Tylko nie mówcie, że to makaron. To wytwór wyobraźni chińskiego technologa, który w ramach zadania technicznego zmuszony był zrobić z plastiku elementy przypominające makaron. Ani zabójcze dodatki smakowe, ani wrząca woda, która natychmiast powoduje ich pęcznienie, nie są w stanie pozbyć się z nich smaku papieru toaletowego i pieniędzy. Pieniądze, za które stworzono ten fałszywy makaron i sprzedano go społeczeństwu, liczono w tonach. Makaron jest inny. Moja babcia robiła makaron. Zagniatamy ciasto tak, żeby wyglądało, jakby chciała wytrząsnąć z niego duszę, następnie rozwałkowujemy je na cienką warstwę, dzielimy na szerokie wstążki i dopiero potem przechodzimy do najważniejszego – krojenia. Jej ciepłe, pomarszczone dłonie wykonywały swoją pracę bez żadnego wysiłku. I całkowicie zahipnotyzowany, mógłbym patrzeć na to godzinami. Pochłonąwszy mnóstwo zupy makaronowej, doprawionej babciną miłością, ruszyliśmy po ośnieżonych wzgórzach w stronę przygody. Nie mogło być inaczej – babcina zupa, rozchodząc się ciepło po całym ciele, dodała nam tak energetyzującej energii, że nie dało się usiedzieć w miejscu. Powiedz mi, czy kiedykolwiek poczułeś przypływ energii po zjedzeniu makaronu instant? NIE? Więc nie mów mi, że to makaron. Błagam, nie nazywaj tego skromnością. Skromna osoba jest zupełnie inna. Nie gardzi sobą, wręcz przeciwnie, jest w sobie zakochany jak dumny człowiek. Jedyna różnica między skromnością a dumą polega na tym, że nie przypisuje ona sobie swoich talentów, ale wyraźnie zdaje sobie sprawę, że każda cecha charakteru, a także każda umiejętność manualna są jedynie darami Wszechmogącego. Dlatego całą wdzięczność skierowaną do skromnej osoby kieruje do Boga. A osoba, która przypisuje sobie świadomość swojej znikomości, nie jest osobą skromną. To jest przestępca. Przestępca przeciwko sobie, bo nie ma nic bardziej destrukcyjnego dla człowieka niż ciągłe odmawianie mu prawa do istnienia. Zbrodniarz przeciw Bogu, bo czym jest samobiczowanie, jeśli nie krytyką boskiego projektu, w ramach którego stworzony został sam człowiek. Przestępca wobec bliskich, bo postawa „jestem kretynem” eliminuje potrzebę rozwijania w sobie czegoś, co byłoby przydatne dla bliskich. Deklarowanie własnej znikomości jest żałosną imitacją skromności, utkaną z niechęci do cieszenia się życiem i sobą - jako jej przejawem. Nie mów mi, że to miłość. Pragnienie posiadania osoby do dyspozycji, aby móc z niej skorzystać w razie potrzeby, nie jest miłością, ale przyjemnością. Jeśli od czasu do czasu, a nawet stale odnajdujesz w sobie potrzebę przebywania z konkretną osobą, oddania się żarliwej pasji lub emocjonalnej rozmowie, a może nawet wspólnemu wychowywaniu spadkobierców, to nie spiesz się, aby nazwać to miłością. Miłość służy ukochanej osobie, a nie bawi się jej obecnością. Wybierając, co jeść, kim być i jak traktować ludzi, bardzo łatwo dać się oszukać. Ale nie mów mi, że nie potrafisz nazwać rzeczy po imieniu...