Od autorki: Artykuł bada symboliczny aspekt relacji z postacią ojca: jak objawia się to w dorosłym życiu. Od czego to wszystko się zaczyna? Czy kiedykolwiek obserwowałeś dziecko, które potrzebuje uwagi? Próbuje tak i tak. Nie ustąpi, dopóki nie dostanie tego, czego chce... A otrzymawszy to, nadal cieszy się uwagą dorosłych... Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ istnieje potrzeba „odbicia lustrzanego”: jestem! Jestem dobry! Po prostu nie wyszło mi to zbyt dobrze: spójrz, mama i tata marszczą brwi... Tak właśnie kształtuje się etyka wewnętrzna: co jest złe, co dobre, a jeśli reakcja w informacji zwrotnej jest niezrozumiała, albo na granicy obojętności, albo nie ma jej wcale, wtedy pojawia się zamieszanie. Wtedy co jest dobre, a co złe, trzeba rozgryźć samodzielnie, patrząc na innych. I wydaje się, że dzięki zewnętrznym osiągnięciom można zyskać uwagę, uznanie, miłość.... Chyba jest to możliwe. Ale nawet po pokonaniu tego wszystkiego człowiek nie czuje się usatysfakcjonowany. Wydaje się, że potrzeba jeszcze więcej, jeszcze bardziej znacząco, jeszcze wyżej… „Jestem niewidzialny” Tak właśnie miesza się rzeczywistość zewnętrzna z wewnętrzną. „Ojciec nie widzi” oznacza „nie widzi świata zewnętrznego” i trudno z tym irracjonalnym przekonaniem walczyć, bo wymaga to coraz większych „wyczynów”. Cokolwiek się stanie, według subiektywnych odczuć świat „nigdy tego nie zobaczy”. To luka, której nie da się zapełnić... Funkcja ojca: zachęcać, wymagać, motywować, prosić o odpowiedzialność. A już będąc dorosłym, osoba albo rozpoczyna niekończącą się „służbę obowiązkowi”, albo jakikolwiek pomysł, albo staje się dla siebie surowym sędzią - od wewnątrz. Taki zimny i obojętny na siebie „ojciec”. U osoby dorosłej postać Ojca z powodzeniem zastępują instytucje społeczne, religia (Bóg też jest Ojcem), państwo, prezydent i tak dalej. Czasem urastają do rozmiarów globalnych... Poczucie własnej małości bierze się właśnie z traumatycznego doświadczenia z dzieciństwa i jest wtedy doświadczane jako „norma”. Istnieje krąg ludzi o podobnych poglądach. Pojawia się nawyk samobiczowania lub samodeprecjonowania. To tak, jakby „ja” nie istniało. Pomimo całego banku dyplomów szkół wyższych, wdzięczności i uznania ze strony kolegów i podwładnych i tak dalej. Nawiasem mówiąc, jest to jeden z powodów, dla których wielu osobom o wysokim statusie tak trudno jest przejść na emeryturę w terminie: ponieważ - kim teraz jestem? Zwłaszcza jeśli „ja” kojarzyło się z pozycją i uznaniem… Jakie jest rozwiązanie? Zrozum, że ten stan rzeczy jest tylko twoją subiektywną rzeczywistością. Na ile jest odpowiedni zewnętrznie? Brak odpowiedzi. Ale z całą pewnością jest adekwatna do praw wewnętrznych. Pielęgnuj w sobie postać wewnętrznego, troskliwego rodzica. Kto będzie teraz chwalił i wspierał od wewnątrz. Pamiętacie „Czarnoksiężnika z krainy Oz” – „wielkiego i strasznego” Goodwina? Który okazał się po prostu magikiem – zupełnie zwyczajnym człowiekiem, bez cienia mistycyzmu. W terapii następuje ten proces transformacji: z na wpół mistycznej, wszechmocnej postaci wewnętrznej rodzi się zupełnie inny obraz - niestraszny i zrozumiały. Co przestaje wymagać nieustannych poświęceń i osiągnięć, a pozwala po prostu żyć i cieszyć się procesem. Ogólnie rzecz biorąc, poleciłbym tylko jeden prosty i bardzo skuteczny sposób na rozwiązanie szeregu problemów - zadbaj o siebie. W pełnym tego słowa znaczeniu.