Chciałabym podzielić się swoimi osobistymi i zawodowymi doświadczeniami w tej kwestii. Bardzo często spotykam się z tym, że większość ludzi nie rozumie, dlaczego osoby z nadwagą nie po prostu się „wezmą w garść”, nie zaczną przestrzegać diety i prawidłowego odżywiania, kupią karnet do klubu sportowego, albo chociaż po prostu zaczną robić przysiady w domu Bardzo łatwo byłoby przypisać taką niechęć lenistwu, brakowi silnej woli i innym „słabościom” charakteru. W rzeczywistości problem jest znacznie poważniejszy i głębszy. Nie chodzi wcale o to, że osoby z nadwagą nie mają pojęcia, które produkty spożywcze są zdrowe, a które szkodliwe. I musimy im wszystko pilnie wyjaśnić, powiedzieć i pokazać. Nawet jeśli nie każdy wie, jak dokładnie obliczyć stosunek białek, tłuszczów i węglowodanów w swoim obiedzie, większość ludzi zdaje sobie sprawę, że ciasta, pieczywo, hamburgery i pizza aktywnie przyczyniają się do przyrostu masy ciała, ale jeśli wszyscy są mniej więcej świadomi, że ogórek jest dobry , a kok jest zły, to co w takim razie przeszkadza osobom z nadwagą zacząć się jej pozbywać, prowadząc tak popularny obecnie zdrowy tryb życia, pięknie wyglądać oraz czuć się atrakcyjnie i pewnie? został zdobyty. Jak wyglądało życie danej osoby, jej nawyki żywieniowe, nawyki żywieniowe jego rodziny i, co najważniejsze, relacje w tej właśnie rodzinie (rodzicielskiej). Przejadanie się nigdy nie jest odosobnionym problemem. Co znaczy izolowany? Oznacza to, że problemy z nadwagą w rzeczywistości okazują się tylko wierzchołkiem góry lodowej, podczas gdy pod „wodą” kryją się problemy z dorastaniem, uzależnieniem (materialnym i psychoemocjonalnym) od znaczących bliskich, trudności w rozróżnianiu swoich pragnień i uczucia wynikające z doświadczeń innych ludzi, niepokój o przyszłość, strach, że sobie z tą przyszłością nie poradzę. Towarzyszy temu także wiele negatywnych uczuć skierowanych przeciwko sobie. Należą do nich wstręt do własnego ciała, krytyczna ocena własnych dokonań, poczucie winy przed sobą i bliskimi, nadmierna odpowiedzialność za dobro rodziny i osobiste szczęście wszystkich jej członków. Bardzo często w rodzinie, w której ujawniają się problemy z objadaniem się, pojawiają się trudności w otrzymywaniu miłości i szacunku od bliskich w wymaganej ilości i formie, zdolność dzielenia się miłością z tymi bliskimi jest ograniczona i nie bać się wyśmiania , upokorzony, odrzucony i inne. Dlatego miłość zostaje zastąpiona ciastem, a jedynym dostępnym sposobem na zadowolenie siebie i utrzymanie się jest zjedzenie czegoś pysznego. Problem w tym, że tylko nieliczne osoby z nadwagą są gotowe przyznać się do tego przed sobą. A jeśli spróbujesz im to w przejrzysty sposób zasugerować, poczują się przez ciebie urażeni i zarzucą ci brak współczucia i litości. W końcu walka z nadwagą jest znacznie jaśniejsza i prostsza niż rozwiązywanie problemów psychologicznych. W rzeczywistości może się to okazać (najprawdopodobniej będzie) przerażające, nieprzyjemne (będziesz musiał poradzić sobie z dużą liczbą „zmumifikowanych” doświadczeń, z którymi nie dało się sobie poradzić w jednym czasie), długie, a ponadto tam nie ma jasnych instrukcji, w przeciwieństwie do niekończących się zaleceń dotyczących układania planu żywieniowego i treningowego. Z tego wszystkiego okazuje się, że bezpieczniej jest dla siebie przyznać, że Twoim głównym problemem jest nadwaga i uznać to za przyczynę innych trudności i niepowodzeń życiowych (braku). życia osobistego, porządnego kręgu towarzyskiego, niemożności znalezienia satysfakcji w pracy, złych relacji w rodzinie). Wszystko okazuje się być odwrotnie. To wielka plątanina wewnętrznych sprzeczności, która objawia się objadaniem się i w konsekwencji przybieraniem na wadze. A okazuje się, że bez rozwikłania tej plątaniny nie da się „schudnąć do lata”, nawet jeśli naprawdę się tego pragnie. naprawdę chcę. Później będę kontynuować temat uzależnienia, objadania się i tego, co z tym zrobić.