Od autora: Esej opublikowany na mojej stronie internetowej i w blogosferze Często, pracując z różnymi problematycznymi stanami i niepokojami emocjonalnymi, trzeba zmierzyć się z tematem odpowiedzialności. Czy ci się to podoba, czy nie, większość problemów, z jakimi borykają się ludzie, jest skonstruowana w taki sposób, że odpowiedzialność za ich pojawienie się w życiu jest przypisana komuś lub czemuś z zewnątrz. Ogólnie rzecz biorąc, wszystko to można sformułować w jednym irracjonalnym przekonaniu, za którym podąża wiele osób. Brzmi to mniej więcej tak: Moje przeżycia emocjonalne są często spowodowane zdarzeniami zewnętrznymi i mam niewielką zdolność kontrolowania swoich uczuć i w jakiś sposób ich zmieniania. Realizacja tego przekonania, jego problematyczne owoce, można znaleźć w takich powracających myślach, które dręczą ludzkie dusze : „Tak bardzo mnie zdenerwowali”, „Nie mogę sobie bez niego poradzić”, „Ta osoba zrujnowała nam wieczór”, „Sprawiasz, że czuję się żałośnie”, „Uczyniłeś mnie chorą”, „Społeczeństwo nas takimi czyni ”, „Kiedy pojawia się ta osoba, od razu zaczynam tracić panowanie nad sobą”, „Gdybym miał taki samochód/mieszkanie/dom/pracę, byłbym w końcu szczęśliwy” i wiele innych, w których zwyczajowo filmujemy z wzięciem odpowiedzialności za swoje własnych przeżyć i uczuć. A przecież jest to jeden z podstawowych etapów psychoterapii, bez której traci ona sens, gdy pacjent bierze odpowiedzialność nie tylko za swoje słowa i czyny, ale także za swoje emocje i reakcje człowiek w końcu zdaje sobie sprawę, że pod wieloma względami on sam jest źródłem swoich problematycznych doświadczeń. Wtedy będzie można coś zmienić w swoim życiu. Bo to, co w ogóle nie zależy ode mnie, ale zależy od jakichś nieznanych sił zewnętrznych, raczej nie podlega zmianie. Pierwsze pytanie, które pojawia się w odpowiedzi na to wszystko: Jak to możliwe?! Człowiek nie może jednocześnie cierpieć z powodu trudnych emocji i być ich źródłem. Aby odpowiedzieć na to pytanie, wystarczy przypomnieć sobie te tematy irracjonalnych przekonań, które uniemożliwiają nam życie, które poruszaliśmy wcześniej: „Lepiej unikać trudności życiowych, niż z nimi walczyć”; „Świat powinien być uczciwy i sprawiedliwy”; ; „Zawsze musi istnieć idealny sposób rozwiązania problemu. Trzeba do niego dążyć, aby mieć pewność siebie i mieć wszystko pod kontrolą”; „Czuję się jak porażka, ponieważ często nie bardzo rozumiem sytuację i. nie osiągaj sukcesu przez cały czas”; „Niepewnych lub niebezpiecznych wydarzeń w życiu należy unikać lub się ich obawiać”; „Wszyscy powinni mnie kochać i wspierać” – to daleka od pełnej listy irracjonalnych przekonań, na których opiera się wiele osób doświadczających w życiu pewnych problemów psychologicznych. A jeśli kopniesz głębiej, będziesz ze sobą bardziej szczery i wreszcie szczerze przyznasz się do wszystkiego przed sobą, okaże się, że to nie samo życie powoduje problematyczne doświadczenia, a raczej postrzeganie życia przez pryzmat negatywnych irracjonalnych przekonań, takie jak te opisane powyżej. Kiedy na przykład stoisz na brzegu basenu i kołysząc się, zastanawiasz się, czy skoczyć, czy nie, masz pewien wybór. Ułamek sekundy, chwila, moment wyboru. Kiedy lecisz w stronę powierzchni wody, nie masz już wyboru – lecisz i lecisz. Pozostaje tylko skierować energię tak, aby stać się bardziej sprawnym i wygodniejszym wejść do tej wody. To samo dotyczy emocji i reakcji emocjonalnych. Zawsze jest moment wyboru: zanurzyć się w otchłań tych emocji już teraz, czy nie? Zdać sobie sprawę, że te emocje są wynikiem irracjonalnych oczekiwań wobec życia, czy nie? W końcu, jeśli żyjesz w oparciu o te przekonania, nie pozostaje ci żaden wybór. Jeśli wierzysz, że świat powinien zawsze być wobec ciebie uczciwy i sprawiedliwy, to gdy świat jest sprawiedliwy, raduj się. A kiedy jesteś niesprawiedliwy, denerwujesz się. Taka huśtawka emocjonalna, w której prawie nie ma miejsca na osobistą odpowiedzialność. Dobrym rozwiązaniem byłoby przejęcie tej odpowiedzialności.