Człowiek jest istotą społeczną. Wszyscy znają prawdę. Potrzebujemy bliskich przyjaciół, ludzi, którzy nas rozumieją, wspierają, z którymi mamy wspólne plany i zainteresowania. Dlatego dążymy do komunikacji, do ciepłych relacji i unikamy samotności, której uczucie jest mniej lub bardziej nie do zniesienia dla absolutnie każdego. Czym jest komunikacja? To jest wymiana. Informacja, emocje, energia. W przypadku braku lub braku komunikacji człowieka można porównać do starego wiejskiego domu, który został opuszczony przez właścicieli i powoli, ale systematycznie zaczyna się zawalać, albo do źle wentylowanego pomieszczenia. Każdy z nas jest indywidualnością i wymieniając się między sobą, wzbogacamy siebie i innych. Bez komunikacji osoba zaczyna dosłownie dusić się we własnym soku. Z psychicznego punktu widzenia jest to dyskomfort psychiczny, przygnębienie i pesymizm, depresja; z energetycznego punktu widzenia są to stany stagnacji, wyczerpanie się własnych zasobów, a w konsekwencji choroby. gdzie, wydawałoby się, możliwości komunikacji jest wystarczająco dużo, czujemy się coraz bardziej samotni. Samotność w tłumie to określenie, które oddaje ducha naszych czasów. W społeczeństwie występują tendencje do depersonalizacji człowieka. W przepływie wiadomości i informacji, przepływie rozrywki, przepływie badania człowieka jako przedmiotu (i nieuniknionych uproszczeń niezbędnych w pracy naukowej), w rytmie megamiast, komunikując się z innymi, zapominamy, że przed nami to ktoś taki jak ja, żywy Człowiek. Często postrzegamy świat i ludzi w nim żyjących z punktu widzenia ich przydatności lub zagrożenia dla nas i nie zauważamy ich wartości, niezależnie od tego, co nam dają. W ten sposób powstaje samoizolacja. I stajemy się samotni. Boimy się samotności, ale boimy się też bliskości z innymi, bo to po pierwsze wymaga umiejętności zaufania i otwarcia, a po drugie porzucenia tak masowo narzucanej przez społeczeństwo postawy konsumpcyjnej i nauczenia się dawania, a nie tylko otrzymywania Oto słowa Matki Teresy na temat samotności: „Jeśli cierpisz z powodu samotności, nie pozostawaj bierny. Zamiast siedzieć w kącie, samokrytykować i czekać na uwagę innych, zrób sam pierwszy krok, wyjdź do ludzi. Nie ma powodu czuć się samotnym, gdy na świecie jest miłość i światło. Zapomnij choć na chwilę o sobie i zrób coś dla innych. Trzeba coś dać, żeby ludzie do ciebie przyszli. Jeśli nie masz nic do dania ludziom, nie przyciągniesz ich i pozostaniesz sam. I nie ma potrzeby wyrzucać innym, że nie przyszli do Ciebie. Stań się potrzebny, a przyjdą do Ciebie! Spójrz na kwitnącą różę. Pachnie pachnąco i wszyscy ją przyciągają: pszczoły i motyle; każdy chce poczuć jej zapach. A to dlatego, że się otworzyła. Dlaczego pozostajesz zamknięty i nie „pachniesz”? Samotność jest dla człowieka nienaturalna, a naukowcy nazywają ją stanem patologicznym, tj. właściwie równa się chorobie. Ale jeśli samotność jest chorobą, to oznacza, że ​​istnieją sposoby na wyzdrowienie. Jakimi środkami jest uświadomienie sobie, jak szkodliwa i destrukcyjna jest samotność, jak bardzo pozbawia nas wszystkich możliwości, jakie daje nam Życie , człowiek nie może się w pełni urzeczywistnić, rozwijać osobiście, odkrywać w sobie nowych rzeczy i rozwijać niezbędnych cech. Każda osoba na naszej drodze jest nauczycielem, bo być może to właśnie ona pomoże nam zrozumieć i urzeczywistnić coś w sobie, w naszym stosunku do innych i zmienić to na lepsze. Każdy człowiek jest swego rodzaju lustrem, w którym możemy się przejrzeć i zapewne nie na próżno los łączy nas z pewnymi ludźmi – aby pokazać pewne aspekty naszej osobowości, które wymagają korekty. Kiedy mówimy: „Życie nauczy”, zakładamy, że ludzie będą uczyć. Ci sami ludzie, z którymi komunikujemy się codziennie, rok po roku. Umiejętność spotykania się z ludźmi w połowie drogi, umiejętność bycia elastycznym, responsywnym, otwartym, dawania, nie szczędzącym sił mentalnych, nie leniwym, aktywnym w komunikacji. te umiejętności nam pomagają