Od początku nie byliśmy rodzicami, staliśmy się nimi w chwili narodzin. Jako rodzice jesteśmy w tym samym wieku, w którym się urodziliście i potrzebujemy pomocy i wsparcia nie mniej niż Wy. Od nas zależy, jakim rodzicem się staniecie, ale także od Was – jakim będziemy rodzicami. Karta Praw Rodziców Jak rozwijać w dzieciach poczucie odpowiedzialności Każdy rodzic chciał, aby jego dziecko było niezależne, to rozumiał miał pewne obowiązki: sprzątać swój pokój, uczyć lekcji i tak dalej, to znaczy był odpowiedzialny. Jednocześnie chcemy, aby dzieci były nam posłuszne (w miarę możliwości bez zastrzeżeń) i spełniały nasze żądania (najlepiej jak najszybciej). I tu pojawia się pierwsza sprzeczność – wzięcie jednocześnie odpowiedzialności za to samo, przez dwie osoby nie może. Wyobraź sobie, że w Twojej pracy oprócz Ciebie został wyznaczony inny Twój pracownik odpowiedzialny za wykonanie zadania? Możesz łatwo wyobrazić sobie i przewidzieć wynik. A co, jeśli w tej sytuacji wsłuchasz się w swoje własne uczucia? Na pewno będą z cyklu „Czy oni mi nie ufają?”; „Sam mógłbym sobie z tym świetnie poradzić!” Poczujemy się, delikatnie mówiąc, nie na miejscu (żeby nie powiedzieć, że w stanie rywalizacji, a co najwyżej dezorientacji), ale będziemy kontynuować powierzoną nam pracę (pomoże nam w tym ukształtowane poczucie odpowiedzialności) . Nasze dzieci, znajdując się w domu w takiej samej sytuacji, z reguły wolą nie naciągać na siebie koca, bo poczucie odpowiedzialności dopiero się kształtuje, ale reagują jednoznacznymi stwierdzeniami z serialu: „Potrzebujesz tego, Ty to zrób." A potem żądamy posłuszeństwa: „Ponieważ tak powiedziałem!” Odpowiedzialność i posłuszeństwo to dwa różne rodzaje zachowań. A ich główna różnica polega przede wszystkim na tym, kto decyduje, co dziecko ma zrobić i dlaczego należy to zrobić, czyli w motywacji. W przypadku posłuszeństwa decyzja i motywacja pochodzą od osoby dorosłej i dziecka musi jedynie wykonać zadanie. Na przykład robi coś sam (sprząta, myje, uczy itp.), bo dopóki tego nie zrobi, nie będzie mu wolno robić tego czy tamtego (pójścia do znajomych, oglądania filmów lub grania na komputerze w przypadku odpowiedzialności). dziecko samodzielnie podejmuje decyzję o wykonaniu zadania, zgadza się je wykonać i rozumie, dlaczego należy to zrobić. Równie ważne jest, aby dzieci nauczyły się zarówno posłuszeństwa, jak i odpowiedzialności, a dla nas, rodziców, nie jest to mniejsze ważne dla nich, aby tego uczyli. Życie w społeczeństwie wymaga umiejętności przestrzegania pewnych zasad. I tutaj nie można obejść się bez posłuszeństwa. To tak jak z ruchem na drodze (zarówno samochodami, jak i pieszymi) – bez przestrzegania zasad i ich przestrzegania nie będzie bezpiecznego poruszania się. Jednak samo bezmyślne posłuszeństwo może mieć takie same konsekwencje, jak lekkomyślna niezależność. Naszym zadaniem jest nauczenie dzieci dokonywania własnych wyborów – nauczenie ich nie tylko posłuszeństwa innym, ale także podejmowania samodzielnych decyzji, działania w oparciu o własne przekonania. Odpowiedzialność składa się z kilku części. Pierwsza to zrozumienie zadania (wiem, co należy zrobić i jak to zrobić). To, co mylimy z lenistwem i brakiem chęci, często nie jest wynikiem niezrozumienia pozostawionego zadania. Po drugie, co bardzo ważne, odpowiedzialność wymaga wewnętrznej zgody dziecka na stojące przed nim zadanie. Wszyscy chcemy, aby nasze dzieci z radością robiły to, o co je prosimy. I to zgoda implikuje nie tylko posłuszeństwo, ale i odpowiedzialność. Po trzecie, zdolność do samodzielnego motywowania swoich działań. Dorośli zapewniają małym dzieciom wszystko. Jednym z zadań edukacji jest zapewnienie, aby dorastające dziecko było nie tylko posłuszne rodzicom (motywacja zewnętrzna), ale także samo podejmowało decyzje (motywacja wewnętrzna). Istnieje kilka sposobów rozwijania tej umiejętności . Przede wszystkim ważne jest, aby dać dziecku prawo wyboru, ale możliwe opcje możemy określić sami: „Co będziesz pić: herbatę czy kompot? Którą owsiankę mam ugotować: gryczaną lub.