Od autora: oryginałParadox!!! Niektórzy rodzice przegapiają najważniejszy dla dziecka moment! Jest to czas, w którym najbardziej potrzebują swojej miłości, uczucia, wsparcia, po prostu nie mają czasu, są zajęci własnymi sprawami lub problemami. Choć dzieci są małe, rodzice myślą: „Jeszcze mały, nic nie rozumie”. To jest główny błąd! Nie rozumie, ale czuje, absorbuje i jest zaprogramowany. Kłócą się przy nim, załatwiają sprawy, palą, piją i używają wulgarnego języka. Wyzywają go, denerwują się, denerwują, wyżywają się na nim za nieudane życie i powodują traumę w jego duszy. Wiedzą, że nie można tego robić przy dzieciach! Ale chociaż dziecko jest małe, nie przywiązują do tego żadnej wagi! A kiedy uznają, że czas zająć się dzieckiem, jest już za późno. Gdzie jest kryterium „dopóki dziecko jest małe”? Niektórzy myślą, że to 5-6 lat. I są w nieodwracalnym błędzie. Gdzie jednak jest kryterium wieku, gdy zachowanie rodziców wpływa na dziecko od chwili poczęcia, a nawet wcześniej? Pomyśl tylko, jajo, z którego rodzi się dziecko, składane jest w jajnikach jego matki, gdy ta jest w brzuchu matki w 3 miesiącu ciąży. Natomiast jądra, w których następnie powstaje plemnik (z którego narodzi się dziecko), powstają w 6. tygodniu rozwoju zarodka jego przyszłego ojca. A stan emocjonalny babci, które są w ciąży z matką i ojcem nienarodzonego dziecka, może już na to wpływać. Na nienarodzone dziecko wpływają także myśli i stan emocjonalny jego przyszłych rodziców w chwili poczęcia. Porusza go pierwsza myśl matki, gdy dowiaduje się, że jest w ciąży. Nawet wtedy, jeśli jest to dla niej niemiła niespodzianka, dziecko może samo zdecydować: „Nikt tu na mnie nie czeka, nie lubią mnie. Nikt mnie nie potrzebuje". (Informacje zawarte w tym akapicie nie są nowe dla tych, którzy ukończyli RPT2) Często rodzice rozmawiając z dzieckiem nie myślą, że układają program, który może zrujnować całe jego życie, uczynić je nieszczęśliwym i pozbawionym miłości samego siebie. Program podważający jego poczucie własnej wartości. Słowa, intonacja i ton głosu, wysyłane gesty – cały sposób, w jaki komunikujemy się z naszymi dziećmi, staje się jego WEWNĘTRZNYM głosem, który potem towarzyszy mu przez całe życie. Dobrze, jeśli jest czuły, wspierający, wspierający. kochający, przebaczający, przyjazny i motywujący głos. Wtedy wszystko jest w porządku, ale jeśli oskarża, poniża, sarkastycznie, zawstydza, porównuje, wyrzuca, jest obojętny, zimny – co wtedy? Potem pojawiają się kłopoty. Oto bardzo wyraźny film pokazujący, jak rodzice zabijają talenty i możliwości swoich dzieci. Dziecko w wieku poniżej 5–7 lat bezwarunkowo wierzy swojemu rodzicowi. A jeśli rodzice mówią, że jest przeciętny i bezużyteczny, to jest przeciętny i bezużyteczny. A rodzic myśli, że jest mały i nie rozumie. A kiedy rodzic mówi, że WSZYSTKO SIĘ UDA, trzeba spróbować jeszcze raz – na pewno się uda, bo najdroższa osoba w niego wierzy. Podsumowując, chcę powiedzieć: „Rodzice! Nie zabijaj pewności siebie swojego dziecka!” Z tą wiarą wejdzie w dorosłość. I często nie zrozumie, gdzie ma niską samoocenę i dlaczego jest takim nieudacznikiem. Kochaj swoje dziecko od pierwszej chwili, od pierwszej myśli, od pierwszej chęci i chęci jego urodzenia. Wtedy zarówno on, jak i Ty będziecie szczęśliwi.