Osoba, która od dzieciństwa przyzwyczajona była do życia w środowisku, w którym stale praktykowane jest poniżanie, często przystosowuje się do niego z powodu utraty wrażliwości, a to doświadczenie staje się normą jego istnienia, jego nawykową opcją. W wieku dorosłym taka osoba bez specjalnego świadomego wysiłku znajduje lub stwarza dla siebie sytuacje, które pomnażają lub powtarzają to doświadczenie. Otoczenie pełne szacunku i wsparcia będzie wówczas odbierane jako niezrozumiałe, złożone i niebezpieczne. To paradoksalne, ale prawdziwe – napięcie w nim jest znacznie większe niż w zwykłym toksycznym środowisku. Partner, który stale „odmawia” poniżania, jest postrzegany jako podejrzany i pojawia się nieświadome pragnienie przetestowania go, zorganizowania prowokacji i próby odtworzenia zwykłej kombinacji w związku z nim. Doświadczenia z dzieciństwa zamieniają się w nieświadomą potrzebę ciągłego odgrywania ich w związkach i przenikania nimi wszystkiego – od rozmowy po seks. Postawa pełna szacunku, akceptacji jest w tym przypadku odbierana jako wstrzemięźliwa, agresywna – zagraża zwyczajowemu poczuciu własnego „złego”, zachęca do zwątpienia w to i przy dłuższym wpływie do ponownego rozważenia. Długotrwałe doświadczenie przebywania we wspierającym i pełnym szacunku środowisku prowadzi do wewnętrznego konfliktu wpływającego na tożsamość. Wykształcony nawyk odczuwania siebie jako „gorszego od innych”, „godnego złej postawy” przyczynia się do oderwania się od siebie lub wyparcia doświadczenia siebie jako „dobrego” i zachęca do projekcji własnego „dobroci”, często w w przypadku upokorzenia, własnej „wyższości” nad innymi ludźmi. Ponieważ obiektywnie istnieją rzeczy, które taka osoba czuje, rozumie, wie lub wie, jak zrobić coś lepiej od innych, jest ona „zmuszona” nie rozpoznawać tych wyobrażeń na swój temat. Wtedy wszyscy wokół są „dobrzy”, a on jest „zły”. Pozwala to zachować utarte schematy istnienia i utrudnia kontakt z rzeczywistością, w której są inni, w jakimś sensie lepsi od niego, i on, który jest w czymś lepszy od innych. Szczególnej pracy wymaga w tym przypadku akt zawłaszczenia w czymś swojej wyższości w stosunku do innych, uznania swoich mocnych stron i przymiotów oraz prawa do ich wyrażania w relacjach. Poczucie „oni są dobrzy, a ja jestem zły” reprezentuje arogancję rzutowaną na innych, której takiej osobie naprawdę brakuje, aby zająć swoje miejsce wśród ludzi. Może się wydawać, że człowiek stara się w ten sposób uniknąć porównań i rywalizacji z innymi ludźmi, jednak w praktyce okazuje się, że nieustannie porównuje się z innymi, tylko w sposób chronicznie monotonny – nie na swoją korzyść – co nie jest prawdą . Tym samym doświadczenie upokorzenia zawiera w sobie unikaną część rzeczywistości, która pilnie wymaga zawłaszczenia. Dostrzeżenie tego za nieprzyjemną formą, oddzielenie go od wszystkiego innego, porównanie go ze swoimi nierealistycznymi wyobrażeniami na swój temat i zmiana ich na większy realizm to mnóstwo pracy, która często przynosi ulgę. Chroniczne upokorzenie jako nawykowa forma interakcji sprawia, że ​​ta praca jest subiektywnie nie do zniesienia, niemożliwa i pozbawiona sensu. Toksyczne upokorzenie sprzyja utknięciu, fiksacji na poczuciu własnego niepoprawnego „złego” i zgodności z takim samoleczeniem. Dziecko często po prostu nie ma środków na przepracowanie takiego doświadczenia, a następnie zostaje zarejestrowane w ciele jako zgarbiona, skrywająca się postać z opuszczoną głową i zaciśniętymi zębami i wyrabia nawyk „wchodzenia” w relacje od dołu, przymilnie. służalczo i w każdy możliwy sposób utrzymując w nich nierówną pozycję. Stwarza to zarówno pewne trudności, jak i pewne korzyści wtórne, ale ostatecznie oba skutkują trudnością lub niemożliwością tworzenia i utrzymywania satysfakcjonujących relacji.