Zimne, nudne, białe słowo - ŚMIERĆ... Straszne, niezrozumiałe, puste. Odbiera bliskich, bliskich, tych, z którymi nie chce się rozstać za nic w świecie. Wyje, odrętwiały, duszący się, nie mogący oddychać. Zaprzeczasz, nie wierzysz, nie akceptujesz... A ona przychodzi. Do wszystkich. Bez wyjątku. Dlaczego?…. Co wtedy?... Czy to już koniec?... Kiedy jest się młodym, jest jeszcze wcześnie. Kiedy jesteś dojrzały, to jeszcze nie czas. Kiedy będziesz stary... po prostu byłeś. Jeden oddech - i już Cię nie ma Babciu Irze. Miły, mały, czuły. Pachnie jak ciasta. Łóżko z puchowymi piórami. „Pudełko malachitowe” Bazhova. Słyszę, że nie śpię, pali się lampka nocna i szeleszczą strony gazety. Dochodzę na palcach, szybko nurkuję pod kocem i wsuwam zimne szpilki: „Żaba!” Uśmiecham się. Przytulny. Cisza. Tylko księżyc świeci przez okno i tyka zegar ścienny. Rano budzi Cię zapach omletu, a nie paskudny budzik. Niedawno chłopcy ze stoczni i ja pobiegliśmy obejrzeć pogrzeb. Wspięli się na płot, aby z daleka przyjrzeć się zmarłemu w trumnie. Jak straszne! Siedzę na łóżku. Dzień. Ostrożnie myślę, że wszyscy umierają. A babcia kiedyś umrze i rodzice też kiedyś umrą. Niepokój rośnie. I kiedyś umrę! Strach, wszystko kurczy się w mojej piersi. Panika! NIE! Nie może być! Nie umrę! Nie chcę! Łzy. Babcia: „Wnuczko, dlaczego płaczesz?” Nie przyznam się do tego. Straszne. I zniknęła. Dzieciństwo minęło razem z nią. Cały świat zniknął... A teraz stałem tuż przed trumną i patrzyłem. A ja w to nie wierzyłem. I nie płakała. Nie było żadnych łez. To było puste. To nie ona. Już jej nie ma. To było tak, jakby mój przytulny, zrozumiały świat stracił dach. A teraz nad głową nie ma żadnej ochrony, pada deszcz, wieje wiatr, lecą jesienne liście. Dezorientacja. Gniew. Jak mogłeś mi to zrobić? Dlaczego mnie zostawiłeś? W końcu ZAWSZE byłeś! Długo wydawało się, że teraz ktoś zapuka do frontowych drzwi i ona wejdzie. I przez długi czas rozmawiałem z nią nocami. Minęło wiele lat. Ludzie wokół umierali. Umierali sąsiedzi, których znałem od dzieciństwa. Przyjaciele zmarli niespodziewanie, absurdalnie. Nadal nic nie możesz z tym zrobić, nadal nie rozumiesz, ale Twoja skóra staje się grubsza i nie zawsze już płaczesz. To po prostu dziwne. I wydaje się, że już zahartowałeś się i nie potrafisz już tak bardzo smucić się, jak za pierwszym razem. Twój ojciec umiera. Byłem chory. Wiedziałem, że prędzej czy później... Telefon - UMIERA... I ziemia znika spod nóg, nie mogę oddychać, nie ma łez. Słychać krzyk, ale nie ma głosu. Mama i dzieci są w pobliżu. Musimy to jakoś powiedzieć. Musisz być silny. I znów czuję się jak mała dziewczynka. Lecę w otchłań, która nie ma dna. Chcę to wszystko zatrzymać, cofnąć. Miej czas na powiedzenie kilku ważnych słów. Nie spiesz się. Usłysz ponownie jego głos, poczuj ostry zapach papierosów. Aby złapać jego spojrzenie i uśmiech. Oto mój zrozumiały świat, zbudowany z miłością, niezawodny, bez muru. I wiało w plecy. Dlaczego, gdy dana osoba jest w pobliżu, nie do końca rozumiesz, jak ważna jest w twoim życiu? Dlaczego tak mocno to odczuwasz, kiedy odchodzi?...Czas. Mówią, że wszystko leczy. NIE. Wzmacnia Cię. Mądrzejszy. Szukasz sensu w czymś, czego nie można zrozumieć ani wyjaśnić. Czasami można to znaleźć. Odnajdujesz zmarłych i bliskich w sobie, w swoich dzieciach. W chodzie, gestach, głosie. Uśmiechasz się. Są tutaj, niedaleko. Nigdzie nie poszli... „Malachitowe pudełko” Bazhova, to samo! Z zużytymi stronami. Czytam synowi wieczorem. Włącza się lampka nocna, strony szeleszczą. Moja kochana główka leży na ramieniu, a zimne pięty pod kocykiem grzeją się u moich stóp: „Żaba!»….