Atak paniki. Co to jest? Atak paniki trwający od pięciu minut do kilku godzin. Osoba odczuwa silny strach, ma przyspieszony oddech i bicie serca, może wzrosnąć ciśnienie krwi, może wystąpić suchość w ustach, zawroty głowy, drżenie, nudności i potrzeba pójścia do toalety. Człowiek nie może skupić się na niczym innym niż strach. Myśli krążą, bardzo trudno jest je kontrolować. Jak się tego pozbyć? Najpierw musisz zrozumieć, jak działają ataki paniki. A ich struktura jest śmiesznie prosta - to strach przed własnym strachem. Pierwszy atak paniki z reguły zaczyna się od jakiejś anomalii fizjologicznej. Zakręciło mi się w głowie z głodu, zgrzałem się w autobusie, a ciśnienie nieznacznie wzrosło. Coś spowodowanego przyczyną zewnętrzną i samo w sobie nie niebezpiecznego. Ale człowiek dokonuje katastrofalnej interpretacji. Myśli – mam zawroty głowy, co oznacza, że ​​stracę przytomność/oszaleje/stracę kontrolę nad swoim ciałem/umrę. Jakie emocje powinna wywołać ta myśl? Oczywiście, strach! Strach z kolei pod wpływem adrenaliny wzmaga zawroty głowy, podnosi ciśnienie krwi i tak dalej na liście. A wszystkie te objawy potwierdzają tylko osobę, która jako pierwsza pomyślała: „Umrę/Oszaleję”. Strach nasila się, a wraz z nim objawy. Niezwykle jasna świadomość mechanizmu ataków paniki jest pierwszym i najważniejszym krokiem, aby się ich pozbyć! Często ktoś twierdzi, że WIE jak one działają, ale to rzekomo mu nie pomaga. Zaczynamy to rozumieć – i znajdujemy masę niezbadanych obaw: co jeśli naprawdę umrę, bo pęknie naczynie w mózgu i dostanę udaru… Zadaniem terapeuty jest rozwianie lęków z medycznego punktu widzenia punktu widzenia i pokazać, że zawroty głowy i kołatanie serca są normalną reakcją organizmu na strach. To po prostu adrenalina. Ludzie nie umierają ze strachu! Drugim krokiem jest stawienie czoła sytuacjom, które wywołują ataki paniki. Musisz zacząć od małych rzeczy, nie spiesz się z nimi na oślep. Zwykle osoba cierpiąca na PA ma swój własny zestaw sytuacji wyzwalających: podróż metrem, autobusem, windą, tłumy ludzi... Niektóre sytuacje są bardziej przerażające, inne mniej. Warto rozpocząć ekspozycję (czyli spotkanie ze strachem) od najmniej niepokojącej sytuacji, a następnie stopniowo zwiększać jej stopień. Najprawdopodobniej nie uda się natychmiast zatrzymać ataków paniki. Mózg jest systemem samouczącym się, tworzy połączenia bodziec-reakcja (nawet jeśli tego nie potrzebujemy). Dobra wiadomość jest taka, że ​​tego, czego się nauczysz, można się oduczyć. Ale – stopniowo. W niektórych przypadkach PA pojawiają się jakby znikąd, bez pewnych zewnętrznych czynników sytuacyjnych. PA jest w takich przypadkach uruchamiana przez MYŚLI. Myśl może być również czynnikiem wyzwalającym atak paniki. Oznacza to, że potrzebujesz kontaktu z myślą - przewijania przerażającej myśli w głowie, aż sama stanie się nudna i przestanie wywoływać jakiekolwiek emocje inne niż nuda. Ważne są tutaj dwa warunki: zrób to w spokojnym otoczeniu i zrozum, że przerażająca myśl jest w rzeczywistości irracjonalna. Co powinieneś zrobić, jeśli atak paniki już się rozpoczął? Podczas PA jesteśmy zaabsorbowani doznaniami własnego ciała. Tutaj bije Twoje serce, tu trzęsą Ci się ręce, a powyżej zawroty głowy. To właśnie zaabsorbowanie własnymi doznaniami powoduje strach, który z kolei nadal powoduje objawy. Dlatego musisz przenieść swoją uwagę z siebie na coś zewnętrznego. To trudne, ale możliwe. Policz wszystkie żółte obiekty w pokoju. Policz wszystkie obiekty w kolorze czerwonym. Wypowiadaj na głos nazwy obiektów. Nazwij ich kolory. Jeśli zabraknie Ci przedmiotów w pokoju, wyjrzyj przez okno, jest ich tam więcej. Trzeba zająć mózg! Będziesz w stanie liczyć i identyfikować kolory w dowolnym stanie, bez względu na to, jakiego horroru doświadczysz. Podczas tego skupienie uwagi nieco się przesunie. Spróbuj oddychać równomiernie, powoli i głęboko. W wyniku częstego oddychania pojawia się nadmiar dwutlenku węgla, co powoduje uczucie uduszenia, co sprawia, że ​​chce się oddychać jeszcze częściej. Spróbuj uprawiać gimnastykę. Od rozgrzewki i rozciągania