Każdy człowiek myśli, co czuje, myśli i postępuje tak, jak chce. „On jest”! Prawdopodobnie tak właśnie jest... Ale na przykład Erich Fromm uważał, że to wszystko jest iluzją. W swojej książce „Ucieczka od wolności” napisał: „Że człowiekowi tylko się wydaje, że myśli, uczucia, pragnienia są jedynie jego niezależnymi aktami umysłowymi. Ale w rzeczywistości przeważająca większość z nich to wpływy zewnętrzne. Które osoba subiektywnie postrzega jako własne. Jego własne myśli i uczucia są tłumione. Już dawno przestały być częścią jego Jaźni. „Myślę” lub „Chciałbym” tylko tak wyglądają, ale w rzeczywistości: „Czy myślę poprawnie? Krytyczne myślenie jest tłumione z zewnątrz od wczesnego dzieciństwa. Pod wpływem innych ludzi, powstaje „pseudomyślenie”. Fromm wyjaśnia swoją myśl: nieszczerość dorosłych, którzy mówią o miłości, moralności, niewłaściwym zachowaniu, chłodzie i egoizmie, podkreśla tę nierównowagę Standardy moralne, takie jak poczucie sprawiedliwości i prawdomówność, obrażają dziecko, ale jego przyszłość zależy od osoby dorosłej. Po otrzymaniu zakazu krytyki wszelkie „niewygodne” pytania zostają utracone, ponieważ nie jest to bezpieczne, a ponadto jest bezużyteczne osoba internalizuje to, co jest narzucone jako wzór. Każde działanie danej osoby zawsze ma motyw, nawet jeśli nie jest realizowane. W końcu najważniejsze jest nie tylko to, co dana osoba myśli, ale także sposób, w jaki myśli , wynik aktywnego myślenia, a to, jak nowe i oryginalne, zależy od tego, jak bardzo utracone jest krytyczne myślenie. Myślenie jest narzędziem odkrywania nowych rzeczy w sobie i świecie. Wiele osób uważa, że ​​dopóki „siła zewnętrzna” nie zmusi go lub nie zmusi do zrobienia czegoś wbrew jego woli, wówczas każda decyzja jest jego własną decyzją! Jeśli podążymy za przemyśleniami Fromma, wyłania się zupełnie inna perspektywa. Osoba boi się samotności i izolacji. Polegając na prawie, wygodzie, obowiązku, zwyczaju, a nawet „manifestowaniu wolności”, jednostka poddawana jest presji. Żyjemy zgodnie z „oczekiwaniami innych”; niezwykle potrzebujemy aprobaty i akceptacji. Człowiek boi się, że zostanie wyśmiany, potępiony, prześladowany za swoją „inność”, wyrzucony ze swojego „kręgu czy społeczeństwa”. A osoba pod „imięm swojej Jaźni” reprezentuje te role, które wydają mu się dostosowujące do sytuacji, warunków życia i relacji. A te role są „przedstawicielami jego osobowości”. Człowiek rozwija nie tylko „pseudomyślenie”, ale także „pseudopragnienia”, „pseudodziałania”. W rezultacie - „Pseudo-osobowość”. Odzwierciedlając oczekiwania innych ludzi, traci się własną tożsamość. Otrzymując aprobatę, uznanie i zachowując się zgodnie z oczekiwaniami, człowiek w zasadzie staje się zgodny i wygodny dla wszystkich i dla siebie. Wierzy mu na słowo, poddaje się władzom, jego bezradność zostaje zastąpiona przez „wiedzę, jak to zrobić”. Tłumiąc zarówno swoją „dobrą”, jak i „złą” stronę mentalną, człowiek coraz bardziej oddala się od swojego prawdziwego myślenia . Oryginalne myślenie! Gdzie jest miejsce na nasze własne myśli, uczucia i emocje, gdzie jest miejsce na ciekawość, prawdę, kreatywność, intelektualne spostrzeżenia i co najważniejsze spontaniczność!