„…. Przed sobą widziałem drewniany płot pomalowany na zielono. Wzdłuż płotu rosną kwiaty - nagietki. Przemknęło mi przez głowę – kwiaty z dzieciństwa. Oto brama, przez którą znalazłem się w innym świecie. Przede mną dom z czerwonej cegły – to jeden z sierocińców w naszym mieście. Idę ostrożnie po tej nieznanej krainie, bojąc się przerwać ciszę. Przed oczami przepływają mi obrazy z życia: pierwsza miłość, ślub, długo wyczekiwana ciąża, strata dziecka, leki, lekarze, badania. Te wspomnienia sprawiają, że ciężko mi oddychać. Wchodzę po schodach na ganek, podchodzę do drzwi, z trudem podnoszę rękę i naciskam dzwonek. Drzwi obite brązową skórą ekologiczną otwierają się ze skrzypieniem. Mój nos wychwytuje zapach mlecznej owsianki i wybielacza. Czuję na sobie czyjś wzrok i intuicyjnie „rzucam” go w górę. Widzę dwie chude, blade twarze dzieci przyklejone do szyby. Moje oczy napełniają się łzami... Chłopaki, nie jestem za wami. Niedługo po Ciebie przyjdą, musisz uwierzyć...” Irina, moja klientka, opowiedziała mi tę historię. Trzy lata temu adoptowała dziecko. Teraz Nikita ma 6 lat. Jest jedną z niewielu kobiet, których historia adopcyjna trwa nadal. Niedawno Anna przyszła do mnie i podjęła decyzję o adopcji. Ważne było dla niej rozważenie wszystkich za i przeciw, czy jej pragnienia są szczere i czy rozwiązuje własne trudności kosztem dziecka. Cóż za „zaawansowana” kobieta, dobra robota, pomyślałem wtedy. Spotkania z Iriną, Anną, komunikacja z kolegami zachęciły mnie do zajęcia się tym trudnym tematem, który dotyka mojej duszy. Najczęściej powodem adopcji jest niemożność posiadania własnego dziecka ze względu na ograniczenia fizjologiczne lub wiekowe, choroby przewlekłe itp. Świadome motywy adopcji zwykle leżą powierzchownie: na przykład chcę się kimś zaopiekować, być komuś potrzebnym itp. Z reguły za górną warstwą ZROZUMIENIA kryją się prawdziwe powody takiego pragnienia. Zawsze są indywidualne i trudne do zrozumienia i, co ważniejsze, do zaakceptowania. To one stanowią siłę napędową i determinują dalszy charakter relacji z dzieckiem. Najczęstsze motywy to: Motyw atrakcyjności społecznej. Jedna z moich koleżanek tak tłumaczyła chęć adopcji dziecka: „...wszyscy już dawno mieli dzieci i to więcej niż jedno na raz, a ja nie mam ani dziecka, ani kotka... mam 35 lat! ” Co napędza to pragnienie? Strach przed byciem akceptowanym, przed oceną przez ludzi. W naszym społeczeństwie istnieją pewne stereotypy. Jeśli kobieta w tym wieku nie wyszła za mąż i nie ma dzieci, to coś jest z nią nie tak. Brzmi znajomo? Bardzo ważne jest, aby dziecko nie było ostatnią szansą na bycie „jak wszyscy” – lekarstwem na depresję. Motywem jest uniknięcie SAMOTNOŚCI lub wypełnienie poczucia wewnętrznej pustki. Para przeżywa kryzys wieku średniego i rozwodzi się (mają 42 lata). Mąż tworzy kolejną rodzinę, a córka postanawia żyć osobno. Kobieta odbiera odejście męża, a potem córki, jako zdradę. Została sama – bez dziecka, przyjaciela, powiernika. Adoptowane dziecko staje się dla niej tym wszystkim. A to dla niego przeogromny ciężar i odpowiedzialność. Konsekwencją takiej decyzji jest trudność „oddzielenia” dziecka w dorosłości i zbudowania własnych relacji, gdyż wydaje się, że nadal ono jest odpowiedzialne za dobro bliskiej mu osoby. Głównym pragnieniem przy podejmowaniu decyzji o adopcji dziecka jest chęć dawania, a nie obawa przed bólem fizycznym. Z doświadczenia mojej koleżanki, terapeutki rodzinnej. Na przyjęcie przyszła para. Nie mogą urodzić dziecka przez 5 lat. Przeszli przez długie, traumatyczne doświadczenie leczenia, nadziei i rozczarowań. W czasie leczenia kobieta była przygnębiona, miała poczucie winy przed mężem i bliskimi, uważała się za kobietę nieudaną: nie mogła zajść w ciążę, rodzić, rodzić ani karmić piersią. Druga próba zapłodnienia in vitro zakończyła się niepowodzeniem. Któregoś dnia pewna kobieta przyznała, że ​​boi się bólu,związane z ciążą i porodem. Po długich spotkaniach z psychoterapeutą para podjęła decyzję o adopcji dziecka. Można przypuszczać, że w tym przypadku powodem adopcji był podświadomy strach przed bólem i porodem zastępcy. Nieprzytomna nastolatka została przywieziona na oddział toksykologii szpitala miejskiego z rozpoznaniem zatrucia barbituranami. Lekarze ratowali dziecko przez cztery dni. Po odzyskaniu przytomności opowiedziała, jak podczas kłótni matka krzyknęła, że ​​żałuje, że ją adoptowała (dziewczynka dowiedziała się o tym po raz pierwszy). Potem dowiedziała się, że jej matka miała córkę, która utonęła. Dziewczynka powiedziała lekarzom, że nie chce żyć. W szpitalu pracował z nią psychoterapeuta. Kiedy rodzina traci własne dziecko, przeżywa ogromną traumę. Dziecko adoptowane jest powołane do zastąpienia „odchodzącego” dziecka i spełnienia oczekiwań rodziny. Jeśli jednak rodzina nie opłakiwała straty, pojawienie się adoptowanego dziecka nie zmniejsza żałoby i ma negatywny wpływ na związek, a także na dobro adoptowanego dziecka. Rezultatem jest nieuniknione rozczarowanie, złe relacje, aż do porzucenia adoptowanego dziecka włącznie, poczucie winy u rodziców i potężna trauma u dziecka. Ostatnio (dane za lata 2009-2010) w Rosji do placówek dziecięcych wróciło ok. 30 tys. adoptowanych dzieci, ponad 3 tys. dzieci poddano okrutnemu traktowaniu. Teraz pamiętam, jak Maksimka pojawił się w rodzinie mojej przyjaciółki (Tatyana najpierw sformalizowała opiekę, a rok później adoptowała chłopca). Każdego dnia ona i ja dowiadywaliśmy się, dlaczego Maxim zachowywał się w ten sposób, dlaczego był taki uparty, marudny, agresywny i zastanawialiśmy się, jak go zadowolić. Historia ich związku przeszła przez kilka etapów: od myśli o oddaniu chłopca do sierocińca, po pokutę do MIŁOŚCI. Nie było im łatwo się poznać, a wsparcie bliskich i przyjaciół pomogło im w tych trudnych dla nich miesiącach. Teraz Tanya chętnie dzieli się swoimi odkryciami i doświadczeniami z każdym, kto tego potrzebuje. Brak informacji. Z czym w pierwszej kolejności spotykają się rodzice adopcyjni i opiekunowie? Skąd bierze się chęć oddania dziecka do domu dziecka Już na pierwszym etapie przygotowań do adopcji wydaje się, że jest wystarczająco dużo informacji o tym, z jakimi trudnościami mogą spotkać się członkowie rodziny? Wiele osób odchodzi zainspirowanych, oczekując cudu – ich życie wkrótce się zmieni i to na pewno na lepsze. Dziecko dorastało i rozwijało się w sierocińcu. Życie w rodzinie jest teraz przez niego postrzegane jako obcy świat, w którym funkcjonują niezrozumiałe dla niego prawa i porządki. Pierwsze dni, tygodnie, miesiące upływają na przyzwyczajaniu się, przystosowywaniu nie tylko dziecka, ale wszystkich członków rodziny - uczą się współdziałać ze sobą w nowy sposób. Z reguły będąc w nowej rodzinie, dziecku poświęca się wiele uwagi, którego być może nigdy wcześniej nie otrzymał. Ale po pewnym czasie sytuacja zaczyna się zmieniać. A to, co napotykają adopcyjni rodzice, opiekunowie i same dzieci, nie zawsze im się podoba i sprawia im przyjemność, wręcz przeciwnie, rozczarowuje. Głód rodzicielstwa zostaje zaspokojony, euforia mija, a nadchodzi rzeczywistość. A jeśli wcześniej przymknęło na coś oczy („...kot zaczął utykać, wazon się stłukł, na stole okresowo rozmazano owsiankę..”), to po pewnym czasie zachowanie dziecka zaczyna drażnić i męczyć dziecko. ludzie w pobliżu. Sama miłość rodzicielska już nie wystarczy. Istnieje niezrozumienie tego, co się dzieje. „Co robimy źle? Wydaje się, że ma wszystko, niczego nie odmawiamy, a mimo to wygląda jak wilk…” Rodzice adopcyjni borykają się z brakiem informacji o tym, jak się zachować, gdy dziecko zachowuje się „niewłaściwie”. Napięcie gwałtownie wzrasta, gdy zaczyna uczęszczać do placówek dziecięcych. Wychowawcy w placówkach przedszkolnych i nauczyciele wiedzą, jak uczyć, ale niestety niewiele osób zna psychologiczne cechy takich dzieci. Takie dzieci mogą wykazywać głęboką nieufność do otaczającego ich świata, wystawiać na próbę swoje nowe otoczenie na wszelkie możliwe sposoby i wystawiać na próbę siłę swojej miłości. Dzieci mogą wykazywać agresję