Od autora: Więcej artykułów na temat relacji rodzic-dziecko znajdziesz tutaj. Witam! Kim są dobrzy rodzice? „Ci, którzy opiekują się swoim dzieckiem” – powiedzą ci przedszkolaki. „Ci, których dzieci dobrze się uczą i zachowują się zadowalająco na lekcjach” – powiedzą ci w szkole. „Ci, którym zależy na zdrowiu dziecka” – odpowiedzą lekarze. „Te, których dzieci nie wpadają w złość w sklepie” – powiedzą ponure ciotki. „Ci, których dzieci wiele w życiu osiągnęły” – powiedzą koledzy z pracy. „Ci, którym dzieci pomagają na starość” – mówi moja babcia. „Ci, których dzieci mają starannie uczesane włosy na lekcjach” – mówi nauczycielka tańca mojej córki i wstydzę się, że jestem złą matką i nie potrafię starannie uczesać włosów mojego dziecka. Wszystkie te zewnętrzne oceny dyktują, jacy powinni być rodzice. Jakimi powinni być rodzicami, aby ich dziecko było wygodne dla innych. Dokładnie wygodne, niezbyt szczęśliwe, nie mądre, nie zdrowe, nie zainspirowane, nie pewne siebie, czyli wygodne. Niezawodną gwarancją, że rodzice spełnią wymagania innych, jest wstyd. Wstyd powoduje, że rodzice bardziej słuchają innych niż swojego dziecka. Wstyd nie pozwala zaakceptować dziecka takim, jakie jest. Wstyd powoduje, że rodzice bardziej ufają zaleceniom specjalistów niż własnemu dziecku. Wstyd pomaga nie być blisko dziecka, ale odgrywać rolę na przykład „dobrej matki”. Rola dobrej matki wymaga elastycznego dziecka, a jeśli jest nieelastyczne, to rodzice zawsze mają pod ręką niezawodne narzędzie – wstyd. Z jego pomocą w łatwy sposób przywrócisz dziecku narzekanie. Koło się zamyka. Wstyd pełni jeszcze jedną ważną funkcję: pomaga nie myśleć o istnieniu wewnętrznych ocen rodzicielstwa. Dopóki publiczność nie zawstydza, wszystko jest w porządku. Jeśli zaczniesz zawstydzać, musisz się zmienić. A może pozwolić mu tarzać się po podłodze w sklepie? To sposób na wyrażanie emocji, na razie nie ma innego sposobu, my też musimy spróbować. Może nie powinien jeść warzyw, nawet jeśli są trzy razy przydatne? Może teraz muszę uzupełnić frytki. Ale razem, ale z przyjemnością, ale „tak jak ja (dziecko) chcę”. A nawet jeśli nie odrobi lekcji, może to pomoże mu wziąć odpowiedzialność za naukę? Pozwolić mu chodzić na tańce z niezbyt schludną fryzurą? Przecież ważne jest dla niej szybkie uczesanie (a ja nie umiem połączyć schludności z szybkością). A może pozwolić chłopcu się wypłakać? Choć jest duży, chociaż jest mężczyzną, jest człowiekiem, ma uczucia, czasami zostaje zraniony. Strach przed byciem „złymi” rodzicami nie pozwala nam poczuć własnego dziecka. Jego ból, jego radość, jego pragnienia, jego lęki, jego potrzeby. (Piszę teraz i rozumiem, że osoby, które rozpoznają się w opisie, mogą również czuć wstyd, że są tak niewrażliwym rodzicem). Patrząc na nasze dziecko przez strach przed wstydem, usuwamy z niego wszystko, co „niepotrzebne, co mu przeszkadza”, a zostawiamy to, co „przyczyni się do stania się pełnoprawną osobowością”. Razem z „dodatkiem” czasami wyrzucamy spontaniczność, zainteresowanie, kreatywność, emocjonalność, spontaniczność, otwartość, szczerość, szczerość, zaufanie, miłość, porzucając dyscyplinę, wytrwałość, uwagę, spokój, dokładność, uprzejmość. Po co? Aby dziecko czuło się komfortowo, a my, rodzice, dobrze. Czy cena nie jest zbyt wysoka? Może nadszedł czas, aby znaleźć wewnętrzne wytyczne dotyczące swojej rodzicielskiej „dobroci”. A akceptacja dziecka zaczyna się od zaakceptowania siebie. Oto taki niedoskonały, niedoskonały, czasem zły, czasem zmęczony rodzic. Być może pozwolenie sobie na odrobinę więcej życia, trochę więcej emocji (tj. pozwolenie sobie na zawstydzenie, strach, zamęt, wstyd, poczucie winy, urazę i inne nieprzyjemne uczucia) otworzy nowe możliwości akceptacji swojego dziecka. W końcu akceptacja swojego dziecka to także akceptacja swojego Wewnętrznego Dziecka. Bądź niedoskonały, pozwól sobie czuć, okazuj swoje uczucia, zaakceptuj siebie jako innego. Z poważaniem, Yulia Minakova.