Od autora: relacja z sympozjum „Ścieżka Analityka”, Oddział Okręgowy ECPP-Moskwa, 06/ 22/2013 Do przestudiowania tego zagadnienia zainspirowała nas między innymi recenzja z osobistego listu szanowanego włoskiego analityka postbiońskiego G. Cevitarese: „Pomysł o… pragnieniu powrotu do ciała matki jest również bardzo interesujące.” Studium tego zagadnienia zmusiło nas do zwrócenia się ku takim bolesnym doświadczeniom psychologicznym, które wyrażają się w słowach „Mamo, rodź mnie z powrotem”, „spadać na ziemię”, „palić się ze wstydu” i są zwykle uważany za przejaw poczucia wstydu. Semantycznie za tymi sformułowaniami kryją się dwie idee poznawcze: umrzeć w wyniku bolesnej biologicznej samozniszczenia (ponieść porażkę, spalić) i powrócić do łona (narodzić się na nowo). Introspektywna obserwacja pokazuje, że afekt w tych wyrażeniach jest ten sam – dwie różne idee okazują się być skojarzeniowo połączone jednym afektem w ramach procesu pierwotnego. Rozważenie tych idei pokazuje, że nie ma doświadczenia śmierci biologicznej jako faktu biograficznego i odpowiadającego mu doświadczenia libidinalnego. Dopiero w pewnym wieku (w którym nieprzypadkowo następuje tzw. „kryzys wieku średniego”) oznaki fizjologicznego starzenia się organizmu powodują, że psychika zaczyna uznawać, jako rzeczywistość psychologiczną, abstrakcyjny dotychczas fakt skończoności. istnienia biologicznego. Przed psychologicznym rozpoznaniem faktu śmierci, tj. w dzieciństwie i okresie dojrzewania poznawcza idea śmierci kategoryzuje, zgodnie z naszymi założeniami, doświadczenie utraty obiektu zewnętrznego („dziadek umarł” = „pozostał” w nieświadomości – patrz „Interpretacja snów”), ale nie idea ustania życia biologicznego, która w ramach procesu wtórnego pozostaje całkowicie abstrakcyjna, spekulacyjna i nieskalana libido. Fakt przebywania w łonie matki jest natomiast uniwersalną okolicznością biograficzną każdego człowieka, a jednocześnie najwcześniejszym i bardzo silnym doświadczeniem libidinalnym, zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę, jak przypisuje się Freudowi, całą powierzchnię ciała płodu w płynie owodniowym jako śluzowa, a zatem erogenna strefa jako źródło libido (patrz „Trzy eseje o historii seksualności” Freuda). Jeśli zwrócimy uwagę na ideę utraty obiektu zewnętrznego, to , oprócz faktu, że matka opuszcza dziecko w okresie opieki po urodzeniu, przebywanie w łonie matki jest właśnie takim stanem „utraty obiektu zewnętrznego”, gdyż ze względu na to, że niemowlę nie jest oddzielone, nie ma obiektu zewnętrznego ani biologicznie, ani psychologicznie, a symbioza z matką tworzy pojedynczy obiekt autoerotyczny, o którym można myśleć jako posiadający podwójny potencjał libidinalny. Ta okoliczność - utrata lub brak zewnętrznego obiektu libido - może być jedną z okoliczności łączących śmierć i stan wewnątrzmaciczny. Dodatkowo, jak wykazano w naszych wcześniejszych pracach, brak oddychania płucnego, będący jedną z głównych różnic między stanami przed i po urodzeniu, może być kolejnym czynnikiem pozwalającym skojarzyć stan wewnątrzmaciczny ze śmiercią fizyczną. Powszechne użycie w mowie określonych terminów – „ciało martwe”, „aż do ostatniego tchnienia” – na oznaczenie śmierci wskazuje na powszechny fakt braku oddechu. Bolesne doświadczenie głodu tlenu, które pojawia się, gdy niemowlę wstrzymuje oddech, próbując nie oddychać, a tym samym rozmnażać się w łonie matki, staje się przyczyną bolesnego stanu psychicznego zwanego „wstydem”. regresję libido, jako pierwszy etap rozwoju libido przyjmuję również stan wewnątrzmaciczny, można przyjąć, że libido może albo częściowo się utrwalić na danym etapie, albo/lub częściowo cofnąć się do niego z kolejnych etapów, będąc pod presją dojrzewania. Powyższe pozwala stwierdzić, że kojarząc abstrakcyjną śmierć z.