Artykuł o karach fizycznych lub psychicznych wywołał wiele sprzecznych komentarzy. Wypełnienie kontynuacji praktykami to najważniejsza i najcenniejsza rzecz, jaką specjalista może dać ludziom, którzy nie mają wiedzy. Koledzy i zwykli czytelnicy widzieli w poprzednim artykule jedno – dzieci nie można bić, a co za tym idzie, nie można ich też karać. Jeśli nie będziesz karał, nie będziesz w stanie wychować dobrego człowieka. Temat zbrodni i kary niepokoi ludzi od setek lat. Przede wszystkim kolejne pokolenia są postrzegane nie tylko jako odważne, ale plujące na zasady i wartości oraz, oczywiście, posiadające pobłażliwość i lekkomyślność. Wolność ludzi przeraża; wydaje się, że ludzie nie są na nią gotowi i na pewno wybiorą najgorsze. Dlatego podmioty (lub grupy osób), które nie miały wolności i prawa wyboru, doświadczają nieskrywanej agresji wobec każdego, komu ta wolność jest dana. Być może ta agresja jest związana z zazdrością. To tylko mały przykład możliwych powodów, dla których ludzie pragną powtórzyć na swoich dzieciach swój własny scenariusz rodzinny. Kara nie jest manipulacją fizyczną ani psychiczną. Chodzi raczej o budowanie siły woli. To uczenie się nowych modeli zachowań, które wnoszą do życia pozytywność, sprawiedliwość i dobroć. Praktyczne przykłady kształtowania pożądanych zachowań u dzieci Rodzice chcą wykształcić w swoim dziecku nawyk utrzymywania swoich rzeczy w czystości i porządku. Oczywiście sami dbają o czystość i porządek, codziennie pokazują dzieciom idealne szuflady i szafy. Dziecko nie sprząta, rozrzuca zabawki po różnych pokojach, chowa je w szafach i za kaloryferami. Rodzice karcą i ewentualnie karzą dziecko za to. Czy to jest legalne? Jakie są jego zabawki dla dziecka? To przedłużenie jego osobowości, to jak możliwość zaznaczenia sobą terytorium mieszkania. To fizjologiczna potrzeba i nieświadome wołanie do świata: jestem tu, jestem ważny, istnieję. To nie tylko Twoja przestrzeń, ale także moja. Czy powinniśmy być za to karani? Krzyki dziecka w sklepach. On pyta. Widzi, chce. Jego pragnienie, jego inicjatywa i chęć otrzymywania są zdrowym uczuciem. To zaskakujące, gdy dziecko jest ciche i wycofane, apatyczne i posłuszne jak robot. Nie ma własnych pragnień, nie wyraża, nie protestuje, nie wyraża swoich uczuć. Rodzic uczy dziecko wybierać to, co ważne, dzielić się. poczekaj na dzień, w którym zakup będzie możliwy, kiedy pragnienie się spełni. Rodzic wysłuchuje potrzeb dziecka, nie tłumi ich, ale wydłuża termin i uczy je czekać, marzyć i wierzyć. Każdy problem można rozwiązać pokojowo, wykorzystując emocje i inteligencję dorosłych, aby nauczyć dzieci akceptowalnych zachowań i zdrowego kontaktu ze światem. Uczenie się, bycie otwartym na wszystko, co dobre, nowe i skuteczne w nauce komunikacji i komunikacji, to droga do wychowania człowieka. Edukacja nie kończy się wraz z końcem dzieciństwa. Człowiek kształci się i rozwija przez całe życie. najważniejsze, że mu się to podoba, żeby w dzieciństwie nikt nie zniechęcał do polowań... Psycholog Jakowenko GalinaViber, WhatsApp 89271287007