Relacje podmiotowo-przedmiotowe mogą być wygodne dla partnerów na długi czas. W tym przypadku jeden z partnerów pełni rolę obiektu seksualnego dla drugiego. Oznacza to, że poddaje się swojej woli, otrzymuje wpływ na swoje ciało poprzez swojego partnera. Ta rola w parze może się zmieniać lub zostać ustalona, ​​​​ale po pewnym czasie w jednej z części tej gry może rozwinąć się chęć nowego doświadczenia , potrzeba bycia postrzeganym jako podmiot. Nawiążcie wzajemny kontakt, wymieńcie uczucia. Pojawi się potrzeba otrzymania miłości i uznania, nowy status w związku. Jeśli jeden z partnerów zrozumie, że nie jest gotowy na kontynuowanie związku w poprzednim formacie, a drugi zdaje sobie sprawę, że nie może komunikować się inaczej, to a. Powstaje konflikt interesów Coś, co było korzystne dla obu stron. Teraz pasuje tylko jedno. A jeśli związek będzie kontynuowany, to działa tylko w jednym kierunku. Drugi uczestnik pozostaje z deficytem swoich potrzeb. Kumuluje negatywne uczucia wobec partnera, tworząc wewnętrzny konflikt, w którym stabilność i potrzeba zmiany tworzą dwie wzajemnie przeciwstawne siły. Jeśli związek był długotrwały, to proces wychodzenia z niego będzie wymagał dodatkowego wsparcia psychologicznego. Wewnętrzny obraz siebie związany z uprzedmiotowieniem swojej sylwetki może zostać wypełniony energią życiową, doznaniami i emocjami. I w tym przypadku już nie wystarczy, że osoba będzie stroną odbierającą działanie. Powstanie sytuacja określenia i wyznaczenia swoich meta potrzeb w komunikowaniu się z drugą osobą – miłości, akceptacji, uznania. Jest wersja ten czas zabija miłość. Ale to nie czas zabija miłość, ale monotonia. Zastój w „romantycznym” okresie relacji, będący fazą dominującego scalania, uważa się za zdrowy w przypadku, gdy możemy dobrowolnie zgodzić się na to połączenie i je opuścić jeśli w sytuacji relacji podmiot-przedmiot nie wydaje się możliwe komunikowanie się inaczej, osoba znajduje się w zależności emocjonalnej i fizycznej. Jest oddzielony od swoich doświadczeń i doświadczeń swojej partnerki. Chęć opuszczenia tego związku zmienia się w chęć pozostania w nim na zawsze. Z reguły w pragnieniu pozostania zawarta jest energia gniewu, która przekazywana jest partnerowi próbuje skorygować swój stosunek do siebie, wywrzeć na niego taki wpływ, co z pewnością powinno doprowadzić do zmian w relacjach. Bardzo rzadko dochodzi do zrozumienia, że ​​proces zmiany relacji należy rozpocząć od siebie. Wszelkie zmiany zaczynają się jednostronnie. Uczucia są potrzebne, aby móc poprzez nie określić swoje potrzeby i szukać sposobów ich zaspokojenia. Rozwój inteligencji emocjonalnej nie tylko poprawia jakość naszego życia, ale także daje nadzieję, że odpowiedzialność za dokonany wybór może być dla nas nie tylko ciężkim obowiązkiem, ale także wyrazem swobodnego samostanowienia – umiejętności, która wyróżnia integralną osobowość , jego gotowość do samodzielnego, świadomego wyboru w sytuacji niepewności i niepokoju. Jeśli w dzieciństwie rodzice nie widzieli i nie akceptowali dziecka wraz z jego uczuciami, nie miało ono możliwości bycia zauważonym i zrealizowanym, jego wyobrażenia o sobie były ograniczone. do pewnych funkcji lub w ogóle nie istniał, nie oznacza to, że cud narodzin jest żywy, a widzialna osobowość niemożliwa. Ale to wymaga nowego doświadczenia, małych kroków dostępnych w danym momencie w kierunku rozpoznania swojego istnienia, aby przede wszystkim móc sobie powiedzieć: - „Jestem!"