Od autora: Nie da się go namówić na wizytę u żadnego psychologa Autor: mistrz krótkoterminowej terapii strategicznej Oleg Władimirowicz Surkow Często do psychologa przychodzą krewni potencjalnego klienta. Nie mogą już znieść obecnej sytuacji, przez którą cierpią. Co w takich przypadkach robi psycholog? Zwykle psycholog w takich przypadkach odwołuje się do tego, że może pomóc tylko wtedy, gdy klient sam tego chce, a jeśli nie ma problemu, to nie ma możliwości udzielenia pomocy. Oznacza to, że praktycznie specjalista odmawia pracy bliskim potencjalnego klienta lub pracuje z tym, co przynieśli mu klienci. Ponieważ przyszedłeś do mnie, to nie jest to problem Twojego bliskiego, ale Twój, a ja będę pracować nad Twoim podejściem do tej sytuacji, jednak istnieje również inna możliwość pracy w takich przypadkach. Jest to interwencja pośrednia. Dwa główne przypadki interwencji pośredniej: 1) praca z dziećmi; 2) kiedy przybędą bliscy potencjalnego klienta. Nie mogą już znieść obecnej sytuacji, cierpią z jej powodu, aby osoba z problemem psychologicznym mogła przyjść na wizytę, rodzina wyznacza „wyimaginowanego pacjenta”, a następnie prosi osobę z problemem psychologicznym, aby przyszła na wizytę. wizyta dla „wyimaginowanego pacjenta”. Specyfika pracy z dziećmi: - do 12. roku życia pracujemy poprzez rodziców; - stosujemy interwencję pośrednią. Pracujemy z każdym, kto przyjdzie. Rodzice przychodzą z problemami swojego dziecka. Współpracujemy z rodzicami. Zbadaj problem. Rodzice nie radzą sobie z dziećmi. Na początku naszej pracy zawsze chwalimy rodziców za ich wychowanie. Nie szukamy przyczyny zachowania tego dziecka. Pracujemy nad sytuacją. Przyjrzyjmy się, jak działa problem. Co robi dziecko? Co robią rodzice? Kto jest zamieszany? Kiedy pojawia się problem? U kogo występuje problematyczne zachowanie? W podejściu strategicznym ważne jest zbadanie problemu i określenie Kto? Co? Gdy? Z kim? Z jakim skutkiem? Dowiadujemy się, jak problematyczne jest zachowanie dziecka. Co robią rodzice? Współpracujemy z PPD rodziców. Badamy, co robią rodzice i w jaki sposób wspierają problem dziecka? Pracujemy z dziećmi poprzez rodziców. Dajemy rodzicom instrukcje, co mogą zrobić dla swojego dziecka. Dziecko nie jest kierowane do psychologa, przez co nie doznaje traumy. Motywujemy rodziców do nowych zachowań. Pierwsze pytanie do rodziców: „Jeśli sam nalegasz, ale to nie daje efektu, czy możesz dalej robić to samo, co nie przynosi efektu, czy może spróbować czegoś innego?” Dowiadujemy się, czy doszło do sukcesu, czy problem został rozwiązany i w jaki sposób? Ważne jest, aby rodzice nie stawiali oporu; sugerujemy zmianę postępowania tylko na dwa tygodnie. Przeprowadzamy z nimi eksperyment. Dajemy dziecku możliwość wyrażenia siebie, nie ingerując w jego dziecięce lęki. Przypadek 1. Chłopiec z lękami. Utknąłem w windzie z babcią. Potem zacząłem bać się wchodzić do windy. Kiedy rodzice mówią dziecku, że nie ma się czego bać, dyskwalifikują jego lęki. To nie pomaga. Jeśli odczuwasz lęki, powinieneś zachęcać dziecko, aby rozmawiało o swoich obawach. Kiedy dziecko chce porozmawiać o swoim strachu, zachęcamy go do rozmowy. Przypadek 2. 4-letnia dziewczynka boi się burzy. Rodzice uspokajają dziewczynkę i mówią jej, że to nie jest straszne. To tylko pogarsza problem, ponieważ dziecko czuje się nierozumiane. Podczas burzy dziewczyna zostaje zabrana z drugiego piętra na pierwsze. Tam burzę słychać mniej. Zatem PPR rodziców: - przekaż dziecku, że burza jest straszna, on twierdzi, że nie jest straszna. To jednak nie działa, bo dziewczyna się boi. - Zabierają dziecko z drugiego piętra na pierwsze. - Dyskwalifikują jego lęki - chłopiec nie powinien się bać. - Próbują pocieszyć, uspokoić. To również nie pomaga. Rodzice nie rozmawiają ze swoim dzieckiem o strachu. Zalecamy umożliwienie dziecku rozmowy o swoich obawach. A mama słucha go uważnie. Zadaje pytania stymulujące rozmowę dziecka na temat jego lęków: Czego się boisz? Jak to jest!