Metody stosowane w terapii poznawczo-behawioralnej otyłości. Metody samokontroli. Techniki samokontroli są szczególnie przydatne, gdy istnieje rozbieżność między bezpośrednimi i długoterminowymi konsekwencjami. Spożycie kawałka żywności natychmiast wzmacnia się pozytywnymi konsekwencjami, podczas gdy negatywne konsekwencje (przyrost masy ciała) są odkładane na czas nieokreślony. Często zdarza się, że stosuje się dietę z niezadowoleniem (natychmiastowy negatywny wpływ), natomiast utrata wagi (pozytywny efekt) ponownie zostaje odłożona na przyszłość. Przezwyciężenie tego tymczasowego okresu to samokontrola, za pomocą której osoba z nadwagą jest w stanie uzyskać kontrolę nad bodźcami, które znacząco wpływają na jej zachowanie podczas jedzenia oraz w okresie, w którym utrata masy ciała może jeszcze bardziej działać jako czynnik wzmacniający -kontrola: 1 . Samoanaliza;2. Aktywna kontrola bodźców;3. Samowzmacnianie; 4. Monitorowanie faktycznego spożycia pokarmu. Metody samoanalizy. Główną metodą terapii poznawczo-behawioralnej jest samoanaliza. Pacjent ma obowiązek zapisywać swoje nawyki żywieniowe i fizyczne, dysfunkcyjne myśli i zachowania problemowe, które stara się przezwyciężyć w danym tygodniu. Metody aktywnej kontroli bodźców. Głód jest obecnie w większym stopniu regulowany przez inne bodźce niż przez potrzebę fizjologiczną w prawdziwym tego słowa znaczeniu. Bodźce takie jak: smak, wygląd i zapach jedzenia, społeczna rola pożywienia, pora spożywania posiłków, a także informacje poznawcze o nich. jedzenie, prędkość jedzenia, obecne emocje itp. wpływać na sposób, w jaki ludzie jedzą więcej u osób otyłych niż u osób nieotyłych. Pacjent uczy się identyfikować bodźce wywołujące określone zachowanie, a następnie aktywnie zmienia otoczenie i modyfikuje te warunki, które prowadzą do złych nawyków i ogólnego podejścia do jedzenia. Uczą się reagować na te bodźce w sposób bardziej odpowiedni niż spożywanie pożywienia. Dla wielu osób otyłych żywność zajmuje pierwsze miejsce w hierarchii oceny. Dopóki korzyści płynące z utraty wagi nie zostaną zrealizowane, a inne pozytywne zmiany w życiu nie zaczną działać jako czynnik wspierający nowe nawyki, pożądane zachowanie należy wzmacniać w inny sposób. Nagrodą mogą być wartości materialne – konkretne rzeczy lub działania, nagrody symboliczne - punkty, pochwały itp. uznanie pacjenta przez terapeutę, innych pacjentów odchudzających się, członków rodziny, przyjaciół itp. lub wyimaginowane nagrody. Odpowiedni rodzaj, intensywność, częstotliwość i dostarczanie nagród należy ustalić indywidualnie, zgodnie z hierarchią oceny pacjenta i innymi czynnikami. Jeżeli do tej pory funkcję czynnika wzmacniającego pełnił wyłącznie pokarm, to już na początku terapii konieczne jest ustalenie wspólnie z pacjentem jego nowych zainteresowań, który następnie przejmie tę funkcję. Metody monitorowania rzeczywistego spożycia pokarmu. Różne badania pokazują, że osoby otyłe zachowują się inaczej podczas jedzenia niż osoby o prawidłowej wadze. Jedzą znacznie szybciej, wkładają do ust większe kawałki jedzenia, szybciej przeżuwają, szybciej połykają, myślą mniej przed niż sięgnięciem po jedzenie. Używając sztućców, ludzie mniej się nimi „bawią”. Piją częściej, nawet pomimo obecności pokarmu w ustach. Rzadko odsuwają talerz od siebie po zjedzeniu ostatniej porcji jedzenia i dłużej siedzą przy stole po jedzeniu. Aby kontrolować faktyczny akt jedzenia, stosuje się metody, które pomagają osobom otyłym zrozumieć poszczególne etapy procesu odżywiania, przejąć nad nimi kontrolę i zbliżyć swoje zachowania żywieniowe do zachowań osób nieotyłych. Na przykład praktyka powolnego jedzenia i świadomość tego działania prowadzi do zmniejszenia nadmiernej ilości spożywanego pokarmu. Podsumowując, należy zauważyć, że za pomocą metod samokontroli pacjentrejestruje nieprawidłowe nawyki żywieniowe i fizyczne, następnie ustala przyczyny wpływające na te umiejętności, a także ustala konsekwencje zachowań. Istotnym czynnikiem jest stopniowy rozwój poszczególnych problemów. Osoby cierpiące na otyłość opanowując poszczególne kroki, zdają sobie sprawę, że są w stanie wyćwiczyć samokontrolę, co powinno stać się motywacją do dalszego stosowania metod poznawczych. Terapia poznawcza w leczeniu otyłości może być bardzo ważną metodą, a jej zaniedbanie jest częstą przyczyną nieutrzymania wagi. Podczas stosowania metod poznawczych zmienia się zawartość psychiki człowieka (jego myśli, przekonania, postawy itp.). również brane pod uwagę. Jeśli za pomocą metod poznawczych uda nam się wpłynąć na niewłaściwe myśli, to w ramach terapii poznawczej pacjent nauczy się: 1. Zidentyfikuj dysfunkcyjne, automatyczne, naładowane emocjonalnie myśli, które odnoszą się do problemów pacjenta.2. Rozumieć związek pomiędzy myśleniem, emocjami i zachowaniem.3. Zamiana myśli dysfunkcyjnych na myśli bardziej realistyczne. Zmiana dysfunkcjonalnych myśli następuje poprzez zastosowanie różnorodnych metod psychoterapeutycznych, takich jak identyfikacja nieprawidłowych błędów w myśleniu wg A. Becka, dialog sokratesowy, skalowanie itp. Zatem pacjent z pomocą. terapeuty, nauczy się identyfikować niewłaściwe myśli, zmniejszać ich intensywność i znajdować kontrargumenty. Właściwe myśli sprawią, że pacjent poczuje, że poradzi sobie z sytuacją, będzie zrównoważony emocjonalnie i łatwiej powróci do zdrowego odżywiania. Techniki relaksacyjne. O ile pacjenci otyli uczą się kierować swoimi procesami poznawczymi za pomocą metod poznawczych, o tyle za pomocą metod relaksacyjnych uczą się przede wszystkim panowania nad emocjami. Istotą metod relaksacyjnych jest nauczenie pacjenta redukowania napięcia, które często pojawia się w sytuacjach trudnych Wyzwaniem jest poradzenie sobie z napięciem w taki sposób, aby nie korzystać z innych metod relaksacji, np. jedzenia. Relaksację można również wykorzystać do wytrenowania prawidłowego zachowania, jeśli nie ma możliwości jej wyćwiczenia w prawdziwym życiu. Do metod relaksacyjnych zalicza się także trening autogenny, relaksację progresywną Jacobsona, biofeedback (przekazuje pacjentowi informację o jego procesach fizjologicznych w formie audio lub audio). sygnał wizualny).Modelowanie. Pacjent jest porównywany z modelem, który demonstruje zachowanie, które należy opanować. Technikę modelowania stosuje się głównie przy nauczaniu umiejętności społecznych w połączeniu z praktyką zachowań asertywnych - na przykład odmową nadmiernej gościnności ze strony teściowej itp. Podsumowując, można stwierdzić, że w leczeniu otyłości należy przede wszystkim jasno i konkretnie postawić prawidłową diagnozę. Po zastosowaniu CBT należy odpowiednio określić metodę, którą należy zastosować w przypadku konkretnego pacjenta =========================== ==== Linki do innych moich artykułów na temat otyłości: O etiologicznych przyczynach otyłości można dowiedzieć się klikając w link O objawach klinicznych i diagnostyce pod tym linkiem O związku otyłości z zaburzeniami odżywiania i destrukcyjnymi wzorcami odchudzania pod tym linkiem O destrukcyjnych nawykach behawioralnych otyłości pod tym linkiem O błędach poznawczych i poznawczym modelu otyłości pod tym linkiem O interpersonalnych czynnikach otyłości pod tym linkiem O systemowym poznawczo-behawioralnym modelu otyłości pod tym linkiem Terapia poznawczo-behawioralna otyłości. Część 1. Badanie CBT (struktura) pod tym linkiemCBT na otyłość. Część 2. Ocena i pomiar pod tym linkiemCBT w leczeniu otyłości. Część 3. Problemy, cele, plan leczenia pod tym linkiemCBT na otyłość. Część 4.1. Terapia: Psychoedukacja pod tym linkiem Artykuł powstał na podstawie materiałów z książki „Terapia poznawczo-behawioralna”]