"Jeszcze nie rodziłaś?" „Co to znaczy, że masz jedno dziecko, kiedy jest drugie, trzecie?” „Rodziły, a potem nie wiedzą, co z nimi wszystkimi zrobić!” „Wow, urodziłam tak wcześnie!” „Uch, tak późno urodziłam!” I tak dalej. itp. Częste frazy krążących wokół pseudomatek. I pytanie brzmi: czy cię o to pytali? Jest tu głęboki wątek filozoficzny, który można rozdmuchać do skali katastrofy, albo… wszystko jest znacznie prostsze. Jest mi łatwiej, nie odpowiadam za innych. Kiedy rodzić, ile rodzić, czy nie rodzić w ogóle, to indywidualna sprawa każdego, tak jak wszystko inne, co dotyczy osobistego wyboru, a nie narzuconego, wymyślonego ( nie biorę pod uwagę tradycji i obrzędów niektórych plemion, wyznań religijnych itp.). Na szczęście w XXI wieku każdy (wierzę w to, choć są wyjątki) wie, skąd i skąd pochodzą dzieci i co należy zrobić, aby się pojawiały lub nie. Kto nie wie, niech napisze w wiadomości prywatnej, oświecę Was. Jestem więc za tym, aby każda kobieta, która chce lub nie chce urodzić dziecka (dzieci), aby podeszła do tego wyboru świadomie, z całą pewnością. że ona naprawdę tego chce (nie chce). W tej sytuacji cierpliwość i zakochanie się nie zadziała. Z wysokości mojego małego, ale uważam to już za wystarczające doświadczenie w komunikowaniu się z rodzicami i ich dziećmi, doszłam do wniosku, że bardzo duży procent matek podchodził do decyzji o porodzie nieświadomie, a co z tego później wynika, to osobna historia. Na razie nasz ludzki sposób życia nadal przypomina świat zwierząt: nadszedł sezon krycia - zabierz się do pracy, musisz uzupełnić populację. „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się”… Hmm, już zbliża się do 8 miliardów, a my nadal jesteśmy płodni i rozmnażamy się, ale ludzkość nie staje się dużo bardziej inteligentna, inaczej nie byłoby wojen, głodu, zagłady, osób niepełnosprawnych (zarówno psychologiczne, jak i fizjologiczne) i wiele więcej. Najsmutniejszą rzeczą, jaką zauważyłem w wielu przypadkach, jest to, że sami rodzice dzieci są nadal dziećmi w ciałach dorosłych mężczyzn i kobiet (jako psycholog oczywiście tak). pole do pracy pod warunkiem, że tylko bardzo niewielki procent chce pracować nad sobą, pielęgnować swoje wewnętrzne dziecko i stać się naprawdę świadomym rodzicem, który bierze na siebie odpowiedzialność. Dla mnie świadome rodzicielstwo to nie tylko pragnienie i kolejne „chcę”. lub trend, lub „Powinno być jak wszyscy inni, ale zegar tyka”. Świadome rodzicielstwo to silna, zdrowa psychika, gotowa na codzienny stres. To głęboka świadomość siebie jako osoby dorosłej, dojrzałej, gotowej dawać, dzielić się na części. Chodzi o umiejętność wzięcia odpowiedzialności za życie i dobro drugiego człowieka, umiejętność budowania znaczących relacji ze sobą, z innymi, z dzieckiem. Świadome rodzicielstwo to proces wieczny: bycie gotowym do nauki, rozwoju, przekształcać. A na czele tego wszystkiego stoi miłość! Przede wszystkim dla siebie. Tylko dzięki poczuciu miłości własnej można osiągnąć wielki sukces w świadomym rodzicielstwie. Uwierz mi, widzę wiele nieszczęśliwych matek (oczywiście nie widać tego z zewnątrz), a dziecko jest jego krystalicznym odbiciem. rodzice (banalne, ale prawdziwe). A co ze mną, urodziłam w wieku 23 lat. Chociaż byłam gotowa na dziecko w wieku 18 lat. Czy było to świadome? Myśle że nie. Czy tego żałuję? Nigdy. Ale wierzę, że gdybym poczekała trochę dłużej na swoje psychiczne i duchowe „dojrzewanie” (a może dużo), to teraz łatwiej byłoby mi wychować i zainwestować w swoje dziecko ważne i potrzebne rzeczy. Oczywiście, że to robię, ale bardziej pomimo tego, niż dzięki temu. Przecież nie tak dawno temu zaczęłam się kochać i okazuje się, że żyliśmy z synem w tej „nieszczęśliwej miłości” przez prawie 7 lat. lata. Ale to był mój wybór, biorę za to odpowiedzialność i wierzę, że wszystko da się jeszcze naprawić i dać szczęście sobie i synowi. Podsumowując: nie jestem za bezmyślną reprodukcją, ale za świadomym rodzicielstwem. Rośnij i rozwijaj się niezależnie od tego, czy masz dzieci, czy nie..