Od autora: Chyba każdy wie, czym są ataki paniki. Tym, którzy nie wiedzą, wyjaśnię: jest to wyjątkowo nieprzyjemny stan fizyczny, któremu towarzyszy mocne bicie serca, uczucie zawrotów głowy, drżenie kolan i rąk, brak powietrza i wielka obawa o życie ... Osoba, która doświadczyła tego stanu kilka razy, biegnie do lekarzy, aby wyjaśnili mu, co się z nim dzieje, zdiagnozowali go i wyleczyli. Ale lekarze wzruszają ramionami i mówią, że pacjent jest zdrowy. To jeszcze bardziej zwiększa strach danej osoby i zaczyna ona myśleć, że jest nieuleczalnie chora. Ostatecznie trafia do psychologa lub psychoterapeuty. Przede mną siedzi 36-letnia kobieta ze wszystkimi wymienionymi objawami ataku paniki. Klient ma na imię Nadieżda. Jest niezamężna, mieszka z matką i ma 9-letnią córkę. Nigdy nie była zamężna, relacje z mężczyznami zawsze były „trudne”, a teraz, mówiąc wprost, „podpadła” im (mężczyznom i związkom w ogóle). Na moje pytania dotyczące ojca odpowiada bardzo powściągliwie, sucho: mówi, że prawie go nie pamięta, opuścił rodzinę, gdy ona (klientka) miała 4 lata. Sugeruję, aby klientka odnalazła kartę z talii metaforycznych kart skojarzeniowych „Granice osobiste”, które przypominają jej ataki paniki. I proszę ją, patrząc na kartkę, żeby bez oceniania i cenzury opowiedziała wszystko, co przychodzi jej do głowy: co widzi na kartce, co jej się podoba, a czego nie, co myśli, czuje... Klient wyciąga wyciągnij kartkę „Ręce w kajdankach” „Nadieżda: „Jestem ręką kobiety”. Ciągle próbuję się wyrwać, szarpię, ciągnę, wariuję, proszę o puszczenie. Z drugiej strony zero reakcji. Nawet ze mną nie rozmawiają. Ręka mężczyzny jest bardzo silna. Gdy tylko zaczynam się zmagać, jestem po prostu zmuszony do zrobienia tego, czego potrzebuje mężczyzna (ręka mężczyzny). Ręka mężczyzny niczego nie wyjaśnia, nie zauważa. Wie, że gdzieś się kręcę. Będę drżeć i drżeć, męczyć się, płakać, powiesić się na biczu i znowu zacząć drżeć. Zadaję pytanie: - W jaki sposób kajdanki przeszkadzają Nadieżdzie: - Jestem bardzo ograniczony w swoich działaniach. Jestem zmuszona zwisać obok ręki mężczyzny, nie mogę się oddalić. Ja: — W jaki sposób ta sytuacja przypomina Ci o Twoim życiu? Nadieżda: — Tu na pewno chodzi o moje ataki. Prawie nigdy nie wychodzę sama z domu. Ktoś musi być ze mną. W domu bawię się małymi rzeczami. I prawie nigdy się to nie zdarza, gdy ktoś jest ze mną; najczęściej „przychodzi”, gdy jestem sam, zwłaszcza na ulicy. Albo kiedy idę gdzieś, znowu jestem sam. Ja: — Co jest poza tym obrazem? — Jest tam mnóstwo ciekawych rzeczy! Kiedyś chciałem tam pojechać, ale teraz po prostu patrzę na wszystko, co dzieje się wokół - jest tam życie. Ale nie chcę już tam iść, to bez sensu, i tak nie mogę uciec. Ja: „A jeśli zdarzy się cud i rozwiążą kajdanki, co zrobisz?” Nadieżda: „Dziwne”. Tyle lat tęskniłam za wolnością... A teraz, gdy ją mam, nie wiem, co robić. Boję się tam iść, w życie, pewnie siedziałabym i patrzyła, jak żyją ludzie. Bardzo się boję, że mnie nie przyjmą lub wypędzą. Ja: „Co się dzieje z ręką tego mężczyzny?” Nadieżda: „Wyjeżdża gdzieś w swoich sprawach”. Nie wiem, co to za sprawy, nie jestem wtajemniczony. Ja: — Czy ludzie wokół ciebie reagują jakoś na twój tandem, zakuty w kajdanki. — Nie, nie obchodzi ich to. Jak się w to wpakowałeś? Zostałeś trafiony? Nadieżda: „Przyprowadzili mnie i przypięli pasami”. No cóż, wydaje mi się, że tak będzie lepiej, żebym się nie zgubił. Ja: „Czy próbowałeś kiedyś odpiąć pas?”. Nadieżda: „Tak”. Oprócz kopania i błagania o rękę mężczyzny, prosiłam ludzi o pomoc. Aby zatrzymali mężczyznę, aby zwrócił na mnie uwagę i jeśli nie dobrowolnie, to pod naciskiem opinii publicznej zdjął ze mnie kajdanki. Ja: - Jak będzie się dalej rozwijać fabuła Nadieżda: - Moim zdaniem tak będzie nigdy się nie skończy. Ta ręka będzie mnie nadal ciągnąć za sobą. Nawet jeśli upadnę, będzie mnie ciągnął, nic nie wyjaśniając ani nie rozmawiając ze mną. Wcale mu to nie przeszkadza. Ja: - Teraz wybierz kartę o pożądanym stanie. Karta „Dziewczyna pisze listy przed otwartym oknem”. - Jestem wolny i mogę robić, co chcęChcę to. Teraz się wysikam, potem pójdę na spacer i porobię coś w domu. Po prostu nie chcę komunikować się z ludźmi, chcę być sam. Ja: - Jakie masz odczucia w swoim ciele? - Bardzo dobrze. Oddycham dobrze, ramiona mam z powrotem. Serce bije równomiernie i spokojnie. Lekkość w ciele. Tylko w okolicy lędźwiowej występuje ciężkość. Silna ciężkość. Teraz rozumiem, że nie mogę wstać z krzesła. Mogę pisać, marzyć, myśleć, ale nie mogę wstać i zacząć czegoś robić. Nogi mam ciężkie, bolą mnie plecy. Ja: - Czy kiedykolwiek się tak czułeś? Nadieżda: - Tak, czasami bolą mnie plecy. Wtedy ciężko mi chodzić, nogi mam strasznie ciężkie, ledwo się ruszam. Ja: — Czy pierwsza i druga karta są ze sobą jakoś powiązane? Nadieżda: — Gdyby mnie nie pociągnęła ręka tego mężczyzny, to bym to zrobiła usiadła i nigdzie się nie poruszyła. Ja: - Jak długo ona się nie poruszyła? Nadieżda: - Wygląda na to, że dziewczyna siedzi na tym krześle przez całe życie. Zawsze poruszała się słabo i na ograniczonym obszarze. Ja: - Wybierz losowo jedną kartę. Pomoże nam odpowiedzieć na pytanie: „Co sprawia, że ​​dziewczyna siedzi?” Karta „Patrząc na zdjęcia rodzinne” Nadieżda: - Nie rozumiem tego zdjęcia i co ono ma wspólnego ze mną... Ja: - Jaka historia wymyśliłabyś taką kartkę? Nadieżda: – Dziewczyna jest dziennikarką. Pisze historie o mężczyznach, o ich życiu. Ja: - Jak dziewczyna czuje się w tym środowisku: - Jest bardzo zawstydzona. Ona jest nieśmiała. Zachowuje się bardzo powściągliwie. Jest tak niekomfortowa, że ​​nawet nie rozumie, co do niej mówią. Jest tak zajęta sobą, panuje nad sobą, stara się nie stracić twarzy, wyglądać przyzwoicie, że nie ma czasu dla tych mężczyzn. Ja: - Czy ta historia ma coś wspólnego z tobą Nadieżda: - Tak, czuję się bardzo niezręcznie w kontaktach z innymi ludźmi. Zwłaszcza z mężczyznami. Nawet jeśli nie jesteśmy sami, ale w towarzystwie, staram się udawać szmatę i wtopić się w tło tapety Ja: - A więc ta dziewczyna jest dziennikarką, zbiera informacje o mężczyznach. Wybierz inną zakrytą kartę, która pomoże odpowiedzieć na pytanie: „Dlaczego ona musi zbierać historie tych mężczyzn?” Karta „Przepaść między mężczyzną a kobietą”. Nadzieja: — Między mężczyzną a kobietą jest przepaść . Jeśli ta otchłań nie zostanie usunięta, wpadnie w nią kobieta i jej dzieci. Ona także nie może wydostać się z tej otchłani. Wydaje się, że stoi na wyspie otoczonej przepaścią. A mężczyzna stoi na ziemi. Musi udać się do mężczyzny na ziemi. Ja: - Jeśli połączysz tę kartę z poprzednią, jaka historia wyjdzie? Hope: - Dziennikarka musi zebrać informacje o mężczyznach, aby zrozumieć, kim są, jacy są są, aby mogła przekroczyć otchłań na „kontynent”. Do miejsca, w którym są ludzie, aby się ich nie bać. Ja: - Wybierz inną kartę zakrytą. Pomoże nam to zrozumieć: „Jakiej historii tak mocno się trzymasz w swoim niezrozumieniu mężczyzn?” Karta „Kobieta wyrzuca mężczyznę z walizką z domu”. Nadieżda: - To rozwód rodziców. Mama wyrzuciła tatę z domu. Był biesiadnikiem. Ja: — I kolejna zakryta karta: „Na jakie pytanie nie otrzymałeś w tej sytuacji odpowiedzi, co było dla ciebie niejasne?”. Karta „Usiądź na uszach” Nadieżda: — Mama zawsze mi mówiła, „śpiewała mi w uszach, że mój ojciec mnie nie potrzebuje, że mu na mnie nie zależy. Dziewczyna na zdjęciu ma zamknięte oczy, nic nie widzi, a jedynie słyszy, co do niej mówią. Nadal naprawdę chcę wiedzieć, czy mój ojciec mnie kocha, czy mnie potrzebuje? Mimo że miałam 4 lata, gdy moi rodzice się rozwiedli, nie pamiętam ojca. Pamiętam tylko kilka sytuacji, ale nie są one radosne. Pamiętam dziki strach przed nim. Dlaczego nie jest jasne. W tych wspomnieniach nie robi nic złego. Ja: „Spójrz, jaki ciekawy obraz”. Mieszkała tam mała dziewczynka. I jak wszystkie dziewczyny, miała mamę i tatę. Mama często straszyła dziewczynę tatą, mówiąc, że jest złym i złym człowiekiem. Dzieci kochają mamę i tatę jednakowo, jeśli u dziecka bez oczywistych powodów (pobicie, poniżanie) rozwinie się strach przed jednym z rodziców, wówczas strach ten zaszczepia drugi rodzic. Następnie mama wypędziła tatę i powiedziała córce, że robi to jej ojciec nie potrzebuje jej, on jej nie kocha. Dziewczyna dorastała, ale myśli „czy ojciec ją kocha, czy nie”! :-)