Od autora: Artykuł stawia głębokie pytania filozoficzne dotyczące relacji człowieka ze światem zewnętrznym, obiektywną rzeczywistością! Próbuję zrozumieć, na ile kontrolujemy tę rzeczywistość i na ile rzeczywistość jest w ogóle możliwa do opanowania. W słynnym eksperymencie kwantowym eksperyment z podwójną szczeliną pokazuje, że obecność obserwatora determinuje wynik działania układu! Czy tak dzieje się w świecie relacji z wiarą, ideami i wartościami ludzkimi, ponieważ Pismo Święte mówi: „Niech ci się stanie według twojej wiary”... Ręce Boga Przypowieść Paulo Coelho Młody mnich i jego mentor podróżował przez pustynię. Mentor wykorzystywał każdą chwilę ich podróży, aby uczyć nowicjuszy wiary: „Uwierz w Boga” – powiedział. - Bóg nigdy nie opuszcza swoich dzieci Wieczorem na obozie mentor poprosił ucznia, aby przywiązał konie do najbliższego kamienia. Uczeń podszedł do kamienia, ale przypomniał sobie, co powiedział mu nauczyciel. Pewnie mnie sprawdza, pomyślał. „Muszę powierzyć konie opiece Pana”. Następnego ranka uczeń zauważył, że konie zniknęły. Zbuntowany wrócił do nauczyciela: „Nic nie wiesz o Bogu!” - wykrzyknął. „Pozostawiłem konie pod Jego opieką, a teraz zwierząt już nie ma.” „Bóg chciał zaopiekować się końmi” – odpowiedział nauczyciel. - Ale do tego potrzebował twoich rąk, żeby je związać. Jeśli wyznajesz materialistyczne podejście w filozofii, wtedy nasz wszechświat istnieje poza ludzką świadomością. Istnieje pewna obiektywna rzeczywistość, z którą spotykamy się po urodzeniu. Współpracujemy z nim, wpływamy na niego, a dzięki wrodzonym cechom człowieka nawet znacząco go zmieniamy. Pytanie filozofii dualistycznej o to, co pierwotne, a co wtórne, zostaje zastąpione problemem interakcji i współpracy rzeczywistości obiektywnej z inicjatywą ludzką. Co jest faktycznie realne w systemie interakcji człowieka z otoczeniem? Jego świadomość, która nieustannie zderza się z tą obiektywną rzeczywistością, czy dusza, która przejmuje inicjatywę niezależnie od materialnej obiektywnej rzeczywistości? Musimy odpowiedzieć na te pytania. Nasza świadomość łączy w sobie obrazy podświadomości, myślenia poznawczego i fenomenologii uczuć. Dzięki myśleniu poznawczemu wszystko jest jasne: myślimy, analizujemy, różnicujemy, sprowadzamy do wspólnego mianownika i tak dalej. Wszystko jest jasne dla zmysłów, jest ich pięć: wzrok, słuch, węch, dotyk, smak. Cokolwiek dzieje się z fizjologią ciała na poziomie naszych narządów percepcji, nasze ego natychmiast daje o sobie znać. Tak powstają potrzeby. Następnie zaczęliśmy szukać ich satysfakcji. Jednak proces zaspokajania naszych pragnień i potrzeb jest różnorodny i dlatego w różnych kulturach pojawiły się różne wyobrażenia o niebie. Na przykład w Indiach koncepcja nieba jest drzewem spełnienia życzeń. Chrześcijańska koncepcja nieba zakłada zmartwychwstanie ciała, kiedy dusza wchodzi do czarującego ogrodu, w którym błogie życie będzie trwało wiecznie. Jest to promienna sfera, w której dusze poruszają się swobodnie, nie obciążone potrzebą jedzenia, pragnieniami seksualnymi czy emocjami, ale zajęte wyłącznie chwaleniem Pana i własnym doskonaleniem. Według wierzeń islamskich niebiańska błogość to życie w zacienionych, chłodnych gajach, szum wody, obfite wykwintne jedzenie, luksusowe ubrania i wszelkiego rodzaju przyjemności, w tym miłość. Według jednej wersji każdy wierzący w niebo będzie obok swojej żony, według innej będzie cieszył się towarzystwem pięknych hurys – czarnookich dziewic z pełnymi piersiami. Ta różnica w wyobrażeniach o szczęściu jest związana z naszym ego. Najprawdopodobniej wynika to z faktu, że dusza i ego mają subtelne, niewidzialne połączenia, które jednoczą je na poziomie podświadomości. Podświadomość człowieka jest tak skonstruowana, że ​​nie posiada werbalizacji i nie wyraża się w znakach semiotycznych. Podświadomość „myśli” obrazami, dlatego informacja podświadomości nie wymaga dekodowania: logiki i analizy, porównywania, uogólniania i innych mentalnychoperacje. Percepcja obrazu jest prostsza, ponieważ dzięki psyche natychmiast pojawia się on w naszej strukturze pola. Poprzez obrazy przekazywana jest nam pewna wiedza, jednak aby ją przyswoić, obrazy przechodzą przez świadome filtry. Obraz może przenosić dowolną ilość informacji, gdyż symbolizuje uczucia. W obrazie ukryte jest pierwotne źródło znaczenia naszych powiązań ze światem. Dlatego czasami trudno jest nam określić naszą sympatię lub antypatię do danej osoby zaocznie. Ale gdy tylko go spotykamy, coś na poziomie uczuć już mówi nam, co mamy robić. Dlatego mówią, że lepiej raz zobaczyć, niż usłyszeć sto razy. Dlaczego to się dzieje? Impuls do stworzenia obrazu należy do duszy, a nie do świadomości. Gdyby człowiek nauczył się ufać swoim uczuciom, uniknąłby wielu problemów. Uczucia są połączeniem z innym światem, stworzonym z kompleksu percepcji świata. Myśli świadomości mogą być zmienne, chaotyczne i sprzeczne. Jest tylko jedno uczucie. To jest prawdziwe i głębokie. Oznacza to, że nasza dusza jest „bardziej realna” niż świadomość, jeśli myśli naszego ego tak często nas zawodzą. W związku z tym obrazy, które żyją w naszej duszy, są bardziej realne. Dzięki percepcji jesteśmy w stanie przyjmować i przekazywać (odzwierciedlać) obrazy. W psychologii pojęcia te nazywane są projekcją i introjekcją. Utworzony obraz jest ustalany według dwóch parametrów. Z jednej strony osadza się wewnątrz w formie „introjekcji”. Introjekcja (od łac. intro – wnętrze i łac. jacio – rzuć, włóż) to nieświadomy proces psychologiczny przypisywany psychologicznym mechanizmom obronnym. Jest to włączenie przez jednostkę do swojego wewnętrznego świata poglądów, motywów, postaw i innych introjektów, które dostrzega od innych ludzi. Introjekcja odgrywa ważną rolę w procesie kształtowania się „superego”, sumienia i przywiązań, zwłaszcza w dzieciństwie. Małe dzieci wchłaniają poglądy, motywy i cechy zachowania ważnych dla nich osób na długo przed świadomą decyzją o tym, by „stać się (lub nie stać się) podobnym” do nich. Introjekcja pozwala małemu dziecku uświadomić sobie, że jest wszechmocny (pomimo swojej rzeczywistej bezradności) poprzez „przywłaszczenie” możliwości i cech znaczących dorosłych. W kulturze wedyjskiej panuje przekonanie, że nasza istota nie jest materialna. Substytutem duszy i ducha w ludzkim ciele jest ego (świadomość). Świadomość uważana jest za najniższe, materialne odbicie duszy i ducha, rozwijane przez człowieka od poczęcia, od kołyski i posiadające względną niezależność. Rozwój naszej esencji ma pewną hierarchię, przedstawioną na poniższym schemacie: Boska zasada (Jiva) Dusza (Ahankara) Fałszywe ego Posiadanie: Ja - ciało (Buddhi) Umysł Pamięć, analiza, wola (Manas) Umysł Akceptuje, odrzuca uczucia Wizja, słuch, węch, dotyk, smak Uczucia, doznania, emocje Dlatego uważa się, że to poprzez uczucie dyskomfortu duszy można uspokoić i kształcić ego. Ego przekazuje zdobytą wiedzę w kreatywności za pomocą obrazów i wyobraźni, co określa cel ludzkiego życia. Gdy tylko obraz zadomowi się w głębi naszej podświadomości, na poziomie świadomości, w taki czy inny sposób mamy. pomysł na jego ucieleśnienie. Tak powstają przekonania i nauka o tym, jak odpowiadać wybranemu obrazowi. Jak wiadomo, każde przekonanie wymaga potwierdzenia. Zatem obraz ten jest „testowany”, dopóki nie zakorzeni się w naszej świadomości lub nie zniknie na zawsze. W terapii Gestalt nazywa się to „niekompletnym Gestalt”. Z drugiej strony obraz zakorzeniony w podświadomości i potwierdzony przez świadomy umysł zaczyna przekazywać informację. Oznacza to transmisję na różne odległości do bliskich i kompletnych nieznajomych. Na przykład dana osoba może wczuć się lub współczuć bohaterowi ekranu lub bohaterowi z książek i bajek. W większości przypadków taka empatia zwiększa wzajemne zrozumienie między ludźmi. Tak budowane są nasze projekcje. Projekcja (łac. Projectio – rzucanie do przodu) to proces psychologiczny związany z psychologicznymi mechanizmami obronnymi, w wyniku którego to, co wewnętrzne, jest błędnie postrzegane jako pochodzące z zewnątrz. Mężczyzna atrybuty