Relacje to system Każda relacja między ludźmi jest systemem, a system to coś więcej niż zbiór elementów. W systemie ważna jest kolejność połączeń między elementami, a te połączenia są dynamiczne, zwłaszcza w przypadku systemów żywych. Koła zębate i inne części leżące obok nie sumują się w czasie, w tym celu należy je połączyć w specjalny sposób. A żywy system to zegar, którego zasady budowy i działania ciągle się zmieniają. Warunki się zmieniają, ale system pozostaje ten sam, w związku z czym system staje się nieopłacalny, a jeśli nie zostanie odbudowany, przestaje istnieć. Ale o tym trochę później. Najpierw o odpowiedzialności. Oto mężczyzna, który mówi: „Nie kocham już swojej żony... Kiedyś ją kochałem, ale teraz, po 5 latach małżeństwa, nie budzi we mnie żadnych emocji ani namiętności, wręcz przeciwnie, ona mnie irytuje...” Dzieje się odwrotnie, gdy kobieta mówi, że jej mężczyzna nie jest już taki sam jak jeszcze kilka lat temu, przybrał na wadze, stał się leniwy, a nawet zaczął rzadziej się myć często takich opcji może być wiele, istota jest ta sama: ludzie wchodzą w relacje z obrazami idealnymi, pokazują się z „najlepszym”, ich zdaniem, w początkowej fazie budowania relacji, a potem stają się „zwykłymi”. ” ponownie, co powoduje rozczarowanie i wzajemne roszczenia. Jaki jest powód? Zwykle ludzie tłumaczą to tzw. „obalaniem ideałów”, gdy przestaniesz pokazywać swoje „najlepsze” strony, staniesz się „zwykłym” człowiekiem, który chodzi po ziemi, je, pije, wypróżnia się, czasem nawet śmierdzi, może być słabym, głupim, złym, zirytowanym itp. Czyli mój ideał, z którym wszystko było dla mnie idealne, nie jest już ideałem i pod tym względem mam wiele skarg na poprzedni ideał lub na moje oczekiwania To dobre wyjaśnienie, ale nie przybliża nas do rozwiązania problemu. Przyczyna omawianego zjawiska jest nieco głębsza, kryje się w nieumiejętności ludzi do życia w rzeczywistości, po części w ulubionym przez ludzi nawyku tworzenia oczekiwań, a następnie przerzucanie na innych odpowiedzialności za ich niezgodność z rzeczywistością, w nawyku wydawania się, a nie bycia, częściowo w nawyku bycia w swojej racji i w systematycznym charakterze samych relacji. Relacje jako system są sumą jego elementów składowych elementy, czyli ludzie w przypadku układu żywego i tworzące się nieustannie pętle sprzężenia zwrotnego pomiędzy tymi elementami. Relacje są bączkiem, który jest stabilny, gdy się kręci, lub gdy jedzie dwukołowy rower, jest dynamiczny. równowaga, w której znajdują się (lub nie) elementy konstrukcyjne. Jeśli nie będą w równowadze, jeśli prawa i lewa noga rowerzysty nie będą ustawione w jednej linii lub jeśli jedna noga przestanie się poruszać, rowerzysta upadnie. Pytanie brzmi, która noga jest winna? Albo który pedał jest winien temu, że rower upadł? A jeśli w przypadku rowerzysty odpowiedź na to pytanie i niewinność nóg i samych pedałów jest oczywista, to w relacjach międzyludzkich wszystko zostaje wywrócone do góry nogami są systemem. Poprzez dynamiczne pętle sprzężenia zwrotnego (działania, słowa, poglądy, gesty itp.) każdy element systemu wpływa na pozostałe, a za ich pośrednictwem na cały system jako całość. Dlatego też, gdy w systemie wystąpi dysfunkcja, odpowiedzialność za tę dysfunkcję spoczywa na sobie wszystkie jego elementy. Żadne z was, ani mężczyzna, ani kobieta, nie jest w 100% winni rozpadu związku, ponieważ relacje są systemem. Przyczyną cudzołóstwa są działania obojga małżonków. Przyczyną rozwodu są działania obojga małżonków, a nawet innych krewnych, ale ludzie naprawdę lubią ponosić odpowiedzialność i mieć rację. Za swoje problemy i zawiedzione oczekiwania zawsze ponosi ktoś inny. Tymczasem „kochać” to czasownik, który tworzy uczucie, stan. Czy nie kochasz swojej żony? Jest gruba i brzydka, czyż nie wzbudza w Tobie pasji i emocji? Świetnie! Na jaką żonę zasługujesz? Co zrobiłeś, żeby ją pokochać? Co zrobiłeś, żeby była szczupła i piękna? Jakie emocje.