Wyobraź sobie dziewczynę. Mały, smutny, o czystym wyglądzie istoty doskonałej. Nie różni się zbytnio od swoich kolegów z klasy, poza tym, że ma piegi na twarzy lub jest nieco wyższa od pozostałych. Jest piękna i zdolna, ma hobby i ulubione zabawki. Czeka na nią niesamowite życie, pełne przygód, romansów, rozwoju kariery i wspaniałych zachodów słońca. A także pełen braku miłości własnej. Rozejrzyj się. Wokół ciebie jest wiele takich dziewczyn. Świetnie wyglądają, dbają o siebie, budują kariery i rodziny. Myślą nawet, że są szczęśliwi, wszyscy wokół nich to mówią. A wielu po prostu marzy o życiu. Ale gdy tylko dziewczyna zostaje sama, jej myśli zamieniają się w salę tortur. Wątpliwości, lęki, niekończące się czekanie na złapanie we wszystkim, w kółko powtarzanie wszystkich najbardziej niefortunnych momentów życia. Nie wierzy nikomu, kto nazywa ją piękną, mądrą lub wartościową. Oczywiście, ona już wie, jak udawać, że wierzy. Ale chęć BYCIA dokładnie taką osobą to jej codzienny plan na życie. Znasz tę dziewczynę? Życie z ciężarem niespokojnych myśli i niekończącym się samobiczowaniem jest bardzo trudne. Zwłaszcza, gdy cały ciężar spoczywa na barkach tej samej małej dziewczynki. Łatwiej w ogóle tego nie zauważyć lub wepchnąć głębiej, żeby nie było to takie trudne. Tylko to nie działa. Im głębiej ukryty jest ból nienawiści do siebie, tym trudniej jest zrozumieć, dlaczego życie jest tak nie do zniesienia przed sobą, tylko zwiększamy ich presję na nas. A ta dziewczyna jest zamknięta gdzieś, gdzie robią to promienie słońca nie penetrować. Samotna w snach wciąż nie wie, jak trudne będzie to dla niej w przyszłości. Ona jest przed tobą. Co chcesz jej powiedzieć? Jak się z nią skontaktować? Jak mogę pomóc? Jak rozumiesz, nie ma tutaj uniwersalnej odpowiedzi. I nie każdy z nas odważy się na takie spotkanie. Ale jest coś, co można zrobić już teraz – zauważ to, zwróć uwagę. Aby pamiętać, jakie marzenia żyła i poznać osobę, na którą wyrosła, tę dziewczynę, aby poznać ją lepiej. Tak, opowiadam oklepaną piosenkę o tym samym wewnętrznym dziecku, o którym wszyscy mówią. Ale wiedzieć nie znaczy móc. Dopiero doświadczenie spotkania z samym sobą przyniesie realne zmiany. Wypróbuj ten prosty eksperyment. Weź długopis i papier. Przypomnij sobie siebie jako dziecko, wiek, który jako pierwszy przychodzi na myśl. Rozpocznij dialog ze sobą na papierze. Pisz swobodnie, bez myślenia, bez zatrzymywania się. Zadawaj pytania swojemu małemu ja lub ucz się czegoś nowego od swojego dorosłego ja. Mówić do siebie. A kiedy już skończysz, przeczytaj dialog i wsłuchaj się w uczucia, jakie on wywołuje. Daj sobie czas na refleksję nad tym doświadczeniem, nie spiesz się z ucieczką. Taki eksperyment może być dla Ciebie pierwszym krokiem w nowym sposobie patrzenia na siebie lub kontynuacją trudnej drogi do prawdziwego siebie..