28-letnia pacjentka z zaburzeniem osobowości typu borderline i uzależnieniem od substancji chemicznych narysowała autoportret zwierzęcia. Ogólnie była bardzo utalentowana w rysowaniu. Zdjęcie przedstawia ciekawego ptaka o wielobarwnym upierzeniu, przypominającym z profilu kruka. Jej ciało jest również niebiesko-czarne. Na pytanie, co to za ptak, pacjent stwierdził, że był to silny, duży ptak z ostrym dziobem, który potrafił się bronić. Nie jest drapieżna, ale potrafi skrzywdzić. T: Co możesz powiedzieć o oczach ptaka? P: Wyglądają na martwe. Tak to jest. To nie jest prawdziwy ptak, ale maska. Oczy nie są przezroczyste, mętne, aby nikt nie mógł zajrzeć do duszy ptaka. I wygląda przerażająco, nikt nie będzie się wtrącał. Klientka ma w dzieciństwie historię wykorzystywania seksualnego, ciągłej zmiany partnerów seksualnych, bójek z mężczyznami i według niej wielokrotnie uderzała mężczyzn w twarz. W grupie zachowywała się dość surowo i agresywnie, ale wspierała tych, którzy tego potrzebowali. Szczególnie mocno reagowała na niesprawiedliwość odzwierciedloną w opowieściach innych, na przejawy władzy i autorytetu ze strony mężczyzn. Zwracam uwagę pacjentki na części narysowane ołówkiem, a następnie wymazane i pytam, czym są te części i dlaczego pacjentka chciałem je wymazać. Wyjaśnia, że ​​ta część, choć uważała ją za bardzo piękną, była zbyt bezbronna. Chciała narysować silniejszego ptaka. T.: Co to jest poniżej? P.: To jest gniazdo. T.: Dlaczego wymazałeś gniazdo? P.: Ten ptak, który narysowałem, nie może mieć gniazda. P.: Pewnie dlatego, że ona wygląda bardziej jak mężczyzna. Mężczyźni nie mają dzieci. Dzieci będą się źle czuć przy tak wściekłym ptaku. Tak, to jest czarny kruk. T.: Ale on ma kolorowe upierzenie. P.: To moja twórczość i fantazja, ale jego ciało jest czarne. Jest bardzo zły. T.: Jakie uczucia towarzyszą Ci, gdy patrzysz na rysunek i jego wymazane fragmenty. P.: Wielki żal (płacze). Bardzo chciałabym poczuć się kobietą, mieć dzieci, rodzinę, ale nie mogę. To dla mnie niemożliwe. Muszę być jak mężczyzna. T.: Co Cię powstrzymuje? P.: To straszne być tak bezbronnym. To dla mnie zbyt niebezpieczne. T.: Jak obie części dogadują się ze sobą? P.: Istnieją razem, tylko ta, która wygląda jak łabędź, jest ukryta. Nawet ode mnie. Dopiero teraz mi się ukazała. Zdziwiłem się, że wciąż to w sobie mam. Nie pokazuję tego nikomu. T.: Chciałabyś Ci to pokazać? P.: Tak, czasami chcesz być kobietą, być słabą, piękną, być kochaną. T.: Czy ktoś kocha wronę P.: Nie, nikt. Wszyscy się go boją i nienawidzą. T.: Ty też? P.: Czasami wymyka się spod kontroli, ale mnie chroni. Jedyny, który mnie chroni.T.: Co zrobić, aby część kobieca nie bała się ujawnić? P.: Prawdopodobnie konieczne jest pojawienie się mężczyzny, który będzie ją kochał i chronił. Nie, nie ma takiego człowieka, któremu można zaufać. Musi wierzyć, że sama jest silna. T: Jak to zrobić? P.: Podczas gdy kruk ją chroni, może powoli nabrać sił i odwagi i odlecieć. T.: Jak kruk zareaguje na ten pomysł? P.: Myślę, że mu się to nie spodoba, nie pozwoli łabędź się uwolnił. Lubi, gdy łabędź jest w jego mocy. On jest bardzo silny, ale łabędź jest słaby. T.: Jak łabędź może osiągnąć wolność? P.: To bardzo trudne. Konieczne jest, aby łabędź urósł, a kruk stał się mniejszy, aby kruk był posłuszny łabędziowi i łabędź stał się głównym. T.: Jaka jest siła łabędzia P.: W pięknie, w fakt, że jest prawdziwy, żywy. W tym tkwi moja twórcza moc. Ale kruk nie pozwala, aby to się zamanifestowało. T.: Czego chce kruk P.: Żeby wszystko było tak samo, żeby nic się nie zmieniło i żeby on rządził. T.: Ale kruk ma wielokolorowe upierzenie. Powiedziałeś, że to Twoja twórczość. P.: Tak, może mają ze sobą coś wspólnego. T.: Czy na tym mogą się dogadać. P.: Być może. Kruk potrzebuje łabędzia do kreatywności. Sam nie może zbyt wiele stworzyć, ale pragnie uznania, aby wszyscy go doceniali i podziwiali. Aby to zrobić, może dać łabędziowi wolność. Przez chwilę. W kreatywności.