Są nasi i są obcy. Obcy to ci, którzy są niebezpieczni. Nasi są tacy, którzy nie są niebezpieczni. Dystans i wszelkie granice buduje się na tym. A one niewątpliwie są potrzebne, żeby oddzielić bliskie od dalekich, zaprowadzić podział na swoje i nieswoje, oddzielić się od tego, co bliskie. otoczenia i móc identyfikować się jako odrębna osobowość z własnymi cechami i wyjątkowością, aby się rozwijać, potrzebna jest odrębność. Bo jeśli nie jesteście oddzieleni, ale połączeni z przestrzenią, o jakim rozwoju możemy mówić? Ewolucja istnieje poprzez porównanie. Porównanie generuje pragnienie i głód wzrostu, transformacji i samodoskonalenia. W końcu pragnienie bycia nieskazitelnym. Doskonała, jak Bóg. Oczywiście, osobowość musi się rozwijać, a analiza porównawcza jest jej przywilejem i osobliwością, ale jeśli osobowość flirtuje z indywidualnością, traci połączenie z całym światem, światem większym, niż pozwala i jest w stanie zaakceptować wtedy walka o odrębność zaczyna się od chciwości i pragnienia posiadania więcej, niż jest dostępne, to znaczy zagarnięcia Boskiego terytorium dla własnego wzbogacenia. Konsumenckie wykorzystanie towarów w celu rozbawienia fałszywego ego Wtedy granica między innymi a przyjaciółmi staje się polem bitwy, na którym nie ma zwycięzców, są tylko przegrani. Osobowość miażdży pod sobą niesamowity świat, w którym różne rzeczy doskonale współistnieją i współistnieją razem. Każde stworzenie jest na swoim miejscu. Każdy gatunek kontynuuje różnorodność świata i wnosi swój wkład w jedność całego systemu. Kiedy poczucie jedności zostaje utracone, następuje zniszczenie wewnątrz, co powoduje zniszczenie na zewnątrz Zmiażdż całą przestrzeń i ustal własne zasady. Gdzie celem jest indywidualność i władza nad innymi. A środki są dalekie od ideału. A wszystko zaczyna się od utraty poczucia jedności, że mimo naszej odrębności wciąż jesteśmy częścią czegoś większego. Tak wielkie i piękne, tak cenne i często poza naszym zrozumieniem, że możemy się przed nim kłaniać z szacunkiem, nie rości sobie wiodącej roli, ale oddanie jej Bogu. Kiedy takie uczucie istnieje, wtedy obcy są powodem do wzrostu, a nie zniszczenia. Wtedy jesteśmy gotowi się rozwijać, a nie zabijać to, co jest od nas różne. Żyjemy wtedy w zgodzie ze sobą i innymi, co nie wyklucza naszej odrębności jako jednostki. Wtedy granica między nami a innymi jest przyczyną jej stopniowego zacierania. I możemy dojść do formuły: „Jestem tobą”. „Jestem tobą” jest najwyższą percepcją istoty o wysokiej wibracji. Istota zdolna do postrzegania drugiego jako siebie. Stworzenie więc wysokie i duże, ponieważ może pomieścić zarówno nasze małe ambicje, jak i nasze daremne próby zniszczenia siebie i innych. Istota, która nas kocha i prowadzi nas dla dobra siebie i innych. Pokora bardziej niż ty, jest kluczem do prawidłowego rozwoju w kierunku Boskiej Jedności mnóstwa, która nie zaprzecza indywidualności i indywidualności nie zaprzecza Jedności wszystkiego ze wszystkim, ale potrzebne jest jej studiowanie i dlatego rozwijanie granic. Jako powód wzrostu i ekspansji. Ale granice są tymczasowe. Są potrzebne, dopóki nie jesteś jeszcze absolutny.© Maria Zamoldinova