Identyfikacja naprawdę znaczących różnic między psychoanalizą klasyczną a współczesną jest dość problematyczna, ze względu na skupienie uwagi autorów prac na współczesnej psychoanalizie klasycznej. Pierwszą i najważniejszą rzeczą, którą można podkreślić, jest to zrozumienie, że współczesna psychoanaliza boryka się z problemami, które nie były w polu uwagi Freuda i w rezultacie opisuje własną „rzeczywistość psychiczną” odmienną od rzeczywistości Freuda, zatem wszelkie porównania będą miały charakter cykliczny na podobieństwo starożytnego symbolu „Uroboros”, gdzie nie śmiem nazwać, że zarówno klasyczna, jak i współczesna psychoanaliza jest głową, a co ogonem. To drugie można nazwać wrastaniem i współrozwojem idei całej współczesnej kultury z psychoanalizą jako taką, można zaobserwować nie tylko zmiany; w myślach ludzi (rewolucja seksualna, stopniowy powrót do indywidualnych wartości itp.), ale także dzieła ludzkiej myśli (filmy, obrazy, gry wideo, książki itp.) Trzeci, który raczej płynnie wypływa z dwóch pierwszych punktów, jest zakorzenieniem modelu dynamicznego rozwoju jakiejkolwiek idei, począwszy od koncepcji rozwoju umysłowego, aż po znaczące formy rozwoju myśli naukowej. Można więc dokonać porównania: przez pryzmat wiedzy obciążonej nowoczesnymi ideami doświadczenia współczesnych psychoanalityków, bez uwzględnienia możliwości prawdziwego zrozumienia idei przyniesionych przez samego S. Freuda. Historia zna niestety przykłady specyficznych interpretacji wiedzy przekazywanej przez jeden podmiot swoim naśladowcom, męczennikom i apostołom. Można jednak prześledzić pewne tendencje, faktyczne wektory rozwoju samej psychoanalizy. Jest to wiedza praktyczna, dzięki której psychoanalitycy zauważają zmiany w społeczeństwie i zakładają zmiany w strukturze psychiki. Obserwuje się transformację zagrożeń mogących kwestionować zdrowie psychiczne jednostki, gdzie uwaga analityka z nierozwiązanego konfliktu wewnętrznego przenosi się na strukturalną patologię „ja”. Na pierwszy plan wysuwa się sytuacja „tu i teraz” oraz poszukiwanie genezy przeniesienia w relacji klient-terapeuta, które realizowane jest w oparciu o integrację interakcji interpersonalnej i intrapersonalnej w pracy analityka i analizant. Pod wpływem różnych teorii i szkół pojawia się coraz więcej analityków mówiących o konwergencji psychoanalizy (H. Thome, H. Kähele, V. Tehke i in.). PS W tym tekście nie twierdzę o absolutnej niezawodności. Jednak dzielę się z wami, aby podzielić się moją własną wizją. Zawsze otwarty na dialog i możliwość omówienia tej kwestii. Artem Ryabinin – psycholog kliniczny i terapeuta gestalt Na indywidualną konsultację z autorem artykułu możesz zapisać się wysyłając wiadomość na tej stronie lub tutaj – https://tlgg.ru/ryabininpsy