Od autora: Artykuł ukazał się w „Gazecie 470” z 30.03.2016 (Niżny Tagil). Czytelniczka pyta: „Julia Aleksandrowna! Jestem samotną matką, dla mojego syna (16 lat) przyjaciele są większym autorytetem niż jego matka. Proszę o poradę, co z tym zrobić? „Anna V. Anna. Twój syn przeżywa zjawisko normalne w swoim wieku – kryzys nastoletni. To bardzo trudny czas dla Twojego syna i dla Ciebie. Twoim zadaniem, jako odpowiedzialnego rodzica, jest towarzyszenie synowi w dorastaniu, nie tłumiąc jego woli. Nie osądzajcie, ale okażcie współczucie i cierpliwość. Dwie drogi wyjścia z kryzysu: 1. „Kryzys niepodległości”. Przejawia się to poprzez: niechęć nastolatka do ulegania wpływom innych ludzi; przejaw uporu i chamstwa; chęć robienia rzeczy po swojemu; brak autorytetu; zazdrosny stosunek do przestrzeni osobistej; szybki rozwój krytycznego myślenia; maksymalizm; wrażliwość połączona z ostentacyjnym chłodem Rozwój osobisty bardziej sprzyja „kryzysowi niezależności”. Skutkiem kryzysu jest: ukształtowanie się bardziej dojrzałej postawy wobec siebie i swojej drogi życiowej; świadomość własnej wyjątkowości.2. „Kryzys uzależnień”. Manifestuje: posłuszeństwo; brak niezależności; infantylność w ocenach i działaniach; chęć bycia „jak wszyscy inni”. Z reguły rodzice są bardziej zadowoleni. Co jeszcze jest charakterystyczne dla kryzysu: okazywanie zainteresowania swoimi uczuciami i doświadczeniami; potrzeba uznania ze strony innych (przyjaciele stają się ważniejsi niż rodzina); potrzeba miłości (opinia innych jest bardzo ważna, pomimo zewnętrznej obojętności); pragnienie niezależności i wolności (ważne jest, aby zrozumieć, że w tym wieku nastolatek nie może być całkowicie niezależny od ciebie); kształtowanie niezależności w podejmowaniu decyzji; kształtowanie odpowiedzialności za konsekwencje swoich działań; Nastolatek nie jest w stanie przezwyciężyć tego wszystkiego sam. Potrzebne jest Twoje wrażliwe wsparcie (nie przeróbka na miarę, ale współpraca). Nastolatek i kara Często rodzice uważają, że należy ukarać dziecko dla jego własnego dobra. A brak kary jako środka edukacyjnego jest przejawem nieodpowiedzialności rodzicielskiej. Tak naprawdę, jeśli w twojej rodzinie panuje atmosfera wzajemnego zrozumienia, troski i bezwarunkowej miłości, nie ma miejsca na karę. Twoim celem, jako rodzica, jest pomóc synowi rozwinąć poczucie odpowiedzialności za swoje czyny i utrzymać z nim dobre relacje. Konsekwencje kary dla nastolatka są smutne: depresja; poczucie bezsilności; utrata pewności siebie; często doświadczał gniewu i nienawiści; chęć oszukania Jaka jest alternatywa dla kary: porozmawiaj o swoich uczuciach („Złościsz się, gdy jesteś niegrzeczny”); powiedz, czego oczekujesz („Oczekuję, że będziesz mnie bardziej szanował”); zaoferuj wybór („Kiedy jestem niegrzeczny, czuję się bardzo urażony. Możesz mi albo wyjaśnić, dlaczego tak się dzieje, albo napisać do mnie w tej sprawie”); powiedz mi, jak poprawić sytuację („Rozsądne byłoby, gdybyś przeprosił”); bądź aktywny („Rozmowa skończona. Nie będę tolerował chamstwa”). Zasada trzech Ps: Konsekwencja; stopniowość; konsekwencja Anno, wszystko, co zostanie omówione dalej, ma sens, jeśli regularnie będziesz przestrzegać tej zasady. Zamiast dewaluować i dawać rady, naucz się akceptować jego uczucia: zastanów się nad tym, co myślisz, że on czuje („Rozumiem, czy jesteś zdenerwowany”). ; okaż empatię („Rozumiem, jak bardzo chcesz iść do znajomych, ale obiecałeś najpierw odrobić pracę domową”) Zamiast pouczać i wydawać polecenia, naucz się negocjować: opisz problem („Kiedy wychodzisz ze znajomymi, Nie mogę myśleć, nie mam odpoczynku”); opisz swoje uczucia („Tak się martwię, że boli mnie głowa”); udzielać informacji („Spóźnianie się jest niebezpieczne, możesz wpaść w kłopoty itp.”); zaoferować wybór („Możesz wrócić wcześniej lub być w kontakcie przez cały czas”); mów na głos, co jest dla ciebie ważne („Ważne jest dla mnie, aby wiedzieć, że wszystko u ciebie w porządku. Wszyscy powinniśmy pomyśleć o konsekwencjach pozostawania poza domem do późna”)..