej zaś nie pozwala na postawienie diagnozy (bo mamy znacznie gorsze przygotowanie w kontekście zjawisk somatycznych). diagnozując, identyfikujemy zespoły objawowe „Zespół objawów patopsychologicznych to względny określony wzór (pewien zorganizowany zespół, ustrukturyzowany zbiór) powiązanych wewnętrznie, powiązanych genezą (patogenezą) i mechanizmami rozwoju zjawisk psychicznych (objawów) – oznak. zaburzenia zachowania, reakcji emocjonalnej i aktywności poznawczej, niosące informację o poziomie (głębokości), objętości (nasileniu)) uszkodzenia psychicznego i niektórych jego cechach nozologicznych (diagnostyczne „zabarwienie”)” [8] Lub tak: „Jak w psychiatrii, w patopsychologii przez zespół rozumie się patogenetycznie zdeterminowany zespół objawów, oznak zaburzeń psychicznych, wewnętrznie współzależnych, wzajemnie powiązanych. Na tym polega większe znaczenie diagnostyczne zespołów w porównaniu z objawami. W diagnostycznym myśleniu lekarza prawidłowa kwalifikacja zespołu jest podejściem do ustalenia nozologicznej przynależności choroby. Każdy z zespołów patopsychologicznych obejmuje szereg objawów. Zespół objawów to zespół (zespół objawów). Syndrom to stabilna kombinacja powiązanych ze sobą objawów pozytywnych i negatywnych, spowodowana wspólną patogenezą.”[9] Czyli w uproszczeniu zespół objawowy to zespół powiązanych ze sobą i wzajemnie determinowanych zniekształceń w pracy psychiki, która rozwija się i rozwija istnieje jako jedna całość. Przestrzenne kompleksy symptomów są nieliniowo odwzorowywane na przestrzeń diagnoz według ICD-10. Na przykład zespół objawów schizofrenicznych można zaobserwować u osób, u których zdiagnozowano schizofrenię (F.20), zaburzenie schizotypowe (F21.8), zaburzenie schizoafektywne (F25.0). Wyodrębnienie zespołu objawów jest przydatne przede wszystkim do monitorowania głównego diagnoza (jeśli psychiatra założy, że pacjent ma schizofrenię paranoidalną, a psycholog medyczny widzi w nim zespół objawów afektywno-endogennych, to jeden z nich się myli. Konieczne jest ponowne sprawdzenie, zastosowanie innych metod diagnostycznych i ogólnie rozpracowanie). Po drugie, sam wybór zespołu objawów jest już pewną interpretacją. W procesie gromadzenia surowych danych mamy do dyspozycji dość dużą liczbę parametrów (zarówno jakościowych, jak i ilościowych), dzięki którym możemy monitorować dynamikę leczenia. Wyobraź sobie: pacjent, u którego zdiagnozowano „schizofrenię paranoidalną o ciągłym przebiegu i narastającym ubytku”, zostaje przyjęty do szpitala w stanie ostrym. Wychodzi ze szpitala z tą samą diagnozą. Ale czy to oznacza, że ​​nic się nie zmieniło? Jeśli praca wszystkich specjalistów została wykonana z wysoką jakością, to oczywiście nie oznacza to: stan „przed” można scharakteryzować obecnością objawów produktywnych (urojenia, halucynacje) ), wyraźne objawy negatywne, a stan „po” to niezła rekompensata i adaptacja społeczna. I tutaj należy to docenićJeżeli zmiany te mają charakter ilościowy i jakościowy, przeprowadza się powtórne badanie patopsychologiczne. A w ramach tej samej diagnozy pacjent otrzyma dwa różne wnioski patopsychologiczne. Zatem wyniki diagnostyki patopsychologicznej okazują się przydatne przez cały okres leczenia (a nawet po jego zakończeniu – w trakcie badań przesiewowych): po pierwsze, są one przydatne. służą do sprawdzenia i wyjaśnienia diagnozy, następnie służą jako jeden ze składników podstawy przepisywania leków i terapii nielekowej (psychoterapii, terapii zajęciowej, arteterapii itp.), a następnie do oceny powodzenia (lub niepowodzenia leczenia) Skoro już z grubsza ustaliliśmy, po co diagnostyka patopsychologiczna, przyjrzyjmy się bliżej przedmiotowi badania. Stan psychiczny Stan psychiczny jest cechą aktualnego stanu psycho-emocjonalnego pacjenta, tj. jak się czuje, co przeżywa, na ile jest świadomy tego, gdzie jest, kim jest i dlaczego tam jest. Stan psychiczny oceniamy głównie poprzez obserwację (panuje opinia, że ​​dobry specjalista potrafi postawić diagnozę już w trakcie pacjent przechodzi pocztę od drzwi gabinetu do fotela) oraz rozmowę kliniczną Określając stan psychiczny, poznajemy takie parametry, jak dostępność produktywnego kontaktu (pacjent potrafi odpowiedzieć jasno i na temat na pytania), orientację. w czasie (jaka jest dzisiaj data), przestrzeni (gdzie się znajduje) i własnej osobowości (kim jest, dlaczego tu trafił). Znajomość stanu psychicznego pozwala nam określić zespół objawów, a dla lekarzy aby postawić diagnozę. Ponownie można go wykorzystać do śledzenia dynamiki leczenia. Badania osobowości. Jednym z głównych etapów diagnozy patopsychologicznej jest badanie cech osobowych pacjenta. Przede wszystkim definiujemy radykał personalny (czyli dokonujemy charakterologicznej klasyfikacji osobowości). Definicji charakteru jest całkiem sporo [10], począwszy od klasycznego freudowskiego wyjaśnienia osobowości opartego na fiksacjach, a skończywszy na nowoczesnych. rozwój psychologów ego, którzy koncentrują się na mechanizmach obronnych, w swojej pracy klinicznej posługuję się następującą empirycznie wywodzącą się definicją: typ charakterologiczny (lub radykał osobowości) to stabilny, wzajemnie powiązany i współzależny zbiór sposobów reagowania jednostki, a także sposobów organizacji wewnętrznej. procesów psychicznych Istnieje wiele typów charakteru: schizoidalny, histeryczny, obsesyjno-kompulsywny, narcystyczny, depresyjny i inne. Nie dajcie się zwieść pozornemu podobieństwu tych nazw do terminów i diagnoz oraz ICD. Na przykład osoba schizoidalna niekoniecznie musi mieć schizofrenię lub nawet zaburzenie schizoidalne, a osoba z depresją niekoniecznie musi mieć depresję. Co więcej, każdego można przypisać do tego lub innego typu charakterologicznego, a ten typ najprawdopodobniej będzie miał nazwę „obraźliwą” dla niespecjalisty. Związek między typem charakteru a zaburzeniami psychicznymi jest złożony i nieliniowy. Schizoid nie tylko może nie mieć schizofrenii, ale może także cierpieć na zaburzenie obsesyjno-kompulsywne lub depresję. Lub połączenie obu zaburzeń. Można powiedzieć [11], że (w dużym uproszczeniu!) te objawy, które normalnie stanowią cechę charakterystyczną człowieka, podstawę jego indywidualności, w chorobie pogłębiają się i nabierają charakteru przerostowego. Na przykład pretensjonalna, figuratywna i bogata mowa schizoidów w schizofrenii przeradza się w schizofazję. Ale „korzenie”, „podstawy” tej schizofazji można odnaleźć także w mowie schizoidalnej. Dlatego klasyfikujemy naszych pacjentów według typów charakteru. Pozwala to, po pierwsze, skuteczniej znaleźć do nich podejście (np. do schizoidy należy podejść od strony argumentacji intelektualno-logicznej, a do histeroida po prostu dać poczucie zrozumienia i ludzkiego ciepła). Po drugie, znając typ charakterologiczny pacjenta, możemy skuteczniej dobierać strategie psychoterapeutyczne i psychokorekcyjne.uderzenie. Po trzecie, możemy lepiej przewidzieć zachowanie pacjenta (na przykład zrozumieć, że histeryczny pacjent najprawdopodobniej wyolbrzymia nasilenie swoich objawów). Przykłady w tym akapicie są celowo przesadzone, aby przez kontrast pokazać, o co chodzi. Proszę nie traktować tego jako wskazówki do działania. Do badania osobowości używamy różnego rodzaju testów projekcyjnych i kwestionariuszy osobowości. Omówię te metody poniżej. Badanie myślenia. W tym bloku badamy cechy aktywności umysłowej. A raczej szukamy jego naruszeń. Lub ich brak (co może być również diagnostyczne, na przykład brak spowolnienia procesów myślowych może wykluczyć obecność poważnej depresji endogennej). Główne typy zaburzeń można opisać w następujący sposób: naruszenie operacyjnej strony myślenia , naruszenie motywacyjnego komponentu myślenia, zaburzenie kategorycznej struktury myślenia, spadek poziomu uogólnień. Pacjent może mieć upośledzoną zdolność odróżniania głównego od wtórnego. A na pytanie „co jest najważniejsze w samochodzie” odpowie „że jest białe” lub „że jeździłem samochodem z ojcem na ryby”. Możliwe są nadmierne uogólnienia, gdy pacjent nie jest w stanie się zidentyfikować w ogóle różnice w różnych grupach obiektów, a w percepcji wszystko zlewa się w jeden ciągły bałagan Możliwe są potknięcia, w których pacjenci, poprawnie rozwiązując dowolne zadanie lub odpowiednio rozumując na dowolny temat, nagle odchodzą od prawidłowego toku myślenia. do powstałego fałszywego skojarzenia, a następnie są w stanie ponownie kontynuować rozumowanie sekwencyjnie, nie poprawiając błędu [12]. Do zaburzeń myślenia zalicza się także rozumowanie – skłonność pacjentów do wpadania np. w długie, niezwiązane z przedmiotem rozumowania : „Nawiasem mówiąc, kiedyś byłem w sklepie i wiesz, że drzwi do sklepów są z żelaza, a żelazo wydobywano tu, kiedy służyłem w wojsku na Uralu, więc służba w wojsku jest ogólnie kpina z człowieka: jak można zabrać dziecko i zabrać je na dwa lata itd.” (przykład fikcyjny). Istnieją również zaburzenia myślenia uwarunkowane motywacyjnie, które objawiają się naruszeniem hierarchii potrzeb: jeśli przesadzimy, to tygrys goniąc pacjenta, myśli nie o tym, jak uciec, ale o tym, jak. Filozofia Nietzschego wpłynęła na rozwój partii bolszewickiej. Dochodzą do tego także naruszenia merytorycznej strony myślenia – idee relacji („oni mnie obserwują”), złudzenia („Jestem nieślubnym synem Putina i Merkel, muszę być właścicielem świata”. ”) itp. Do diagnozowania i oceny stopnia zaburzeń myślenia stosujemy szereg wystandaryzowanych i niestandaryzowanych metod oceny myślenia [13], analizy mowy pacjenta, rozmowy klinicznej. Badania pamięci Tu wszystko jest proste: tam istnieje kilka typów pamięci (mimo to nie, istnieje wiele sposobów klasyfikacji pamięci, w ramach każdego z nich można wyróżnić kilka typów). I możemy badać prawie każdy z nich. W pracy praktycznej oddzielam badania zapamiętywania bezpośredniego (kiedy prosimy podmiot, aby coś zapamiętał, a następnie po chwili to odtworzył) i zapamiętywania pośredniego. W pierwszym przypadku de de facto standardem jest technika „Dziesięć słów” [ 14], podczas której badanemu pięć razy z rzędu czyta się dziesięć krótkich, niepowiązanych ze sobą słów i za każdym razem prosi się go o odtworzenie ich w losowej kolejności. Pamięć długoterminową sprawdza się, zadając badanemu pytanie po godzinie. Zapamiętywanie pośrednie nazywa się tak, ponieważ podmiot może używać skojarzeń ułatwiających zapamiętywanie: na przykład rysuje obrazki, które pozwolą mu lepiej zapamiętać nazwane słowo. lub frazę Specyfiką metod badania zapamiętywania pośredniego jest to, że oprócz pamięci bardzo dobrze pozwalają one na badanie myślenia (patrz poprzednia sekcja) [14]. Badania nad inteligencją Toczą się zacięte walki o co inteligencja jest, do czego wciąż jest bardzo dalekoukończenie. Osobiście lubię w swojej pracy wykorzystywać tzw. Współczynnik G Spearmana[15] to wartość charakteryzująca „ogólny współczynnik inteligencji”, który jest niezależny od kultury i badany metodami niewerbalnymi. Ale tutaj preferencje tłumaczą się nie tyle poglądami teoretycznymi, ile obecnością niezwykle wygodnych narzędzi - progresywnych matryc Ravena (które omówimy poniżej), zdolnych pokazać adekwatną ocenę zdolności intelektualnych osób o różnym wykształceniu, pochodzeniu kulturowym, itp. Jako narzędzie dodatkowe czasami wykorzystuję test Wechslera[16]. Wyniki tego testu zależą już od poziomu wykształcenia i wyszkolenia przedmiotu, dlatego porównując wyniki tych dwóch testów możemy określić na przykład stopień zaniedbań pedagogicznych (kiedy według Ravena wynik jest wysoki , a według Wexlera jest ona niska). Pomiaru inteligencji dokonujemy po pierwsze, aby postawić diagnozę upośledzenia umysłowego, po drugie, aby ocenić stopień zaawansowania ewentualnych uszkodzeń organicznych, i po trzecie, aby ocenić upośledzenie aktywności intelektualnej w schizofrenii. . Dodatkowo strategia pracy psychoterapeutycznej lub psychokorekcyjnej z nim uzależniona jest od poziomu inteligencji podmiotu (niektórzy nie są w stanie zrozumieć interpretacji podanych przez psychologa/psychoterapeutę. Poza inteligencją ogólną mierzymy także inteligencję społeczną i emocjonalną). inteligencja. Pierwszą z nich jest, najprościej mówiąc, umiejętność prawidłowego zrozumienia zachowań innych ludzi. Drugie jest takie samo, ale dotyczy emocji. Wskaźniki dla tych kryteriów są ważne dla określenia stopnia i charakteru zaburzeń procesów psychicznych, szczególnie w schizofrenii z jej wadą emocjonalno-wolicjonalną. Do badania inteligencji społecznej używam testu Guilforda dla inteligencji emocjonalnej test TAT.Badanie uwagi Uwaga to zdolność do celowego skupiania uwagi [17], która może być również zaburzona. Może samodzielnie, wbrew woli podmiotu, „przeskakiwać z obiektu na obiekt”, może się wyczerpać itp. Ogólnie rzecz biorąc, jakościową ocenę uwagi można dokonać po prostu na podstawie obserwacji pacjenta podczas rozmowa kliniczna i późniejsze badanie patopsychologiczne. Jeśli jednak potrzebuję oceny ilościowej, posługuję się tabelami Schulte'a, liczeniem Kraepelina, testem Münsbergera itp. Oceniamy uwagę, aby ocenić stopień zaburzeń organicznych, siłę wolicjonalnego osłabienia w schizofrenii, zidentyfikować fazy maniakalne i depresyjne w schizofrenii. choroba afektywna dwubiegunowa (jako metoda pomocnicza). Sfera emocjonalno-wolicjonalna Tutaj przyglądamy się, jak pacjent jest opanowany przez emocje, jakie to emocje - depresja, radość, strach itp., a także na ile jest on zdolny do wolicjonalnej regulacji, tj. do celowej, długotrwałej działalności. Ponownie osobiście zwykle wykorzystuję tu rozmowę kliniczną i obserwację, ale istnieją również instrumentalne metody oceny [18] – takie jak TAT [18]. Ten obszar interesuje nas w tym sensie, że informacje o tym pomaga zidentyfikować prawidłowy zespół objawów, a powtarzane badania pozwalają dokładniej monitorować dynamikę leczenia. Kiedy już zdecydujemy, co i dlaczego badamy, możemy przejść do najciekawszej części - rozważenia konkretnych metod badań patopsychologicznych. SMIL/SMOLTest SMIL (standaryzowany wieloczynnikowy kwestionariusz osobowości) jest adaptacją do rodzimych realiów znanego zachodniego testu MMPI[12]. Zawiera 566 pytań (wypełnienie trwa od półtorej godziny), na każde można odpowiedzieć z jedną z trzech opcji odpowiedzi: „tak”, „nie”, „nie wiem”. Pytania są dość złożone sprytnie: są pytania sprawdzające twoją uwagę, istnieją różne przeformuły tego samego stwierdzenia, są pytania antagonistyczne W rezultacie otrzymujemy wynik w postaci wygodnych w użyciu wykresów do śledzenia skuteczności leczenia. Oto jeden przykładowy profil – pierwszy wynik uzyskano po wypisie ze szpitalaszpital psychiatryczny:...drugi - po około 7-8 miesiącach odpowiedniej farmakoterapii i psychoterapii: Myślę, że czas porozmawiać o tym, czym są te wykresy i co oznaczają. Mamy skalę na osi x. Pierwsze trzy to tzw. skale zaufania. Kolejne dziesięć to skale główne. Z pierwszych trzech skal możemy wywnioskować, jak szczery był podmiot, niezależnie od tego, czy starał się przedstawić siebie w lepszym, czy gorszym świetle. Czasami (jak w przedstawionym przykładzie) zdarza się, że profil jest formalnie niewiarygodny, ale według uznania tłumacza można go poddać analizie (w metodologii przewidziana jest „szara strefa”. Ale zwykle jest nawet jasne, jak dokładnie pacjent próbował nas oszukać (świadomie lub nieświadomie): jeśli otwarcie skłamał, podwyższona zostanie skala L (skala kłamstwa); jeśli próbował się oczerniać lub był zaniepokojony – skala F (wiarygodności), a jeśli próbował odpowiadać jakiegoś idealnego obrazu, następnie skala K (korekcyjna). Podstawowe informacje na temat podmiotu dają skale od 1 do 0: Skala nadmiernej kontroli, pesymizmu, labilności emocjonalnej, impulsywności, męskości-kobiecości, sztywności, lęku, indywidualizmu, optymizmu, introwersja [12] Ale wcześniej nazywano je znacznie wyraźniej: hipochondrią, depresją, histerią, psychopatią, męskością - kobiecością, paranoją, psychastenią, schizofrenią, hipomanią, introwersją społeczną. Czy zgadzasz się, że jest to znacznie jaśniejsze. Jak zinterpretować ten test? ? Do każdej skali przypisane są pewne właściwości. Przykładowo ósma skala to oryginalność myślenia, trzecia skala to demonstracyjność, a druga to zachowania unikowe. Do pewnych wartości liczbowych (65 punktów) cechy te przybierają postać cech charakteru, następnie – do 75. - akcenty (w tym przypadku osobliwość życia nie przeszkadza, ale w niektórych okolicznościach może być destrukcyjna), a nawet dalej - jest to już patologia, a być może nawet choroba psychiczna kompetentna interpretacja SMIL, można uzyskać wiele ważnych informacji diagnostycznych - określić radykalną osobowość, zrozumieć, jak dana osoba radzi sobie z trudnościami, czego można się od niej spodziewać w skrajnej sytuacji, jaki rodzaj pracy będzie mu odpowiadał, jaka motywacja zwycięży - osiągnięcie celu lub uniknięcie porażki itp. Przykładowo, zgodnie z drugim rysunkiem z powyższej ilustracji, możemy powiedzieć, że profil się wygładził, nieco bliższy ideałowi (profil idealny-nieosiągalny - jest to linia płaska przy około 50 punktach) widzimy, że poziom depresji zmniejszył się, że zmniejszyła się destrukcyjna impulsywność, że lęk znacznie się zmniejszył, a podstawa charakterologiczna - mieszany rodnik schizo-hysteroidowy - została zachowana protoplasta, test MMPI Są dość aktywnie wykorzystywane przez specjalistów HR w zachodnich firmach. I robią to dobrze: osoby, która ma np. szczyty w skalach 2 i 7 oraz niskie wartości w skalach 3 i 4, w żadnym wypadku nie powinna być umieszczana na stanowisku kierowniczym ani wypuszczana „w teren” do pracy z klientami , ale ma wszelkie szanse zostać np. doskonałym administratorem kopii zapasowych dużej sieci czy menadżerem bezpieczeństwa informacji. Jego pesymizm, niepokój i „nieważne, co się stanie” można wykorzystać dla dobra organizacji, wystarczy odpowiednio postawić taką osobę, dać jej dokładnie taką pracę, jaką będzie wykonywał najlepiej. Z drugiej strony ta metoda ma szereg ograniczeń. Po pierwsze, zajmuje to zbyt dużo czasu. Po drugie, czasami profili nie da się zinterpretować: pacjenci świadomie lub nieświadomie próbują oszukać system, a wyniki badań w tym przypadku lądują w koszu. Po trzecie, interpretacja tego wykresu wymaga pewnych kwalifikacji i nie każdy patopsycholog jest w stanie ją poprawnie przeprowadzić. Istnieje również wersja uproszczona, test SMOL (skrócony wieloczynnikowy kwestionariusz osobowości), zawiera on tylko 71 pytań z SMIL. Rezultatem jest ten sam wykres. Ale nie lubię SMOL-a, bo zazwyczaj pokazuje wyniki bardzo odbiegające od rzeczywistości. Z tego powodu praktycznieJa z niego nie korzystam. Cóż, kilka słów o tym, jak w ogóle powstał ten test i dlaczego można mu zaufać. Mówiąc prościej, kwestionariusze osobowości są zaprojektowane mniej więcej tak: zespół doświadczonych psychologów/psychiatrów opracowuje zestaw pytań. Przyjmowana jest wówczas duża grupa pacjentów, których diagnozy nikt nie poddaje w wątpliwość. Pacjenci ci odpowiadają na powyższe ankiety. Następnie przeprowadza się statystyczne przetwarzanie wyników, oblicza się rozkłady odpowiedzi, czułość itp. Następnie budowany jest pierwszy działający model badania, który poddawany jest walidacji w podobny sposób: pobierana jest grupa pacjentów, których rozpoznania są znane, następnie przechodzi ona przez model uzyskany w poprzednim kroku. oceniana jest dokładność i inne parametry. W razie potrzeby wprowadza się korekty. Wynik jest narzędziem roboczym o dobrej dokładności, zabezpieczeniu przed błędami itp. Ogólnie rzecz biorąc, doświadczony diagnosta może, po prostu rozmawiając z osobą przez kilka minut, narysować wykres SMIL, który z dużym prawdopodobieństwem będzie pokrywał się z prawdziwy. Ale nadal korzystamy z tego narzędzia: aby zwiększyć trafność ocen, uzyskać instrumentalne potwierdzenie naszej opinii, pracować zdalnie itp. Zapamiętywanie pośrednie. Piktogramy Jak wspomniano powyżej, istnieją dwie grupy metod badania pamięci: pierwsza ocenia zapamiętywanie bezpośrednie, a druga - pośrednia. A testy należące do drugiej grupy ujawniają nie tylko (i nie tyle) cechy pamięci, co myślenia. Jednym z najlepszych testów tego rodzaju jest technika „Piktogramów”. Jest to zmodyfikowany test Lurii i jest typową „zabawą rysunkową z psychologiem”. Istota testu polega na tym, że osoba badana zostanie poproszona o zapamiętanie niektórych słów i zwrotów, a aby ułatwić ich zapamiętanie, musi je zapamiętać. wyciągnąć dla siebie wskazówki. Możesz narysować wszystko, pod warunkiem, że rysunek nie zawiera napisów. Po pewnym nieokreślonym czasie badany będzie musiał, patrząc na te rysunki, przypomnieć sobie, jakie słowa i wyrażenia zostały mu zaproponowane. Używam następującej listy słów i wyrażeń: a. Wesołych Świąt, B. Pyszny obiad, ok. Ciężka praca, D. Choroba, tj. Szczęście, F. Smutek, G. Miłość, godz. Rozwój, tj. Oszustwo, J. Sprawiedliwość, k. Przyjaźń, l. Zwycięstwo, M. Separacja, rz. Wątpliwości, o. Wrogość, s. Jak widać, są one dobrane w taki sposób, że nie da się narysować bezpośredniego obrazu obiektu (jak w przypadku słowa „stół”): tutaj, tak czy inaczej, trzeba wejść w skojarzenia. . Dlatego też ten test jest tak interesujący, że analiza wyników testu polega po pierwsze na określeniu zdolności osoby badanej do zapamiętywania pośredniego, a po drugie na interpretacji narysowanych obrazów. Faktem jest, że istnieją [13] standardowe obrazy, które normalnie powinna rysować zdrowa osoba. Skąd je wzięli? Znowu statystycznie: zebrali dużą grupę zdrowych (tj. przebadanych innymi metodami) osób, poprosili ich o narysowanie, a następnie wykonali najczęściej występujące obrazy. A każde odstępstwo od tych standardów dostarcza cennych informacji diagnostycznych. Badanie to pozwala uzyskać nie tylko interpretację jakościową, ale także, co bardzo ważne, ilościową.[13] Wyróżnia się następujące wskaźniki ilościowe: Stosunek symboli geometrycznych, obrazów metaforycznych, atrybutywnych i specyficznych (w załączeniu lista kryteriów przynależności obrazu do określonej kategorii); Procent liczby odpowiednich obrazów obrazy standardowe (określone w instrukcji) i oryginalne; Wskaźnik obrazu osoba; Wskaźnik produktywności (ile słów i zwrotów zapamiętał badany po godzinie) Wskaźniki ilościowe pozwalają śledzić postępy w leczeniu, porównywać różnych pacjentów, prowadzić statystyki i uzasadniają efektywność pracy w licznych raportach z testów rysunkowych projekcyjnych. Nieistniejące zwierzętaIstnieje ogromna liczba projekcyjnychtesty rysunkowe. I myślę, że spotkał się z nimi każdy z Was, kto choć raz miał trafić do psychologa (lub patopsychologa). Są to te same „idiotyczne rysunki, które zmusza się do rysowania” podczas ubiegania się o pracę, zdania badań lekarskich i podobnych okolicznościach. Teorię stojącą za wszystkimi tymi metodami można wyrazić po prostu[19]: rysując, człowiek nieświadomie projektuje niektóre jego cechy osobiste na papierze, konflikty wewnętrzne, trudności psychiczne itp. W zasadzie nawet prosty rysunek może być analizowany, np. ten, który niektórzy lubią gryzmolić podczas nudnych spotkań, ale tutaj bardzo trudno będzie zrozumieć, gdzie są projekcje kończy się autor rysunku i rozpoczynają się projekcje tłumacza (np. rozumieją, czy ten zawijas tam jest obrazem fallusa, czy to tylko zawijas, a tłumacz widział fallusa. Ogólnie rzecz biorąc, niezawodność). testów projekcyjnych jest znacznie mniejsza [19] niż w przypadku technik bardziej sformalizowanych. Nie jest to zaskakujące: wśród kryteriów oceny znajdują się takie rzeczy, jak „ogólne wrażenie - pozytywne czy nie”, „fabuła” itp. Ale z drugiej strony to techniki projekcyjne mogą dostarczyć informacji bardzo trudnych lub wręcz niemożliwe do uzyskania innymi metodami. Aby prawidłowo zastosować tego typu badanie, zaleca się[19] takie zorganizowanie procesu, aby po pierwsze interpretacji dokonywało kilku różnych doświadczonych specjalistów, a po drugie było to konieczne. sprawdzić hipotezy uzyskane podczas testów projekcyjnych innymi metodami (w najlepszym wypadku - sformalizowanymi, a przynajmniej innymi rodzajami testów projekcyjnych), wbrew powszechnemu przekonaniu, że psycholog sam wszystko wymyśla, wkładając w niewinny rysunek swój własny, wypaczony sens , to nie tak. Istnieje specyficzny zespół znaków i obrazów, które mają całkowicie jednoznaczną interpretację. Innymi słowy, jeśli dwóch psychologów widzi na tym samym rysunku zupełnie różne rzeczy, to jeden z nich (lub obaj) się myli. Co więcej, te same listy symboli, znaków i znaczeń, zanim trafią do podręczników, przechodzą procedurę testową: grupa osób o znanych cechach psychologicznych i diagnozach psychiatrycznych jest badana pod kątem tych znaków i sprawdza, czy wyniki odpowiadają rzeczywistości, a następnie sprawdź powstałą listę interpretacji w drugiej podobnej grupie (składającej się z innych osób). Osobiście lubię wykorzystywać w swojej pracy test „Nieistniejące zwierzęta”. Jego istota polega na tym, że podmiot proszony jest o narysowanie nieistniejącego zwierzęcia, nadanie mu nieistniejącego imienia i opowiedzenie o nim: gdzie żyje, co je, kim są jego wrogowie i przyjaciele itp. Korzystanie z gotowych fikcyjnych postaci z dzieł sztuki, mitologii, religii itp. - zabronione. Następnie, po wykonaniu zadania, otrzymuje on następujące polecenie: narysuj wściekłe, nieszczęśliwe i szczęśliwe nieistniejące zwierzę. Robi się to, aby zobaczyć, jak wynik zmieni się pod wpływem stresu emocjonalnego. A w celu wykrycia pewnych tendencji ukrytych u badanego, testy rysunkowe nie mogą być jedyną podstawą do kategorycznych ocen pacjenta, a zwłaszcza do stawiania diagnoz. Mogą jednak służyć jako doskonałe narzędzie do określania, w którym kierunku „kopać” testy uwagi. Tabele Schulte Tabele Schulte to karty przedstawiające tabele o wymiarach 5 x 5 komórek. Każda komórka zawiera liczbę od 1 do 25 włącznie. Liczby są rozdawane losowo. Zadaniem osoby badanej jest wskazanie po kolei wszystkich liczb od 1 do 25 w jak najkrótszym czasie. Takie zadanie jest powierzane badanemu pięć razy z rzędu. Przykład takiej tabeli (są tam wszystkie potrzebne liczby, szczerze!): Obserwując, jak podmiot wykonuje to zadanie, można zebrać całkiem sporo informacji na jego temat. to: tempo reakcji sensomotorycznych (przyspieszone, normalne, wolne), oszacuj koncentrację uwagi, jej stabilność, wyczerpanie, rodzaj reakcji itp.Zwykle znalezienie wszystkich testów inteligencji powinno zająć 40–50 sekund. Macierze Ravena Ilościowe wskaźniki inteligencji są nam potrzebne do stawiania diagnoz (zwłaszcza do określenia stopni upośledzenia umysłowego), określenia stopnia rozwoju wady schizofrenicznej itp. Osobiście wykorzystuję do tego celu progresywne macierze Ravena. Ich zaletą jest to, że mierzą inteligencję właśnie jako umiejętność znajdowania rozwiązań, a nie jako obecność jakiejś wiedzy, przeszkolenie w określonych obszarach itp. Istota testu jest niezwykle prosta: trzeba dopasować obrazek do sekwencji. Na przykład w ten sposób: Ponownie, oprócz samego poziomu inteligencji, możesz ocenić szereg innych czynników: testy uwagi, zmęczenia, samokontroli. Klasyfikacja przedmiotów Myślenie można badać nie tylko poprzez pośrednie wspomnienia i skojarzenia, ale także bezpośrednio. Popularną techniką do tych celów jest test „klasyfikacji obiektów”. Osoba badana ma do dyspozycji 71 kart zawierających wizerunki różnych obiektów i zadanie posortowania ich w grupy. Karty wyglądają mniej więcej tak (na obrazku są cztery różne karty, a nie jedna z czterema przedmiotami): Pełna lista kart: marynarz, sukienka dziecięca, kwiat maku, kowal, termometr, chrząszcz, nożyczki, jaskółka, wóz, koń, kałamarz, arbuz, rower, borowik, kokarda, samolot, notatnik, lekarz, ciężarówka, globus, zegarek kieszonkowy, wiśnia, filiżanka ze spodkiem, sofa, buty, lis, pies, stół, złota Rybka, pies, patelnia, owieczka, łóżko, centymetr, gołąb, świnia, Piła, zacisk, łabędź, sosna, burak, Gruszka, butelka, cokolwiek, marchewka, miotła, drzewo liściaste, czyszczenie dama, szkło, muchomor, kot, książki, chochla, kapelusz z nausznikami, koza, waga, motyl, karp, gęś, jabłko, szafa, dziecko, kurtka, słoń, konwalia, kogut, niedźwiedź, narciarz, statek motorowy, śliwka Zdrowi ludzie zazwyczaj zbierają z tych przedmiotów następujące grupy: ludzie, przyrządy pomiarowe, przybory edukacyjne, przybory kuchenne, pojazdy, odzież, meble, warzywa, grzyby, owoce, kwiaty, zwierzęta, ptaki, narzędzia, artykuły gospodarstwa domowego Pacjenci często tworzą bardzo dziwaczne skojarzenia, np. sprzątaczka, szafa, stół i wózek łączone są w oparciu o obecność w nich czegoś drewnianego. obrazy; albo stół, regał, kot, pies i koń – bo mają cztery nogi itp. Integralne podejście do oceny pacjenta Przyjrzeliśmy się zatem głównym grupom testów, które można zastosować podczas badania patopsychologicznego. Teraz powinniśmy trochę porozmawiać o tym, jak ich wyniki są ze sobą spójne. Badanie rozpoczyna się w momencie wizyty specjalisty (w momencie wejścia pacjenta do gabinetu). Tutaj stosowana jest metoda obserwacji. Następnie odbywa się rozmowa. W zasadzie może to wystarczyć, aby dobry specjalista przyjął założenia dotyczące cech sfery poznawczej i osobistej danej osoby, ale w celu kontroli i wykluczenia czynników subiektywnych przeprowadza się testy instrumentalne psycholog ma już jakiś model psychiki podmiotu i stara się go potwierdzić, obalić lub doprecyzować. Może przeprowadzić ustrukturyzowany wywiad (różni się od rozmowy klinicznej obecnością sztywnej listy pytań i systemu punktowego oceny odpowiedzi na nie), po czym model ten jest dalej udoskonalany. Ponadto, podczas przeprowadzania testów instrumentalnych, dowody mogą albo opowiadają się za istniejącą hipotezą dotyczącą struktury psychiki podmiotu, albo o jej obaleniu. W tym drugim przypadku specjalista ma obowiązek znaleźć wyjaśnienie istniejących rozbieżności i uwzględnić to wyjaśnienie w kolejnej wersji modelu. Generalnie istota sprowadza się do tego, że ostateczne ustalenia będą stanowić podstawę wyboru zespół objawów jest stale sprawdzany zarówno pod kątem logicznej zgodności ze sobą, jak i przy pomocy różnych metod. Tak, w patopsychologii nie ma tak ścisłych i jednoznacznie określonych ilościowo metod diagnostycznych, jak na przykład w endokrynologii, ale.Ciągłe kontrole krzyżowe pozwalają nam uzyskać w miarę akceptowalną dokładność. Czy można oszukać system? Jedno z najczęściej zadawanych mi pytań dotyczy tego, czy można oszukać diagnostę. Nie ma na to jasnej odpowiedzi. To zależy, jak mówią. Jeśli podmiot zna temat (patopsychologię i psychiatrię) znacznie lepiej niż psycholog i lekarz, to teoretycznie tak, może symulować lub symulować. To bardzo trudne: trzeba stale pamiętać o ogromnej liczbie czynników, jedna źle umieszczona kreska w piktogramach może całkowicie zniweczyć wizerunek kreowany przez oszusta. Oprócz dobrej wiedzy w danej dziedzinie trzeba mieć bardzo dobre ciało kontroluj i bądź dobrym aktorem, w przeciwnym razie z niewerbalnych przejawów będzie jasne, że „coś tu jest nie tak” i żadne doskonale zdane testy nie pomogą. Tak, jeszcze jedno: często spotykasz się z faktem, że ktoś próbuje w jakiś sposób urazić lub zaszokować psychologa, na przykład rysując narząd płciowy, ekskrementy lub coś w tym rodzaju. Sztuka polega więc na tym, że po pierwsze taka czynność sama w sobie jest już diagnostyczna, a po drugie sposób narysowania danego obiektu może dać dokładnie te same informacje, które można uzyskać z rzetelnie wykonanego rysunku. Możliwości autodiagnostykiOstatnie kwestią, którą chciałbym rozważyć, jest możliwość samodzielnej diagnozy. Ujmę to tak: nie da się samodzielnie zdiagnozować poważnego zaburzenia psychicznego. Po prostu dlatego, że takie zaburzenia znacząco zniekształcają postrzeganie rzeczywistości, a jeśli zaczniesz widzieć kosmitów, najprawdopodobniej będziesz miał na to jakieś wyjaśnienie (literatura opisuje przypadki krytycznego podejścia nawet do pierwszych halucynacji, ale jest to rzadkie) .Depresyjny pacjent na poziomie psychotycznym myśli, że wszystko jest dla niego obiektywnie złe i jest szczerze zdziwiony, dlaczego inni tego nie rozumieją; pacjent w stanie maniakalnym szczerze wierzy, że jest taki niesamowity, więc może sprzedać mieszkanie, zaciągnąć pożyczkę i zorganizować farmę sepulecką (i nie ma znaczenia, że ​​nikt ich nie widział, reszta po prostu nie jest wystarczająco dobra do takiej działalności), zapalona osoba z OCD może dać podajesz link do badań klinicznych, które „potwierdzą” jego potrzebę ciągłego mycia rąk itp. .d.I nie chodzi tu o to, że dana osoba nie ma potencjalnej wiedzy. Nawet doświadczony psychiatra/psycholog medyczny nie jest w stanie (ogólnie) samodzielnie postawić diagnozy. Po prostu dlatego, że choroba tworzy w naszej percepcji „martwe punkty”, które nie pozwalają nam jej wykryć. Są jednak pewne rzeczy, które człowiek może zrobić sam. Po pierwsze, może zgłosić się do specjalisty, gdy tylko poczuje, że coś jest z nim nie tak. Po drugie, w pewnym stopniu jest odporny na łagodne nerwice[21]. Po trzecie, może poprosić kogoś, żeby zabrał go do specjalisty (dla wielu to ważne, zamiast wyciągać wnioski, wolę diagnostykę patopsychologiczną). Podoba mi się to, że przy dobrze skonstruowanym procesie diagnostycznym można uzyskać odpowiedzi na wiele pytań. Ostatnio obserwuję tendencję, kiedy wiele osób zaczyna się zastanawiać: „Czy w mojej głowie wszystko w porządku?”. Często zwracają się do mnie po poradę osoby całkiem zdrowe, obawiając się, że mają problemy z inteligencją, myśleniem itp. Diagnoza patopsychologiczna pozwala na udzielenie na taką prośbę odpowiedzi bardziej instrumentalnie potwierdzonej niż np. rozmowa z psychiatrą. Konsultacja z psychologiem i poddanie się badaniu patopsychologicznemu nie wiąże się z rejestracją (co wielu osób przeraża), ale może dostarczyć wielu informacji do przemyślenia i zaplanowania dalszej strategii leczenia (jeśli zajdzie taka potrzeba) I tak, nie zawsze i nie wszystkie dziwactwa są konieczne objaw choroby psychicznej. Mogą być przydatne w diagnozie, po prostu jako źródło informacji, ale jeśli na przykład mieszkasz w centralnej Rosji, ale wszystkie twoje dziewczyny są Afrykankami, to nie jest to powód, aby uważać cię za chorego. Współczesna psychiatria na to pozwala100223