Od autora: „Niewolnictwo upokarza człowieka do tego stopnia, że ​​zaczyna on kochać swoje łańcuchy.” Luc de Clapier Vauvenargues Ludzie i wszyscy są podobni w tym, że dążą do miłości... Częściej oczywiście chcą być kochani, a potem kochać... Takie głębokie i naturalne pragnienie skłania każdego z nas szukać partnera - mężczyzny lub kobiety. Rzadko się zdarza, żeby ktoś porzucił takie poszukiwania, nawet bierne, i pozostał sam. Ludzie są gotowi na związek, nawet jeśli te relacje nie służą rozwojowi, ale niszczeniu osobowości... Właśnie o tym chcę mówić są destrukcyjne, gdy jeden lub oboje partnerzy są zmuszeni do ciągłego tłumienia swoich uczuć, pragnień i aspiracji ze względu na drugiego. W takich związkach nie ma wolności i wyrażania siebie. Te relacje nie mają jednakowej wartości Nie, oczywiście nie mówimy o byciu całkowicie niezależnym (w tym przypadku związki nie są potrzebne), a nie o byciu egoistą i zaspokajaniu jedynie własnych potrzeb i pragnień, mówię o nich brak równowagi w relacjach, gdy jedno jest kosztem drugiego... Najczęściej „stroną przegrywającą” w związkach są osoby z niestabilną samooceną, niepewne siebie i zależne emocjonalnie, które muszą nieustannie tłumić swoje uczucia i poddawać się w nieskończoność, aż do samozagłady. Pełnią rolę ofiary i dlatego bardzo często popadają w stany depresyjne i depresyjne. To jest na zewnątrz. Wewnątrz kryje się złość, uraza, nienawiść do siebie i innych, często niewyrażona. Płeć nie ma znaczenia Kilka przykładów takich relacji: 1. Alkoholik i jego „świta”. Jego świtą mogą być wszyscy krewni, którzy w ten czy inny sposób „ratują” go, jego przyjaciele, ale najbardziej cierpi ten, kto jest albo jego dziewczyną, albo jego żoną. Zrezygnowała z siebie jako jednostki, bo jest skupiona na nim: „Co mam zrobić?”; "Jak pomóc?"; – A jeśli znowu się upije? — myśli na jeden temat zajmują jej świadomość... Czy osoba z takimi myślami i lękami może żyć w pełni i doświadczać poczucia satysfakcji? Wątpię... Stopniowo porzuca swoje plany i pragnienia, cele; może nawet zrezygnować z dzieci... Będąc osobą zależną emocjonalnie nie da się „uratować” drugiej osoby, nawet wbrew pragnieniom alkoholika. Często takie kobiety albo cierpią przez całe życie i „dźwigają cały ciężar zmartwienia rodziny na swoich barkach” lub sami stają się kumplami do picia (Ich myśl: „Lepiej być ze mną, w domu..”) Rzadziej mężczyzna przejmuje rolę ofiary i „ratuje” swoją kobietę. 2. Alfons i utrzymana kobieta. Żigolo jest coraz więcej. To ci mężczyźni, którzy z pewnych powodów nie chcą pracować i żyją kosztem kobiety. W obu przypadkach następuje moralna degradacja. Obydwoje są rozczarowani, ponieważ rola człowieka, jego natura pochodząca od przodków, jest żywicielką; a rola kobiety jest rolą opiekunki. Tutaj nastąpiła zamiana ról: kobieta przyjęła rolę męską, zarabiając pieniądze i utrzymując parę. On, w głębi duszy niezadowolony ze swojej pozycji, często jest po prostu „gospodynią domową”, „szmatą” i „dywanem”. Nieważne, jak mężczyzna wmawia sobie, że wszystko jest w porządku i pieniądze nie są najważniejsze, głębokie w dół jest nieszczęśliwy, ponieważ nie jest pewien swojej męskiej siły, niemożność zarobienia pieniędzy wskazuje tylko na brak męskiej siły: nie jest pewien, czy poradzi sobie z trudnościami życiowymi, nie jest pewien, czy uda mu się zarobić wystarczająco dużo, aby rodzina mogła żyć bez potrzeb. ; niepewność to brak sił, wewnętrzny rdzeń Kobieta w roli mężczyzny jest głęboko nieszczęśliwa, choć może nie zdawać sobie z tego sprawy: jest w ciągłym niepokoju i nie może się zrelaksować. W końcu musi zapewnić rodzinie „tył”. Czy to jej sprawa? Oczywiście nie. Kobieta czuje się harmonijna, gdy jest zrelaksowana i bezpieczna. Takie bezpieczeństwo stwarza dla niej Mężczyzna. Nie mówię tu o kobietach, które w ogóle nie potrzebują mężczyzn. Wciąż mówimy o tych, którzy chcą poczuć się Kobietą i być z Mężczyzną. 3. Dyktator i „podwładny”. Dyktatorem może być mężczyzna lub kobieta. W takich relacjach wszystko jest według porządku: co