Naturalne prawa rozwoju człowieka są zaprojektowane w taki sposób, że w miarę dorastania poruszamy się wzdłuż osi dojrzałości od zależności do niezależności, a następnie do przynależności, będącej formą odpowiedzialnego i rozsądną współzależność. Jest to jednak idealne rozwiązanie, ale w realiach życia wcale nie jest niemożliwe, abyś pozostał w sidłach zależności lub ciesząc się z osiągnięcia niezależności, popadł w całkowite oddzielenie się od izolacji i skupienie na sobie, tak wolnym i niezależnym. Jak określić, na jakim etapie rozwoju się znajdujesz? Wiesz, całkiem łatwo to zrobić. Na przykład często słyszymy skargi od otaczających nas osób, że wszyscy rodzice są jak rodzice, każdy daje i robi coś dla swoich dzieci, ale ci, których mamy, nie spieszą się, aby pomóc nam w wychowaniu naszych dzieci, a nie pomagają finansowo, robią to nie łagodzić naszego cierpienia, nie uczestniczyć w naszym życiu... Albo takie dążenia kierowane są do męża: mówią, że nie ma u niego wsparcia, nie współczuje, nie rozumie, nie bierze udziału w procesie wychowawczym dzieci... Albo do innych: dlaczego oni nie widzą, oni nie rozumieją tego, co robią, bo sami muszą dawać przykład, sami muszą tak postępować i tego nas uczyć... Może być wiele przykładów, ale wniosek jest tylko jeden – zachowanie zależne jest oczywiste. Ci, którzy żyją takimi ideami, nie nauczyli się brać odpowiedzialności za swoje życie i czyny, ponieważ w dzieciństwie mocno nauczyli się, że każdy jest im coś winien – czy to opiekę, pocieszenie, współczucie, wsparcie. W swoich niepowodzeniach tacy ludzie szukają dla siebie wymówki, podając sytuację, niezrozumienie z zewnątrz lub brak wsparcia. Nie szukają samodzielnego wyjścia, ale oczekują, że znajdzie się ktoś, kto coś dla nich zrobi i uratuje od nawarstwiających się zmartwień. Ale oni też czekają na swój sposób: głośno jęczą i narzekają, całym swoim wyglądem okazując, jak nieznośnie źle się czują. W ten sposób uruchamiają mechanizmy manipulacyjne. To oni wpływają na swoich sąsiadów w taki sposób, aby zachęcić ich do podjęcia szybkich działań w rozwiązaniu problemów i zmartwień, które ciężko spoczywają na barkach osoby uzależnionej. Osoba uzależniona często wypowiada wyrażenia: „Chcę”, „Potrzebuję”. ," "Potrzebuję." Osoba niezależna i w pełni dojrzała powie inaczej: „dam radę”, „jestem odpowiedzialny”, „mogę wybierać”. Prawdziwa niezależność charakteru zachęca nas do samodzielnego działania, zamiast czekać na działanie kogoś innego. Prawdziwa niezależność uwalnia nas od zależności od okoliczności i innych ludzi, przynosi emancypację, zapewnia realizację naszego potencjału, otwiera przed nami ogromne możliwości i poszerza horyzonty. Jednak nasza niezależność nie jest ostatecznym celem naszego rozwoju. Dlaczego? Tak, wszystko jest bardzo proste, wyobraź sobie, stałeś się całkowicie niezależny, twój profesjonalizm w naturalny sposób wzrósł, dzięki realizacji swoich możliwości z pewnością odniesiesz sukces, który po prostu wpłynie na wzrost twojego dobrobytu materialnego. I tu właśnie kryje się pułapka! W pewnym momencie przyjdzie Ci do głowy myśl, że cały ten dobrobyt materialny należy tylko do Ciebie, co oznacza, że ​​musisz zacząć żyć dla siebie i spróbować pozwolić sobie na realizację wszystkich możliwości i pragnień, które wcześniej były niedostępne powiesz, że nie ma w tym nic nagannego, że każdy powinien cieszyć się czasem sukcesów i jego owocami. Zgadza się, z tą tylko różnicą, że zwykle do czasu takiego sukcesu dana osoba ma już rodzinę, a interesy rodziny nie mogą mieścić się w haśle „dostać od życia wszystko, na co zasługuję”. Czym sobie na to zasłużyłeś? Bo ja osobiście na to zapracowałem, czyli to ja będę ustalał, ile komu teraz dać i czego teraz za to żądać. Tworzy się pewien piedestał zimnej roztropności i egoizmu, pobłażania sobie. Na przykład chęć życia tylko tak, jak chcę, nie biorąc pod uwagę tego, czego chcą jego sąsiedzi. Taka osoba myśli mniej więcej tak: „Nie zapominam o nich, opiekuję się nimi, nie pozwolę im umrzeć z głodu, ubiorę ich i zabiorę w ciepłe, słoneczne miejsca,.