Od autora: Ulf Lukan, profesor nadzwyczajny. dział psychologii edukacyjnej na Uniwersytecie Karla Franzensa. (Austria) UNN 04/10/06 w sprawie System regulacyjny kształtuje się w okresie, w którym dziecko komunikuje się z matką, a wszystko tutaj zależy od rodzaju relacji, jaką mają. Te. relacje te wpływają na konstrukcję całego przyszłego życia, a pytanie, na ile matce udaje się zapewnić komfort podczas przejścia z jednego stanu psychicznego do drugiego, jest bardzo ważne. Jak matce udaje się pocieszyć dziecko w stanie rozpaczy i żalu oraz wprowadzić je w stan spokoju. Uspokój dziecko, jeśli jest podekscytowane. Zatem już w dzieciństwie dziecko rozwija wzorce, których później potrzebuje do socjalizacji. Ból i rozczarowanie zdarzają się w życiu każdego dziecka i ważne jest, jak może przejść z jednego stanu do drugiego. Z własnego doświadczenia każdy wie, że czasami jest się w pewnym stanie i nie można się z niego wydostać. Te. przejścia z jednego stanu afektywnego do drugiego są sprawą nie mniejszą niż same te stany afektywne. Jest to typowe dla podejścia Adlera, tj. osobę postrzega się w ruchu, a nie w stanie statycznym. Przejdźmy teraz do afektu „zazdrość” - jest to jeden z afektów, do którego człowiek najmniej chce się przyznać w sobie. Zazdrość była badana od starożytności i są to pytania o to, jak powstaje i jaki ma skutek. Ale jednocześnie zazdrość jest zawsze rozpatrywana z moralnego punktu widzenia i dopiero niedawno zaczęto zwracać na nią uwagę z punktu widzenia psychologicznego. Jeśli chcemy rozważyć zazdrość z psychologicznego punktu widzenia, natychmiast pojawiają się bardzo ważne pytania : 1) Zazdrość jest klasyfikowana jako afekt, ale czy wykazuje wszystkie oznaki afektu? Brucic, znany badacz afektu, wysuwa dwa niezbędne atrybuty afektu: 1) z biologicznego punktu widzenia jest niezbędny do przetrwania, 2) musi być dostrzegalny poprzez mowę ciała, tj. Aby to zauważyć, konieczna jest introspekcja. te. ma funkcję quasi-sygnałową. Powstaje pytanie: czy zazdrość pełni funkcję sygnalizacyjną i służy przetrwaniu? Na pierwszy rzut oka zazdrość może wydawać się pozbawiona sensu, ponieważ... człowiek nie dostaje tego, czego chce, czego zazdrości. Osoba zazdrości właścicielom pewnych przedmiotów, ale także właścicielom pewnych cech i statusu. Powstaje zatem pytanie, czy Zazdrość rzeczywiście jest afektem? Trzeba powiedzieć, że jest to przestrzegane w każdym społeczeństwie i nie ma ani jednego społeczeństwa, w którym zazdrość nie byłaby obecna wśród jego członków. Wierzymy nawet, że zwierzęta zazdroszczą na przykład o jedzenie. Pytanie brzmi, czy to ta sama zazdrość, którą mamy? Kolejne pytanie: czy stale zazdrościmy, czy też zazdrość pojawia się i znika z czasem? Są aspekty życia emocjonalnego człowieka, które nigdy nie znikają, na przykład strach. Nigdy nie jesteśmy całkowicie wolni od strachu, ale przychodzi krytyczny moment, po którym zaczyna nas to niepokoić. W związku z Envy pojawia się pytanie: czy jesteśmy ciągle zazdrośni? Albo od czasu do czasu pojawia się w nas zazdrość. Zazdrość opiera się na porównaniu społecznym. A my ciągle porównujemy się z kimś innym, może wtedy jesteśmy ciągle zazdrośni? Kolejnym problemem jest odróżnienie zazdrości od innych pojęć, takich jak pożądanie. Pragnienia nie są zazdrością. Ale są jeszcze bliższe pojęcia, są to przede wszystkim rywalizacja i zazdrość, są one bardzo bliskie zazdrości, ale cechą charakterystyczną zazdrości jest to, że całkowicie lub częściowo załamuje się własne poczucie własnej wartości i system wartości. Rywalizacja i zazdrość stanowią zagrożenie dla poczucia własnej wartości, ale w takich przypadkach dana osoba może nadal walczyć. Rywalizacja i zazdrość są znacznie bardziej akceptowane w społeczeństwie niż zazdrość. Na przykład we Włoszech morderstwo motywowane zazdrością jest karane łagodniej, a sędziowie rozumieją motywy sprawcy. Gdyby jednak oskarżony powiedział, że zabiłem z zazdrości, nie byłby to powód, aby sędzia obniżał karę. Rywalizacja i zazdrość mają sens i mają znaczenie z punktu widzenia