Człowiek jest zwierzęciem stadnym. Jest to tak irytujący aksjomat, że ludzie nie wstydzą się już pisać go nawet w podręcznikach. Z tej oczywistości wynika jednak bardzo trudna konsekwencja. Polega ona na tym, że człowiek obok potrzeb biologicznych ma potrzeby społeczne – komunikowania się, rozmawiania, dzielenia się emocjami i informacjami. A gdy nie ma możliwości zaspokojenia tych potrzeb, pojawia się samotność. Samotność jest jedną z cech ludzkiej egzystencji. Rodzimy się sami i sami umieramy. Mimo to w przerwie między tymi dwoma wydarzeniami człowiek stara się na wszelkie możliwe sposoby uniknąć stanu samotności. Jeśli przyjrzeć się bliżej, większość osiągnięć kultury ludzkiej ma ten sam cel – pomóc człowiekowi sobie poradzić samotność, unikaj jej lub uciekaj od niej. Głównym sposobem na przezwyciężenie samotności, jaki oferuje nam nowoczesność, jest wejście w relację. Jest to nawet dość mocno zakorzenione w języku: jeśli nie masz związku, jesteś samotny. Samotny człowiek. Albo samotna kobieta. A dla wielu, którzy osiągnęli ten status, jest to katastrofa. Opinia publiczna nieustannie powtarza (a wraz z nią książki, filmy, telewizja): jeśli nie masz związku/rodziny/partnera, jesteś przegrany. Nawet jeśli w innych obszarach wszystko jest doskonałe, w oczach innych wygląda to na rekompensatę. Relacje są kultem naszych czasów. I wszyscy spieszymy się, aby ich szukać i strasznie cierpimy, jeśli to nie zadziała. Ale powiedzmy, że wszystko idzie dobrze. Dwoje ludzi odnalazło się i chcą wspólnie przeżyć część swojego życia. Brawo! W bajkach zwykle piszą: „Żyli długo i szczęśliwie” - ale w życiu to dopiero początek ciernistej wspólnej drogi. Trudność polega na tym, że druga osoba, która akurat znajduje się w pobliżu, okazuje się tak naprawdę INNĄ! Ludzie tylko na zewnątrz są do siebie dość podobni, ale w rzeczywistości mają wiele różnic, z których wiele jest sprzecznych, a nawet nie do pogodzenia. Ale człowiek przeżył całe życie ze sobą i postrzega siebie (swój sposób myślenia i działanie) jako normę, a takie odmienne inne uważane jest za odstępstwo od tej normy. I wtedy pojawia się ten nieunikniony impuls – zmiany! Zmień kogoś innego, naucz go, jak robić to dobrze, napraw wszystko. Jeśli w parze nie ma wielkiej miłości, a podstawą jest wygoda, zgoda lub po prostu zbieg okoliczności, wówczas partnerzy mają tendencję do zmiany się dla własnej wygody. Zrób taki, który będzie mi bardziej odpowiadał. A nawet jeśli istnieje miłość, nie można kochać absolutnie wszystkich przejawów osoby! Niektóre z nich wydają nam się bliskie i słodkie, inne powodują irytację. Można dzielić wspólne poglądy i zainteresowania, ale mieć zupełnie różne temperamenty. Albo odwrotnie – wygodnie jest być w pobliżu, ale nie ma o czym rozmawiać. Oczywiście każdy chce stworzyć sobie komfortowe środowisko, dlatego nadzieja na zmianę partnera nigdy nie gaśnie. (nagle ślub go zmieni, po urodzeniu dzieci zacznie się inaczej zachowywać i inne śmieszne rzeczy) Ale jest jeszcze inny rodzaj motywacji w tej trudnej sprawie bicia partnera - aby poczuł się lepiej. On nie wie, co traci! Skrajną wersją tego zachowania jest ratunek. Chęć zmiany życia drugiego człowieka, skłonienia go do porzucenia złych nawyków, uczynienia jego życia bardziej efektywnym, szczęśliwszym. Ogólnie rzecz biorąc – czynić dobro! Czy warto mówić, że obie próby najczęściej kończą się niczym? W końcu przed spotkaniem ze swoim partnerem osoba żyła dość długo. A te nawyki i cechy, które ukształtował, pojawiły się nie bez powodu, pomogły mu przetrwać. Kiedyś bez nich nie było to możliwe. To jakby opłakiwać krzywe korzenie drzew, które przedostały się przez skały. Jak je teraz wyprostować? Można je jedynie zaakceptować takimi, jakie są. I naucz się dostrzegać w tym piękno, a nie wady. Czy zmieniamy się w związkach? Oczywiście w związkach nie pozostajemy tacy sami. Ale człowieka nie da się zmienić!