Relacja z psychologiem ma pewne cechy, które odróżniają ją od zwykłej komunikacji z ludźmi. Z jednej strony potrafią być ze sobą niesamowicie blisko – mówimy psychologowi coś, o czym nigdy byśmy nikomu nie mówili. Z drugiej strony o osobowości psychologa poza gabinetem i procesie naszej pracy możemy wiedzieć niewiele lub prawie nic (tutaj wszystko zależy oczywiście od podejścia, w jakim psycholog pracuje i od jego kompetencji zawodowych). Istniejącą relację pomiędzy psychologiem a klientem można nazwać przymierzem terapeutycznym (związkiem). To relacja oparta na zaufaniu, współpracy i wspólnym celu. Badania pokazują, że udany sojusz pozytywnie wpływa na wyniki pracy z psychologiem. Na przykład klienci i psychologowie mogą doświadczyć chwil autentycznego i głębokiego połączenia. To doświadczenie staje się bardzo ważne i zapadające w pamięć, co później przyczynia się do postępu. Pod wieloma względami zadanie zawarcia sojuszu leży po stronie psychologa. To on musi stworzyć niezbędną bezpieczną i pełną zaufania atmosferę podczas sesji. Na przykład w mojej pracy opieram się na ramach analitycznych, które wyznaczają pewne granice. Tak, jako psycholog analityczny, wystawiam swoją osobowość do minimum na rzecz rozwijania i analizowania przeniesienia i przeciwprzeniesienia. Jednocześnie przygotowuję się wcześniej do pracy z każdym klientem, następnie staram się być w pełni obecny w danej chwili i refleksyjnie po sesji. Pomaga mi to starać się być z drugą osobą na wszystkich poziomach – fizycznym, emocjonalnym, poznawczym i duchowym. Bardzo ważna jest także rola wzajemnej dyskusji, negocjacji i wyjaśniania potrzeb i pragnień klienta. Oznacza to, że klient zawsze może porozmawiać o tym, jakie uczucia i myśli wywołuje jego kontakt z psychologiem, nawet jeśli są one negatywne lub nieprzyjemne. Psycholog z kolei pomaga człowiekowi znaleźć postawy i lęki, które uniemożliwiają mu wejście w relację pełną zaufania. Podczas takiej komunikacji klient może nauczyć się rozumieć nie tylko swoje stanowisko, ale także stanowisko drugiej osoby, a także korelować te pozycje. W ten sposób postrzegamy drugiego człowieka jako osobę, a nie jako przedmiot zaspokajania naszych potrzeb. A to także pomaga w nawiązaniu głębokich i autentycznych relacji. Wszystko to brzmi bardzo interesująco, ale chcę zrozumieć, jak szybko powstaje ten sojusz? Różne sytuacje wymagają różnej ilości czasu i wiele zależy od wcześniejszych doświadczeń klienta. Np. najwyższy wskaźnik tworzenia przymierza terapeutycznego występuje u osób z bezpiecznym typem przywiązania (wg J. Bowlby’ego). Z kolei klienci przywiązani niepewnie doświadczają większego oporu i trudności w proszeniu o pomoc i korzystaniu z oferowanej pomocy. Ale to właśnie oni mogą doświadczyć znaczących pozytywnych zmian w trakcie pracy z psychologiem. Rozmawialiśmy o tym, co tworzy i wzmacnia sojusz. A co z destrukcją i rozpadem relacji (nie poruszam teraz takich czynników jak niekompetencja psychologa czy okoliczności zewnętrzne)? Badania i doświadczenie sugerują, że często dzieje się tak, gdy dana osoba ukrywa niezadowolenie z procesu pracy i nie ma możliwości jego wyrażenia, a psycholog tego nie odczuwa i dlatego nie może poruszyć tego tematu. Wszystko to po raz kolejny podkreśla priorytet nawiązania głębokiej, autentycznej relacji roboczej pomiędzy klientem a psychologiem. Zapisz się na konsultację: telegram - @korver_psy (lub +7 920 131-34-21) e-mail - [email chroniony]