Na jednej z konsultacji, a może już na samym początku, Klient prosi o poradę. Dość częsta sytuacja. Wydawać by się mogło, że wiele osób zwraca się o pomoc do psychologa właśnie dlatego, że potrzebuje kogoś, kto powie im, co mają robić. Znaleźli się w trudnej sytuacji i zabrakło im możliwości jej rozwiązania. Jakież jest zdziwienie, gdy psycholog odmawia udzielenia porady, a nawet twierdzi, że klient musi sam podjąć decyzję. Jak to możliwe, dlaczego płacę pieniądze? To proste. Psychologowie nie dają rad i nie uczą jak żyć. Wyjątki są rzadkie i chodzi o to, że psychologowie nie mają prawa tego robić, chyba że naprawdę chcą klientowi pomóc i nie pozbyć się go szybko. Jeśli się nad tym zastanowić, w jakim stopniu osoba, którą widzisz po raz pierwszy, drugi lub piąty, może mieć wystarczająco dużo informacji o Twoim życiu, aby powiedzieć Ci, co dokładnie masz zrobić? Klient nigdy nie mówi całej prawdy i zawsze jest to jakiś kompromis pomiędzy tym, co chce powiedzieć, a tym, co stara się ukryć. Ale psycholog nie daje rad także dlatego, że weźmie na siebie odpowiedzialność za daną sytuację. I nie będzie to sytuacja w gabinecie, w którym za proces terapii faktycznie odpowiedzialny jest psycholog. Klient może skorzystać z rady, ale niezależnie od wyniku, pozytywnego lub negatywnego, nie weźmie na siebie odpowiedzialności i dlatego nie podejmie niezbędnego kroku w celu rozwiązania swojego problemu. Albo się rozzłości i oskarży psychologa o niekompetencję za nieskuteczne porady, albo poczuje się zależny od porad specjalisty, co z natury jest złe. Zadaniem psychologa, a moim w szczególności, nie jest rozwiązywanie problemu człowieka, ale pomóc mu, dodać mu pewności siebie i napełnić go siłą do podejmowania własnych decyzji. Przecież w trakcie terapii klient i psycholog znajdują się w pokoju bez światła, a jedyną różnicą jest to, że psycholog ma latarkę, która oświetla różne aspekty życia klienta, dzięki czemu wspólnie znajdują to, co sprawi, że jego życie było lepsze.