Od autora: Refleksja nad narcyzmem z perspektywy psychoanalizy, na podstawie artykułu Ronalda Brittona. Przykłady pokazują, jak narcyzm działa jako mechanizm obronny i forma destrukcyjnego działania skierowanego przeciwko innym i sobie. Czytając prace na temat narcyzmu, zetknąłem się z faktem, że nie miałem jasnego pojęcia o tym pojęciu. Okazało się, że istnieje wiele podejść z różnych szkół psychoanalitycznych, które wzajemnie się krytykują i oferują różne techniki pracy z pacjentami narcystycznymi. Pogląd Melanie Klein wywodzi się z klasycznej teorii Freuda, ale opiera się na relacjach z obiektem, a podejście strukturalne Kernberga uważa technikę empatyczną Kohuta za niewystarczająco psychoanalityczną. W strumieniu informacji, który do mnie napłynął, nagle natrafiłem na artykuł, który wydawał mi się spójny z moimi myślami - to artykuł współczesnego angielskiego psychoanalityka Ronalda Brittona „Narcyzm i zaburzenia narcystyczne”, opublikowany w Journal of Practical Psychology and Psychoanalytics z 2008 r., nr 4. Widzę, że autor artykułu miał ten sam problem co ja. Oto co pisze: „Niedawno postanowiłem przejrzeć literaturę psychoanalityczną dotyczącą pojęcia narcyzmu i opisu zaburzeń narcystycznych, aby zobaczyć, na ile odpowiadają one mojemu doświadczeniu klinicznemu. Prawdopodobnie nie ma bardziej obfitego obszaru literatury psychoanalitycznej niż ten poświęcony narcyzmowi: gdy studiowałem ten temat, wydawał się nie mieć końca. Literatura ta jest nie tylko obszerna, ale także całkowicie zagmatwana. Istnieją różne modele rozwoju, co utrudnia jakąkolwiek dyskusję na temat narcyzmu – zamieszanie pogłębia fakt, że sam termin „narcyzm” jest używany w różnych znaczeniach”. dwa znaczenia terminu narcyzm. Narcyzm to siła lub wrodzona tendencja w osobowości, która uniemożliwia relacje poza sobą. Oraz narcyzm jako określenie szczególnej grupy przypadków dysfunkcji osobowości zwanych zaburzeniami narcystycznymi. I podążając za Rosenfeldem, Britton spróbuje odpowiedzieć na pytanie, czy istnieją różnice między narcyzmem libidinalnym a narcyzmem destrukcyjnym. Następnie czytamy: „W dyskusji na temat narcyzmu klinicznego od początku przewijały się dwa wątki. Jednym z nich jest narcyzm jako obrona przed niekorzystnymi relacjami z obiektem (libidinalny); drugim jest narcyzm jako przejaw zasadniczej wrogości wobec relacji z obiektem (oparta na zazdrości, destrukcyjna). Nawet pierwotny mit o Narcyzie istnieje w dwóch wersjach: W słynnej opowieści Owidiusza Narcyz płaci za to, że uważa wszystkich poza sobą za niegodnych swojej miłości (solipsystyczny var-t); ale Pauzaniasz znał inną wersję, w której Narcyz stracił siostrę bliźniaczkę i myli swoje odbicie w stawie z tą zaginioną siostrą (wersja traumatyczna). „Aby zilustrować swoje rozumienie tego rozróżnienia, Britton opisuje w swojej pracy dwóch pacjentów. Pierwszego z nich nazywa cierpiącym na przeważnie destrukcyjne zaburzenie narcystyczne, drugiego na zaburzenie narcystyczne głównie libidinalne. Łączy je generowanie poprzez projekcyjną identyfikację narcystycznych relacji z ideałem Ego w celu uniknięcia relacji z destrukcyjnym, rodzicielskim Super-Ego. Pierwsza pacjentka – pani L – jest pacjentką psychoanalityka A. W tym przypadku wydaje mi się interesujący, ponieważ sam psychoanalityk ulega wpływowi osobowości narcystycznej i staje się jego zależnym obiektem siebie. W Britton czytamy: „Dr A. jest sumiennym i kompetentnym analitykiem, mającym doświadczenie w analizie pacjentów zaburzonych i trudnych; nie mogła zrozumieć swojej niezdolności do nawiązania i utrzymania analitycznego kontaktu z tą pacjentką.” Doktor A opisała serię nietypowych błędów, w wyniku których wyznała pacjentce coś, czego nie zamierzała wyznać i czego od razu żałowała. Dlatego onaczuła, że ​​analiza wymknęła się spod jej kontroli. Pani L., atrakcyjna młoda kobieta, zgłosiła się do analityka po przygnębiającym zakończeniu związku z mężczyzną. Jej historia obejmowała także zaburzenia młodzieńcze i epizody anoreksji. Opuściła miasto, w którym mieszkała ze swoim byłym mężczyzną, i wróciła do innego, w którym mieszkał jej bogaty ojciec i gdzie miała przejść analizę. Po przybyciu do nowego domu i umówieniu się na rozpoczęcie analizy opuściła pierwszą sesję. Zadzwoniła i wyjaśniła, że ​​zgubiła numer do biura analityka. Doktor A, czując od początku potrzebę ustalenia swojego stanowiska analitycznego i sposobu pracy, była „zdeterminowana” do omówienia kwestii płatności za opuszczoną sesję. Niepokojącym sygnałem dla analityka była niewytłumaczalna utrata „stanowczej determinacji” i niektórych innych punktów. Kiedy pani L, która pod koniec miesiąca miała zapłacić czekiem za opuszczoną sesję, tego nie zrobiła, doktor A, ku swemu zmartwieniu, nie był w stanie zwrócić mu na to uwagi. Po tej sesji pacjentka, pod każdym względem bardzo zamożna, zadzwoniła do doktora A. i oznajmiła, że ​​nie może kontynuować analizy, ponieważ jej na to nie stać. Doktor A zasugerował, aby pacjentka przyszła na kolejną wizytę punktualnie i mogła omówić tę kwestię. Pacjentka zgodziła się, a następnie w trakcie sesji dr A., ​​ku swemu przerażeniu i rozpaczy, została wciągnięta w dalszą bezowocną rozmowę z pacjentką. Pacjentka przybyła na następną sesję dwadzieścia minut wcześniej, co spowodowało pewne zamieszanie. Jednak tym, co najbardziej zaniepokoiło analityka, było jej własne zachowanie. Na tej sesji zaskoczyła samą siebie, zgadzając się na obniżenie wynagrodzenia za tę pacjentkę. Poczucie, że jej przeciwprzeniesienie wymknęło się spod kontroli, pogłębiło się jeszcze bardziej, gdy zamiast zająć się problemem w ramach samoanalizy w ramach przygotowań do następnej sesji, niechcący przedłużyła obecną sesję – coś, co rzadko jej się zdarzało. Ale to właśnie podczas tej sesji pacjentka opowiada kanibalistyczny sen, w którym wraz ze swoim kochankiem, siostrą lub bratem, wspólnie ze swoją bliźniaczą duszą (przeniesienie bliźniacze według Kohuta), jednoczy się, aby zabić jakieś zło staruszka. Po morderstwie ma ochotę żuć niesmaczne mięso w ustach. Kiedy kobieta się obudziła, zwymiotowała. Sama pacjentka rozpoznała w złej starszej kobiecie swoją matkę. Britton zasugerowała, że ​​dr A. we śnie jest przedstawiana zarówno jako „bliźniacza dusza/kochanka”, jak i jako zła stara kobieta – wtedy najnowsze wydarzenia mają sens. Nieświadoma identyfikacja przeciwprzeniesienia doktora A z pacjentem jest reprezentowana we śnie przez „bliźniaczą duszę” pacjenta. Spisek bliźniaczych dusz mający na celu zabicie „niegodziwej starszej pani” można zatem postrzegać jako nieświadomy spisek pomiędzy pacjentem a analitykiem mający na celu zniszczenie zawodowego ja doktora A. Analityk odzyskał swoją zwyczajową pozycję analityczną i tracił ją tylko od czasu do czasu, gdy pacjent Dramatycznie analizuj wszelkie nieoczekiwane komplikacje. Drugi przypadek to pani D., profesor i kierownik odnoszącej sukcesy katedry uniwersyteckiej, kobieta w średnim wieku. Do analizy trafiła rok po zakończeniu długiego cyklu psychoterapii za obopólną zgodą z terapeutą. Do czasu ukończenia tego zadania czuła się już w dobrej formie. Teraz przyszła do analityka, bo bała się, jak sama mówi, „całkowitego załamania”. Z jej opisu wynika, że ​​nieustannie cierpiała, mając obsesję na punkcie relacji z młodym mężczyzną – relacji nie o charakterze seksualnym, ale intymności intelektualnej. Uważała swoje uczucia za całkowicie irracjonalne i stwierdziła, że ​​przydarzyło się to już innemu młodemu mężczyźnie podczas jej poprzedniego cyklu leczenia. Obaj młodzi mężczyźni byli jej młodszymi kolegami z wydziału, którym kierowała. Obie sprawy rozwinęły się według tego samego schematu. Początkowo pacjentka miała poczucie, że ona i jej przyjaciółka mają pełne wzajemne zrozumienie i duchową jedność. Potem, gdy nie udało się utrzymać tego wzajemnego zrozumienia, zaczęła to cierpieć.